De dag begint opnieuw vroeg. De leerlingen hebben vandaag hun laatste examendag en opnieuw moeten wij controleren.
De rest van de dag wordt gevuld met kleren wassen, opruimen, …
Ja we voelen het, het einde is nu wel echt nabij.
woensdag 24 maart 2010
maandag 22 maart
Onze laatste week of beter onze laatste 5 dagen op school zijn van start gegaan. We kunnen ons nog levendig het moment voorstellen toen we hier aankwamen. Voor sommigen klinkt het misschien niet zo leuk maar eerlijk als we zijn: we willen nog helemaal niet terug!
Veel tijd om te kniezen hebben we deze morgen niet aangezien we in een rush moeten opstaan.
Charlotte is al iets vroeger uit de veren en besluit om teacher Daniel te vragen wanneer we precies aanwezig moeten zijn om te assisteren gedurende onze examens. In allerijl komt ze aangespurt en weet ze ons te vertellen dat we normaalgezien al een uur aanwezig moesten zijn.
Blijkbaar krijgen alle leerkrachten een klas toegewezen en deze moeten ze van 8 tot 17 uur begeleiden.
Dit wisten we dus niet en met schaamrood komen we aan in de grote zaal waarin een 6tal klassen examen aan het afleggen zijn.
Voor iedere klas is er een begeleider. De leerkrachten zijn er wel maar echt controleren dat is niet voor vandaag. Leerlingen profiteren hiervan en geven elkaar soms een antwoord door of spieken. Wij laten dit niet gebeuren en af en toe wijzen we een leerling erop attent dat hij of zij nog steeds bezig is met een examen.
Om 17 uur zit de eerste examendag erop. Maaike en mezelf hebben vandaag ook ons eerste examen gegeven en stiekem zijn we een beetje fier op onszelf. Voor Charlotte is het al haar 2e examen.
Overdag hebben we al een deel van onze examens kunnen verbeteren maar om 17 uur zijn we er nog niet van verlost en verbeteren erop los.
’s Avonds spelen Charlotte en mezelf het franse spel met klas 7.
Ze vinden het leuk maar wat de Franse uitspraak betreft is er nog heel wat werk aan de winkel … Maaike moet wegens een misverstand nogmaals een examen van Engels geven.
’s Avonds wordt er nog vlijtig gewerkt en daarna zoeken we met zijn allen dromenland op.
Veel tijd om te kniezen hebben we deze morgen niet aangezien we in een rush moeten opstaan.
Charlotte is al iets vroeger uit de veren en besluit om teacher Daniel te vragen wanneer we precies aanwezig moeten zijn om te assisteren gedurende onze examens. In allerijl komt ze aangespurt en weet ze ons te vertellen dat we normaalgezien al een uur aanwezig moesten zijn.
Blijkbaar krijgen alle leerkrachten een klas toegewezen en deze moeten ze van 8 tot 17 uur begeleiden.
Dit wisten we dus niet en met schaamrood komen we aan in de grote zaal waarin een 6tal klassen examen aan het afleggen zijn.
Voor iedere klas is er een begeleider. De leerkrachten zijn er wel maar echt controleren dat is niet voor vandaag. Leerlingen profiteren hiervan en geven elkaar soms een antwoord door of spieken. Wij laten dit niet gebeuren en af en toe wijzen we een leerling erop attent dat hij of zij nog steeds bezig is met een examen.
Om 17 uur zit de eerste examendag erop. Maaike en mezelf hebben vandaag ook ons eerste examen gegeven en stiekem zijn we een beetje fier op onszelf. Voor Charlotte is het al haar 2e examen.
Overdag hebben we al een deel van onze examens kunnen verbeteren maar om 17 uur zijn we er nog niet van verlost en verbeteren erop los.
’s Avonds spelen Charlotte en mezelf het franse spel met klas 7.
Ze vinden het leuk maar wat de Franse uitspraak betreft is er nog heel wat werk aan de winkel … Maaike moet wegens een misverstand nogmaals een examen van Engels geven.
’s Avonds wordt er nog vlijtig gewerkt en daarna zoeken we met zijn allen dromenland op.
zondag 21 maart
Vol muggenbeten staan we op. Het ontbijt smaakt en rond 11uur voert Ingrid ons terug naar Iringa.
We stoppen nog even langs Boma Art. Dit is een winkeltje vol souvenirtjes dat wordt uitgebaat door een Belgische. We laten ons verleiden door de vele juwelen en slaan een hele voorraad in. In Iringa trakteren we onszelf en Ingrid op een overheerlijk pizza en een ijsje. Daarna nemen we afscheid van haar en zetten wij onze souvenirtjestocht nog wat verder.
Voor ons is het dan ook de hoogste tijd om terug naar huis te gaan.
We nemen afscheid van Emma en nemen de bus terug richting Iringa.
Het was een leuk weekendje en we zijn blij dat we er eens uitwaren. Wanneer we ’s avonds terug thuis zijn, blijkt er geen elektriciteit te zijn. Met kaarslicht en een pakje koekjes brengen we de avond nog gezellig door.
We stoppen nog even langs Boma Art. Dit is een winkeltje vol souvenirtjes dat wordt uitgebaat door een Belgische. We laten ons verleiden door de vele juwelen en slaan een hele voorraad in. In Iringa trakteren we onszelf en Ingrid op een overheerlijk pizza en een ijsje. Daarna nemen we afscheid van haar en zetten wij onze souvenirtjestocht nog wat verder.
Voor ons is het dan ook de hoogste tijd om terug naar huis te gaan.
We nemen afscheid van Emma en nemen de bus terug richting Iringa.
Het was een leuk weekendje en we zijn blij dat we er eens uitwaren. Wanneer we ’s avonds terug thuis zijn, blijkt er geen elektriciteit te zijn. Met kaarslicht en een pakje koekjes brengen we de avond nog gezellig door.
zaterdag 20 maart
We staan in onze normen vroeg op. Een grote berg afwas lacht ons vriendelijk toe en we beginnen meteen te werken. Ook het huisje heeft een grondige veegbeurt nodig en na een goeie 2 uur zijn we klaar met opruimen. We verfrissen ons daarna zelf wat en vertrekken richting busstation. We zullen opnieuw een weekendje doorbrengen bij ‘de Belgen’. Dit keer is het enkel Ingrid aangezien Tony voor zaken in Dar Es Salaam zit.
In Iringa komt Ingrid ons ophalen. We stoppen eerst nog eens bij de manjakitti, het dorpshoofd van kibebe. We hebben allerlei sport- en spelmateriaal mee voor de leerlingen van het schooltje en geven deze af aan hem. Hij is er tevreden mee en wij ook aangezien we terug een goeie daad gedaan hebben. Het is al vlug avond en Ingrid heeft voor ons een heerlijke moussaka gemaakt.
We babbelen nog eventjes maar gaan niet te laat slapen aangezien het de vorige avond wel laat was.
In Iringa komt Ingrid ons ophalen. We stoppen eerst nog eens bij de manjakitti, het dorpshoofd van kibebe. We hebben allerlei sport- en spelmateriaal mee voor de leerlingen van het schooltje en geven deze af aan hem. Hij is er tevreden mee en wij ook aangezien we terug een goeie daad gedaan hebben. Het is al vlug avond en Ingrid heeft voor ons een heerlijke moussaka gemaakt.
We babbelen nog eventjes maar gaan niet te laat slapen aangezien het de vorige avond wel laat was.
vrijdag 19 maart
Vandaag is het onze laatste lesdag aangezien de leerlingen volgende week examens hebben. De voormiddag passeert heel vlug. ’s Middags hebben we afgesproken met teacher Anna. Zij heeft ons beloofd om samboessa te leren maken. Dit zijn precies loempia’s maar dan een beetje op zijn Tanzaniaans.
Eerst gaan we naar de markt om vlees te kopen. Ja u leest het goed. We laten ons gaan en eten dit keer wel vlees. Dat alle Belgen vegetariër zijn zal door onze komst niet meer als geloofwaardig worden beschouwd. Dit weten wij nu al zeker. We hadden ons in het begin voorgenomen om 3 maand als vegetariër te leven maar in deze opzet zijn we mislukt. De vele feestjes die we meemaakten zorgden hier grotendeels voor. De kip en de samboessa roken telkens te heerlijk om deze te laten liggen.
Om 13 uur kunnen we beginnen met de voorbereidingen. Het vlees wordt gekookt en daarna fijngestampt, groentjes worden gesneden en gebakken. Er wordt deeg gemaakt en heel dun uitgerold op onze kibao. Met het deeg wordt een soort driehoekje gemaakt. Nadat de driehoek gevuld wordt met vlees en groenten wordt deze dichtgemaakt aan de hand van lijm gemaakt van water en bloem. Om 16uur zijn we klaar en kunnen we de 50 samboessa’s die we gemaakt hebben frituren. Het smaakt heerlijk maar dan moeten we ons spoeden naar de markt. We hebben opnieuw kleedjes laten maken en dit keer mogen we het resultaat gaan bewonderen. Het resultaat is terug zo mooi dat we besluiten om elk nog 2 kleedjes te laten bijmaken. Ze zijn echt prachtig en op maat gemaakt en voor het geld moeten we het niet laten.
Na onze avondactiviteit hebben we terug afgesproken met de jongens van Nederland. We bezoeken eerst een loungebar en gaan daarna heupwiegen op de Afrikaanse bongofleva’s.
De jongens hebben 2 Tanzaniaanse medestudenten meegebracht. Ze noemen zichzelf ‘snakedocter’ en ‘bushman’. De precieze betekenis voor deze namen hebben we nooit echt gehoord maar we hadden een licht vermoeden. De bushman is net iets te hevig en moet het feestje vroegtijdig verlaten.
Wanneer het licht in de club aangaat, vergezellen de bende jongens ons richting de school.
We nodigen hen uit om te proeven van onze kookkunsten van deze middag en wanneer het licht begint te worden nemen we uitgebreid afscheid. Het was een superleuke avond en met een grote glimlach vallen we alle 3 heel vlug in slaap.
Eerst gaan we naar de markt om vlees te kopen. Ja u leest het goed. We laten ons gaan en eten dit keer wel vlees. Dat alle Belgen vegetariër zijn zal door onze komst niet meer als geloofwaardig worden beschouwd. Dit weten wij nu al zeker. We hadden ons in het begin voorgenomen om 3 maand als vegetariër te leven maar in deze opzet zijn we mislukt. De vele feestjes die we meemaakten zorgden hier grotendeels voor. De kip en de samboessa roken telkens te heerlijk om deze te laten liggen.
Om 13 uur kunnen we beginnen met de voorbereidingen. Het vlees wordt gekookt en daarna fijngestampt, groentjes worden gesneden en gebakken. Er wordt deeg gemaakt en heel dun uitgerold op onze kibao. Met het deeg wordt een soort driehoekje gemaakt. Nadat de driehoek gevuld wordt met vlees en groenten wordt deze dichtgemaakt aan de hand van lijm gemaakt van water en bloem. Om 16uur zijn we klaar en kunnen we de 50 samboessa’s die we gemaakt hebben frituren. Het smaakt heerlijk maar dan moeten we ons spoeden naar de markt. We hebben opnieuw kleedjes laten maken en dit keer mogen we het resultaat gaan bewonderen. Het resultaat is terug zo mooi dat we besluiten om elk nog 2 kleedjes te laten bijmaken. Ze zijn echt prachtig en op maat gemaakt en voor het geld moeten we het niet laten.
Na onze avondactiviteit hebben we terug afgesproken met de jongens van Nederland. We bezoeken eerst een loungebar en gaan daarna heupwiegen op de Afrikaanse bongofleva’s.
De jongens hebben 2 Tanzaniaanse medestudenten meegebracht. Ze noemen zichzelf ‘snakedocter’ en ‘bushman’. De precieze betekenis voor deze namen hebben we nooit echt gehoord maar we hadden een licht vermoeden. De bushman is net iets te hevig en moet het feestje vroegtijdig verlaten.
Wanneer het licht in de club aangaat, vergezellen de bende jongens ons richting de school.
We nodigen hen uit om te proeven van onze kookkunsten van deze middag en wanneer het licht begint te worden nemen we uitgebreid afscheid. Het was een superleuke avond en met een grote glimlach vallen we alle 3 heel vlug in slaap.
donderdag 18 maart
Charlotte bijt vandaag de spits af door haar eerste Frans examen te geven. Ikzelf ben de uitverkorene om te assisteren. Het examen blijkt iets moeilijker te zijn. Als avondactiviteit spelen we met de leerlingen van klas 5 een schimmenspel. Dit valt erg in de smaak bij de leerlingen en de resultaten zijn er ook naar.
woensdag 17 maart
Naast lesgeven, hebben we in de late namiddag terug afgesproken met de jongens van Nederland. We bezoeken eerst het ziekenhuis van Mafinga. Hier lopen zij stage en kunnen ons dus heel wat vertellen. Uitgeregend krijgen we een rondleiding. We moeten toegeven dat onze ziekenhuizen net iets beter zijn. Mensen die moeten onderzocht of geopereerd worden moeten hun beurt afwachten. Wanneer de shift van de dokters erop zit, hebben deze mensen voor niets gewacht en moeten de volgende dag terugkeren.
Een ziekenhuiskamer is precies een grote kamer met daarin 12 tot 15 bedden. Privacy is er niet tenzij je betaalt voor een privékamer. Tijdens het bezoekuur kan iedereen je dan ook zien liggen of de gesprekken horen. Ziek worden is hier dus geen lachertje en je weet wat te betalen. Zwangere vrouwen en kinderen onder de 5jaar hebben wel recht op een gratis ziekenhuisopname.
Na het bezoek nemen de jongens ons mee naar hun huisje. Ze voorzien ons van de nodige warme kledij. Daarna doen we met zijn allen inkopen zodat de jongens voor ons een heerlijke maaltijd kunnen bereiden. Koken doen we bij ons thuis aangezien wij op alles voorzien qua kookmateriaal. Ze doen erg hun best om voor ons te kokkerellen. Als we het geweten hadden, hadden we ze vroeger uitgenodigd om te koken voor ons. We krijgen rijst met kip en een mangosausje. Het leest minder smakelijk dan het was. Alleen mogen ze de volgende keer hun rood pepertje gerust achterwege laten.
Na het eten worden we nog verwend met een fruitsalade met alle het mogelijke fruit dat je hier kan vinden.
Het smaakt overheerlijk. Na de afwas spelen we nog een kaartspel en wordt er nog over koetjes en kalfjes gebabbeld. Het was een fijne avond maar dan is het alweer de hoogste tijd om andere oorden op te zoeken. Droom zoet.
Een ziekenhuiskamer is precies een grote kamer met daarin 12 tot 15 bedden. Privacy is er niet tenzij je betaalt voor een privékamer. Tijdens het bezoekuur kan iedereen je dan ook zien liggen of de gesprekken horen. Ziek worden is hier dus geen lachertje en je weet wat te betalen. Zwangere vrouwen en kinderen onder de 5jaar hebben wel recht op een gratis ziekenhuisopname.
Na het bezoek nemen de jongens ons mee naar hun huisje. Ze voorzien ons van de nodige warme kledij. Daarna doen we met zijn allen inkopen zodat de jongens voor ons een heerlijke maaltijd kunnen bereiden. Koken doen we bij ons thuis aangezien wij op alles voorzien qua kookmateriaal. Ze doen erg hun best om voor ons te kokkerellen. Als we het geweten hadden, hadden we ze vroeger uitgenodigd om te koken voor ons. We krijgen rijst met kip en een mangosausje. Het leest minder smakelijk dan het was. Alleen mogen ze de volgende keer hun rood pepertje gerust achterwege laten.
Na het eten worden we nog verwend met een fruitsalade met alle het mogelijke fruit dat je hier kan vinden.
Het smaakt overheerlijk. Na de afwas spelen we nog een kaartspel en wordt er nog over koetjes en kalfjes gebabbeld. Het was een fijne avond maar dan is het alweer de hoogste tijd om andere oorden op te zoeken. Droom zoet.
maandag 15 maart
Onze laatste lesweek is van start gegaan en we kunnen het bijna niet geloven. Binnen 2 weken zit onze stage er op maar we hebben helemaal nog geen zin om terug te gaan. We beseffen maar al te goed dat we dubbel zo hard moeten profiteren van de tijd die we hier zijn.
In de voormiddag geven we alle 3 les. In de namiddag bezoeken we de markt.
Eerst laten we opnieuw kleedjes maken bij onze superkleermaakster. Nadat onze maten zijn opgenomen is het winkeltijd. We hebben de Hollanders uitgenodigd om de avond bij ons door te brengen en wij zullen voor hen koken. Op het menu staat frietjes met tortilla en een groentenmix. Op het menu stond dit dus maar aangezien de elektriciteit het opnieuw van zich laat afweten moeten we onze menu aanpassen.
De tortilla wordt afgeschaft en we schillen nog meer aardappelen bij.
Terwijl wij de nodige voorbereidingen doen leren de jongens de kindjes kennen. Ze voet – en basketballen met hen. Dit valt erg in de smaak bij de leerlingen en ze zijn op slag allemaal gek op de Nederlanders.
Bij kaarslicht wordt het eten verorberd en de frieten smaken als nooit tevoren.
Het is een erg gezellige avond en we vinden het jammer dat op zo’n momenten de tijd voorbij vliegt.
In de voormiddag geven we alle 3 les. In de namiddag bezoeken we de markt.
Eerst laten we opnieuw kleedjes maken bij onze superkleermaakster. Nadat onze maten zijn opgenomen is het winkeltijd. We hebben de Hollanders uitgenodigd om de avond bij ons door te brengen en wij zullen voor hen koken. Op het menu staat frietjes met tortilla en een groentenmix. Op het menu stond dit dus maar aangezien de elektriciteit het opnieuw van zich laat afweten moeten we onze menu aanpassen.
De tortilla wordt afgeschaft en we schillen nog meer aardappelen bij.
Terwijl wij de nodige voorbereidingen doen leren de jongens de kindjes kennen. Ze voet – en basketballen met hen. Dit valt erg in de smaak bij de leerlingen en ze zijn op slag allemaal gek op de Nederlanders.
Bij kaarslicht wordt het eten verorberd en de frieten smaken als nooit tevoren.
Het is een erg gezellige avond en we vinden het jammer dat op zo’n momenten de tijd voorbij vliegt.
zondag 14 maart 2010
Zondag 14 maart
Isimila staat vandaag op het programma. Dit is een site met gigantische zuilen van stenen die er gekomen zijn door erosie. Op weg naar de bus zien we een heel konvooi met auto’s en politie. Er staan veel mensen langs de weg te kijken dus vermoeden we dat er iets aan de hand is.
We blijven wat kijken en dan zien we plots een wel erg mooie en dure auto passeren. Na rondvraag blijkt het de president van Tanzania te zijn.
Ook al hebben we deze man amper gezien we zijn toch tevreden dat we een glimp van hem hebben kunnen opvangen. Daarna nemen we de bus nemen richting Iringa. We worden er langs de weg gedropt. Gelukkig staat alles mooi aangeduid zodat we na een halfuur gemakkelijk de ingang van de site bereiken. We worden vriendelijk onthaald en we krijgen een korte uitleg over de verschillende soorten stenen en hun functie.
We eten eerst onze picknick op en beginnen daarna aan onze wandeling. Gelukkig is er een gids mee want zelf zouden we de weg nooit gevonden hebben. Het is een prachtige wandeling en we geven onze ogen de kost. Onze gids die geen Engels kan, krijgt het waarschijnlijk wat op zijn heupen van de vele foto’s die we nemen. Wij trekken ons er niets van aan en poseren erop los. Het is een zalige wandeling en vinden het spijtig wanneer deze er na een uur al op zit. Daarna bezoeken we nog het museum wat zeker ook de moeite waard is.
Na een halfuur wandelen zijn we terug aan de plaats waar de bus ons afgezet had.
We hebben heel vlug een dala dala maar als we zien dat deze propvol – in de letterlijke betekenis van het woord – zit, passen we en besluiten wel om nog eventjes te wachten tot de volgende bus.
Het eventjes blijkt iets langer te duren. We proberen verscheidene bussen te stoppen maar op ons stopgebaar zwaaien ze allemaal vriendelijk terug. We besluiten een andere tactiek te zoeken. Met een vertragingsgebaar kunnen we een bus doen stoppen.
Deze zit ook redelijk vol maar na enkele minuten recht te staan wordt ons een plaats aangeboden.
De rit duurt iets langer dan normaal omdat we langs de weg moeten stoppen. Er is een vrachtwagen in de gracht gereden – wat ons niet verbaast met de hoge snelheid die ze hier rijden. Dit zorgt voor een opstopping in het verkeer.
Wanneer we in Mafinga aankomen hebben we alle 3 een onweerstaanbare drang naar Samboessa. Dit is een soort loempia met vlees en ajuin in. Dit vinden we jammer genoeg niet en gaan dan maar voor de chips Mayai. Het is lekker maar ook niet meer.
Moe van het wandelen rusten we nog even uit en nemen daarna terug plaats aan onze bureau om ons Frans spel af te werken- dat hopen we toch tenminste…
We blijven wat kijken en dan zien we plots een wel erg mooie en dure auto passeren. Na rondvraag blijkt het de president van Tanzania te zijn.
Ook al hebben we deze man amper gezien we zijn toch tevreden dat we een glimp van hem hebben kunnen opvangen. Daarna nemen we de bus nemen richting Iringa. We worden er langs de weg gedropt. Gelukkig staat alles mooi aangeduid zodat we na een halfuur gemakkelijk de ingang van de site bereiken. We worden vriendelijk onthaald en we krijgen een korte uitleg over de verschillende soorten stenen en hun functie.
We eten eerst onze picknick op en beginnen daarna aan onze wandeling. Gelukkig is er een gids mee want zelf zouden we de weg nooit gevonden hebben. Het is een prachtige wandeling en we geven onze ogen de kost. Onze gids die geen Engels kan, krijgt het waarschijnlijk wat op zijn heupen van de vele foto’s die we nemen. Wij trekken ons er niets van aan en poseren erop los. Het is een zalige wandeling en vinden het spijtig wanneer deze er na een uur al op zit. Daarna bezoeken we nog het museum wat zeker ook de moeite waard is.
Na een halfuur wandelen zijn we terug aan de plaats waar de bus ons afgezet had.
We hebben heel vlug een dala dala maar als we zien dat deze propvol – in de letterlijke betekenis van het woord – zit, passen we en besluiten wel om nog eventjes te wachten tot de volgende bus.
Het eventjes blijkt iets langer te duren. We proberen verscheidene bussen te stoppen maar op ons stopgebaar zwaaien ze allemaal vriendelijk terug. We besluiten een andere tactiek te zoeken. Met een vertragingsgebaar kunnen we een bus doen stoppen.
Deze zit ook redelijk vol maar na enkele minuten recht te staan wordt ons een plaats aangeboden.
De rit duurt iets langer dan normaal omdat we langs de weg moeten stoppen. Er is een vrachtwagen in de gracht gereden – wat ons niet verbaast met de hoge snelheid die ze hier rijden. Dit zorgt voor een opstopping in het verkeer.
Wanneer we in Mafinga aankomen hebben we alle 3 een onweerstaanbare drang naar Samboessa. Dit is een soort loempia met vlees en ajuin in. Dit vinden we jammer genoeg niet en gaan dan maar voor de chips Mayai. Het is lekker maar ook niet meer.
Moe van het wandelen rusten we nog even uit en nemen daarna terug plaats aan onze bureau om ons Frans spel af te werken- dat hopen we toch tenminste…
Zaterdag 13 maart
Als namiddagactiviteit hebben we een talentenshow georganiseerd. Alle leerlingen die van zichzelf vinden dat ze een talent hebben, worden een voor een op het podium geroepen. Opnieuw staan we versteld van enkele leerlingen die volgens ons echt wel talent bezitten.
We hebben van iedere klas een jurylid ingeschakeld en zij beslissen voor verschillende categorieën wie de waardige winnaar is.
Deze worden beloond met een cadeautje. Wij en ook het publiek zijn content en we sluiten de namiddag af met een groepsdans.
’s Avonds worden we uitgenodigd op een verjaardagsfeestje van Diana. We denken eerst dat het om een meidending gaat maar als we de klas naderen zien we dat het hele lokaal versierd is.
De twee klassen uit het 7e en de familie van Diana is uitgenodigd.
Er zijn koekjes, frisdrank en zelfs een heuse verjaardagstaart voorzien.
Het feestje is net een mini send-off. De rituelen zoals verwelkoming, de mc die alles aan elkaar praat, het gebed, het eetritueel, het proostmoment, … Het grote verschil is dat het dit keer kinderen zijn die het feestje ondergaan en dat het allemaal iets minder stroef verloopt.
Wij zijn dit keer samen met de familie de eregasten en voelen ons echt vereerd. Het feestje is voor ons een leuke aangelegenheid.
We kijken nog naar een filmpje en zoeken daarna zelf Klaas Vaak op.
We hebben van iedere klas een jurylid ingeschakeld en zij beslissen voor verschillende categorieën wie de waardige winnaar is.
Deze worden beloond met een cadeautje. Wij en ook het publiek zijn content en we sluiten de namiddag af met een groepsdans.
’s Avonds worden we uitgenodigd op een verjaardagsfeestje van Diana. We denken eerst dat het om een meidending gaat maar als we de klas naderen zien we dat het hele lokaal versierd is.
De twee klassen uit het 7e en de familie van Diana is uitgenodigd.
Er zijn koekjes, frisdrank en zelfs een heuse verjaardagstaart voorzien.
Het feestje is net een mini send-off. De rituelen zoals verwelkoming, de mc die alles aan elkaar praat, het gebed, het eetritueel, het proostmoment, … Het grote verschil is dat het dit keer kinderen zijn die het feestje ondergaan en dat het allemaal iets minder stroef verloopt.
Wij zijn dit keer samen met de familie de eregasten en voelen ons echt vereerd. Het feestje is voor ons een leuke aangelegenheid.
We kijken nog naar een filmpje en zoeken daarna zelf Klaas Vaak op.
Vrijdag 12 maart
Overdag verloopt de dag zoals we deze ondertussen echt al gewend zijn.
Vroeg opstaan, les geven, lessen voorbereiden, …
’s Avonds, na onze avondactiviteit, zetten we nog een stapje in Mafinga. We hebben afgesproken met de Nederlandse jongens die we vorige week hebben leren kennen. We gaan eerst iets drinken in een Afrikaanse bar. Daar komen we een leerkracht tegen van op school.
Wij gedragen ons zedig en dat doet de leerkracht ook.
We sluiten de avond af met een bezoek aan de Ebony club.
Het is een zeer gezellig avond! En onder Hollandse begeleiding keren we terug naar huis…
Vroeg opstaan, les geven, lessen voorbereiden, …
’s Avonds, na onze avondactiviteit, zetten we nog een stapje in Mafinga. We hebben afgesproken met de Nederlandse jongens die we vorige week hebben leren kennen. We gaan eerst iets drinken in een Afrikaanse bar. Daar komen we een leerkracht tegen van op school.
Wij gedragen ons zedig en dat doet de leerkracht ook.
We sluiten de avond af met een bezoek aan de Ebony club.
Het is een zeer gezellig avond! En onder Hollandse begeleiding keren we terug naar huis…
Maandag 8 maart - Donderdag 11 maart
Deze week is een gewone werkweek voor ons. Er is niet echt iets gebeurt wat noemenswaardig is om te vertellen.
We beseften wel dat ons verblijf hier aan het inkorten is. Met dat besef bekeken we onze takenbundel en een ambetant gevoel overmeesterde ons bij het zien van het vele werk die we nog voor de boeg zullen hebben bij onze thuiskomst. We besloten om onze mouwen nog meer op te stroppen en te werken aan de taken van Frans. We ontwierpen een Tanzaniaans-Frans spel. De rest van de tijd ging voorbij aan lesgeven en het opstellen van de examens voor de leerlingen.
Onze sportlessen van deze week vielen letterlijk in het water. Een gigantische regenbui zorgde er twee keer voor dat het sportterrein niet toegankelijk was. Ook de avondactiviteiten gingen avond na avond niet door. Telkens wanneer we om 19u30 ons huisje wilden verlaten om een activiteit te geven, viel de elektriciteit uit wat geen licht betekent. De internen gingen vroeg slapen maar met de externen beleefden we wel leuke momenten aangezien zij tot 21u moesten worden bezig gehouden.
Op maandagavond zagen we ook mede door de stroompanne een prachtige melkweg.
We waren helemaal onder de indruk want zoiets maak je niet iedere dag mee.
De vele sterren zorgden bij ons voor een magisch gevoel.
We lieten deze week ook terug kleedjes maken. Dit keer was iedereen meer dan tevreden met het resultaat en we verlangen nu al om ze te dragen. Alleen zullen we niet mogen verdikken aangezien ze redelijk op maat zijn gemaakt.
We beseften wel dat ons verblijf hier aan het inkorten is. Met dat besef bekeken we onze takenbundel en een ambetant gevoel overmeesterde ons bij het zien van het vele werk die we nog voor de boeg zullen hebben bij onze thuiskomst. We besloten om onze mouwen nog meer op te stroppen en te werken aan de taken van Frans. We ontwierpen een Tanzaniaans-Frans spel. De rest van de tijd ging voorbij aan lesgeven en het opstellen van de examens voor de leerlingen.
Onze sportlessen van deze week vielen letterlijk in het water. Een gigantische regenbui zorgde er twee keer voor dat het sportterrein niet toegankelijk was. Ook de avondactiviteiten gingen avond na avond niet door. Telkens wanneer we om 19u30 ons huisje wilden verlaten om een activiteit te geven, viel de elektriciteit uit wat geen licht betekent. De internen gingen vroeg slapen maar met de externen beleefden we wel leuke momenten aangezien zij tot 21u moesten worden bezig gehouden.
Op maandagavond zagen we ook mede door de stroompanne een prachtige melkweg.
We waren helemaal onder de indruk want zoiets maak je niet iedere dag mee.
De vele sterren zorgden bij ons voor een magisch gevoel.
We lieten deze week ook terug kleedjes maken. Dit keer was iedereen meer dan tevreden met het resultaat en we verlangen nu al om ze te dragen. Alleen zullen we niet mogen verdikken aangezien ze redelijk op maat zijn gemaakt.
zondag 7 maart 2010
Zondag 7 maart
Om 11uur wordt er op onze deur geklopt door Tula. We hebben vandaag met haar afgesproken om pilau met kip te maken. Eerst gaan we naar de markt om alle ingrediënten te kopen.
Daarna kunnen we starten met het koken. Het duurt enige tijd vooraleer het klaar is maar het smaakt overheerlijk wanneer we eindelijk kunnen proeven.
De volgende keer zullen we zelf proberen om dit te maken. We zullen zien hoe het dan zal smaken.
Voor de rest van de namiddag bereiden we onze lessen voor de volgende week voor. Ook de examens die volgende week plaats vinden, worden voorbereid.
Daarna kunnen we starten met het koken. Het duurt enige tijd vooraleer het klaar is maar het smaakt overheerlijk wanneer we eindelijk kunnen proeven.
De volgende keer zullen we zelf proberen om dit te maken. We zullen zien hoe het dan zal smaken.
Voor de rest van de namiddag bereiden we onze lessen voor de volgende week voor. Ook de examens die volgende week plaats vinden, worden voorbereid.
Zaterdag 6 maart
Onze voormiddag start iets later dan gepland maar dan is het de hoogtijd om op te staan. Vandaag organiseren we de langverwachte miss and mister southernhighland. De leerlingen van klas 5, 6 en 7 mogen meedoen. Maar niet iedereen blijkt fan te zijn van ons voorstel dus doen enkel zij mee die willen.
Na heel wat voorbereidend werk zoals het maken van strikken, ,naamkaartjes, alles noteren op blaadjes, …
maken we onszelf wat op.
Het begin loopt wat moeizaam maar eenmaal de leerlingen het gewend zijn om vooraan te pronken, gedragen ze zich als echt missen en misters.
Onze show bestaat uit verschillende rondes waarin de leerlingen zich telkens moeten bewijzen. Na iedere ronde vallen er enkele leerlingen af.
Onze eerste ronde is een dancebattle voor de meisjes en een voor de jongens. Op een bepaald liedje moeten de leerlingen het beste van zichzelf geven. Voor ons – de jury- is het moeilijk om telkens een keuze te moeten maken wie afvalt. Maar we moeten …
Daarna volgt de abc-quiz. Er worden meerkeuzevragen gesteld en aan de hand van kaartjes geven de leerlingen het juiste antwoord. De leerlingen met een foutief antwoord vliegen er meteen uit.
Om tot de 5 laatste kandidaten te komen organiseren we een vragenmoment. De leerlingen krijgen een bepaalde vraag zoals “wat zou jij dan als je heel veel geld had?”. Op basis van hun antwoord beslissen wij of ze door mogen of niet.
Wanneer we 5 jongens en 5 meisjes hebben gekozen is het tijd om hen wat op te maken.
De meisjes worden verkleed en wat opgemaakt de jongens krijgen een strik en een hoed.
Op een swingende beat mogen ze als echt mannequins op het podium wandelen.
Het meisje en de jongen die het beste antwoord geeft op de laatste vraag,”waarom zou je de nieuwe miss of mister moeten worden?” is voor ons de nieuwe miss en mister.
Voor ons is het vlug duidelijk wie de winnaars zijn en ook de leerlingen zijn duidelijk tevreden met de keuze.
Iedereen plaçeert nog een laatste vreugdedansje en daarna is het tijd voor alle leerlingen om zich te wassen.
’s Avonds kruipen we heel vroeg in ons bedje om het weinig slapen van de vorige nacht in te halen.
Na heel wat voorbereidend werk zoals het maken van strikken, ,naamkaartjes, alles noteren op blaadjes, …
maken we onszelf wat op.
Het begin loopt wat moeizaam maar eenmaal de leerlingen het gewend zijn om vooraan te pronken, gedragen ze zich als echt missen en misters.
Onze show bestaat uit verschillende rondes waarin de leerlingen zich telkens moeten bewijzen. Na iedere ronde vallen er enkele leerlingen af.
Onze eerste ronde is een dancebattle voor de meisjes en een voor de jongens. Op een bepaald liedje moeten de leerlingen het beste van zichzelf geven. Voor ons – de jury- is het moeilijk om telkens een keuze te moeten maken wie afvalt. Maar we moeten …
Daarna volgt de abc-quiz. Er worden meerkeuzevragen gesteld en aan de hand van kaartjes geven de leerlingen het juiste antwoord. De leerlingen met een foutief antwoord vliegen er meteen uit.
Om tot de 5 laatste kandidaten te komen organiseren we een vragenmoment. De leerlingen krijgen een bepaalde vraag zoals “wat zou jij dan als je heel veel geld had?”. Op basis van hun antwoord beslissen wij of ze door mogen of niet.
Wanneer we 5 jongens en 5 meisjes hebben gekozen is het tijd om hen wat op te maken.
De meisjes worden verkleed en wat opgemaakt de jongens krijgen een strik en een hoed.
Op een swingende beat mogen ze als echt mannequins op het podium wandelen.
Het meisje en de jongen die het beste antwoord geeft op de laatste vraag,”waarom zou je de nieuwe miss of mister moeten worden?” is voor ons de nieuwe miss en mister.
Voor ons is het vlug duidelijk wie de winnaars zijn en ook de leerlingen zijn duidelijk tevreden met de keuze.
Iedereen plaçeert nog een laatste vreugdedansje en daarna is het tijd voor alle leerlingen om zich te wassen.
’s Avonds kruipen we heel vroeg in ons bedje om het weinig slapen van de vorige nacht in te halen.
Vrijdag 5 maart
Wanneer we ’s avonds activiteit willen geven, valt de elektriciteit voor de zoveelste keer die dag uit.
De leerlingen uit klas 7 komen zelf naar ons toe en het wordt een gezellig onderonsje.
Daarna maken we ons klaar om uit te gaan.
We hebben afgesproken met een jongen uit San Francisco die we hebben leren kennen wanneer we terugkwamen van onze week vakantie.
Hij is wat later maar ondertussen maken we kennis met 2 jonge Hollandse dokters. Zij doen ook hun stage hier in Mafinga.
Het is een leuke avond en we vinden het jammer als de taxi ons komt ophalen om 3 uur.
In ons huisje praten we nog wat na en dan voelen we dat het tijd is om te vertrekken richting dromenland.
De leerlingen uit klas 7 komen zelf naar ons toe en het wordt een gezellig onderonsje.
Daarna maken we ons klaar om uit te gaan.
We hebben afgesproken met een jongen uit San Francisco die we hebben leren kennen wanneer we terugkwamen van onze week vakantie.
Hij is wat later maar ondertussen maken we kennis met 2 jonge Hollandse dokters. Zij doen ook hun stage hier in Mafinga.
Het is een leuke avond en we vinden het jammer als de taxi ons komt ophalen om 3 uur.
In ons huisje praten we nog wat na en dan voelen we dat het tijd is om te vertrekken richting dromenland.
Donderdag 4 maart
In de namiddag zijn we uitgenodigd op de kitchenparty van Roda.
Dit start in principe om 4 uur maar pas rond 5 uur begint de zaal vol te stromen.
Wat moet u weten over een kitchenparty?
- Mannen en ongetrouwde vrouwen zijn niet welkom op dit feestje.
Inderdaad wij zijn ook niet getrouwd maar voor ons maakten ze dit keer een uitzondering.
- Meestal is dit de dag voor de send-off, dus de week voor de echte trouw
- Ze leren het meisje dat zal trouwen hoe ze eten moet maken, hoe ze moet zorgen voor haar man, kortom hoe ze een goede vrouw kan zijn.
- Er worden door alle genodigden cadeaus gegeven. Dit zijn vooral huishoudelijke zaken.
Gaande van toiletpapier tot een koelkast.
Wij kunnen het ons niet voorstellen maar dit is the real life.
Na gebabbel en gedans is het voor ons althans het hoogtepunt van de avond: het eten.
Dit keer is het een pover stukje kip met een gefrituurde aardappel
Na het eten wordt er nogmaals gedanst en daarna keert iedereen huiswaarts. Voor ons is het niet ver aangezien de kitchenparty plaatsvindt op school.
Dit start in principe om 4 uur maar pas rond 5 uur begint de zaal vol te stromen.
Wat moet u weten over een kitchenparty?
- Mannen en ongetrouwde vrouwen zijn niet welkom op dit feestje.
Inderdaad wij zijn ook niet getrouwd maar voor ons maakten ze dit keer een uitzondering.
- Meestal is dit de dag voor de send-off, dus de week voor de echte trouw
- Ze leren het meisje dat zal trouwen hoe ze eten moet maken, hoe ze moet zorgen voor haar man, kortom hoe ze een goede vrouw kan zijn.
- Er worden door alle genodigden cadeaus gegeven. Dit zijn vooral huishoudelijke zaken.
Gaande van toiletpapier tot een koelkast.
Wij kunnen het ons niet voorstellen maar dit is the real life.
Na gebabbel en gedans is het voor ons althans het hoogtepunt van de avond: het eten.
Dit keer is het een pover stukje kip met een gefrituurde aardappel
Na het eten wordt er nogmaals gedanst en daarna keert iedereen huiswaarts. Voor ons is het niet ver aangezien de kitchenparty plaatsvindt op school.
woensdag 3 maart 2010
maandag 1 maart
Ja het is al maart. Dat wil zeggen dat het nog maar een maand is. We beseffen dat we al een prachtige tijd achter de rug hebben en dat we nu nog meer moeten genieten van ieder moment.
We zitten duidelijk nog in de vakantiesfeer en besluiten om wat rond te hangen in Mafinga. We laten ons nog eens gaan en verwennen ons met allerlei moois.
Zin om te koken hebben we nog niet en besluiten om nog maar een keer op restaurant te gaan.
We zitten duidelijk nog in de vakantiesfeer en besluiten om wat rond te hangen in Mafinga. We laten ons nog eens gaan en verwennen ons met allerlei moois.
Zin om te koken hebben we nog niet en besluiten om nog maar een keer op restaurant te gaan.
zondag 28 februari
Het was een korte nacht. Om 7 uur worden we opgehaald door een taxi die John voor ons heeft geregeld. We moeten zo vroeg op omdat we een busplaats moeten reserveren. De bus komt van Dar Es Salaam en zit dus al zo goed als vol als wij opstappen om 9u15.
De 2 uur wachten zorgt er niet alleen voor dat we ons ontbijt in het hotel gemist hebben maar dat we ook veel geld uitgeven aan het kopen van cadeautjes. De vele verkopers passeren de revue en af en toe laten we ons verleiden door de Afrikaanse gadgets. Dan is het tijd om te vertrekken. Dat het een korte nacht was, voelen we nu nog meer. Onze ogen vallen bijna toe en we proberen een dutje te doen. Dit laatste is echter wat moeilijker aangezien de bus met een hoge snelheid over de hobbelige wegen vliegt.
Wanneer we dan toch de slaap hebben kunnen vatten, worden we plots wakker gemaakt. We zijn in Iringa en moeten er uit. Als we de chauffeur zeggen dat we eigenlijk in Mafinga moeten zijn, besluit hij een kleine omweg te maken.
Twee uur later komen we aan. Als we op school aankomen verspreidt het zich heel vlug dat we terug zijn. De leerlingen komen ons uitbundig begroeten en ze vertellen ons dat ze ons heel hard gemist hebben. Het vleit ons en ’s avonds na het uitpakken bekijken we met hen de vele foto’s van onze super toffe vakantie.
We gaan heel vroeg slapen want we zijn nu echt wel uitgeput. Vakantie hebben is echt wel nog vermoeiend.
Oohja, we hebben genoten!
De 2 uur wachten zorgt er niet alleen voor dat we ons ontbijt in het hotel gemist hebben maar dat we ook veel geld uitgeven aan het kopen van cadeautjes. De vele verkopers passeren de revue en af en toe laten we ons verleiden door de Afrikaanse gadgets. Dan is het tijd om te vertrekken. Dat het een korte nacht was, voelen we nu nog meer. Onze ogen vallen bijna toe en we proberen een dutje te doen. Dit laatste is echter wat moeilijker aangezien de bus met een hoge snelheid over de hobbelige wegen vliegt.
Wanneer we dan toch de slaap hebben kunnen vatten, worden we plots wakker gemaakt. We zijn in Iringa en moeten er uit. Als we de chauffeur zeggen dat we eigenlijk in Mafinga moeten zijn, besluit hij een kleine omweg te maken.
Twee uur later komen we aan. Als we op school aankomen verspreidt het zich heel vlug dat we terug zijn. De leerlingen komen ons uitbundig begroeten en ze vertellen ons dat ze ons heel hard gemist hebben. Het vleit ons en ’s avonds na het uitpakken bekijken we met hen de vele foto’s van onze super toffe vakantie.
We gaan heel vroeg slapen want we zijn nu echt wel uitgeput. Vakantie hebben is echt wel nog vermoeiend.
Oohja, we hebben genoten!
zaterdag 27 februari
Na het ontbijt en een plons in het zwembad neemt John ons mee naar Rock Garden. Dit is een grote tuin vol met rotsen waardoor water stroomt. Het is er prachtig en we genieten ten volle als onze gids ons tenminste niet vergezelt. Hij is erg opdringerig en vraagt zelfs letterlijk of we zijn vrouw willen worden. We bedanken hem vriendelijk en vragen of we alleen kunnen zijn. Dit laatste blijkt hij niet zo te verstaan maar als we hem dan heel duidelijk maken dat we hem niet bij ons willen, verlaat hij ons.
Op de grote rotsen aan het kabbelende water eten we onze picknick op. Daarna pikt John ons terug op en brengt ons naar Morogorocity. We doen wat sightseeing en shopping. De een geeft al wat meer uit dan de ander. En als we het gehad hebben nemen we een taxi terug naar het hotel. We nemen nogmaals een duik in het zwembad en ‘s avonds trakteren we onszelf op een overheerlijke maaltijd.
Dan worden we uitgenodigd door de bende die we gisteren hebben leren kennen om hen te vergezellen naar een optreden. Hier zeggen we geen neen op en gaan mee met hen.
Het is een super feestje. De Congolese band geeft zich volledig en wij dansen erop los.
Wel grappig om te weten is dat de bands hier liedjes van 10 à 15 minuten spelen. Ondertussen danst iedereen heel uitbundig mee maar nadat de band zijn liedje heeft gezongen, verlaat iedereen het podium.
Het was een super avond en uitgedanst gaan we slapen.
Op de grote rotsen aan het kabbelende water eten we onze picknick op. Daarna pikt John ons terug op en brengt ons naar Morogorocity. We doen wat sightseeing en shopping. De een geeft al wat meer uit dan de ander. En als we het gehad hebben nemen we een taxi terug naar het hotel. We nemen nogmaals een duik in het zwembad en ‘s avonds trakteren we onszelf op een overheerlijke maaltijd.
Dan worden we uitgenodigd door de bende die we gisteren hebben leren kennen om hen te vergezellen naar een optreden. Hier zeggen we geen neen op en gaan mee met hen.
Het is een super feestje. De Congolese band geeft zich volledig en wij dansen erop los.
Wel grappig om te weten is dat de bands hier liedjes van 10 à 15 minuten spelen. Ondertussen danst iedereen heel uitbundig mee maar nadat de band zijn liedje heeft gezongen, verlaat iedereen het podium.
Het was een super avond en uitgedanst gaan we slapen.
vrijdag 26 februari
Vooraleer we de bus naar Morogoro – onze volgende bestemming- nemen, stoppen we nogmaals in het schooltje. De aankopen die we gisteren gekocht hebben, geven we nu af. We delen alles uit. De kinderen stralen bij het krijgen van hun balpen. Voor ons stelt dit niets voor maar voor hen is een balpen hebben iets erg kostbaar. We voelen ons net 4 moeder Theresa’s maar voelen ons wel voldaan bij het zien van de vele glimlachen. Daarna geven Tony en Ingrid ons een lift naar het centrum van Iringa. Ze regelen voor ons de bus naar Morogoro.
Het is een rit van 6 uur. Maar de compagnie die we leren kennen op de bus en de doortocht in Mikumi national park maakt dat we dit allemaal vergeten. Een Duitse jongen die we leren kennen op de bus vertelt ons enkele mooie trekpleisters die we zeker moeten bezoeken.
Naast hem zit een echte rastaTanzaniaan. Hij blijkt de oprichter van festivalletje in Dodoma te zijn. Hij nodigt ons uit om hem te vergezellen. We overwegen om te gaan. Op die manier hebben we de hoofdstad ook eens gezien. Maar na wat rondvraag besluiten we om toch niet gaan. De lange rit naar Dodoma en de onbekendheid van het festival doet ons toch niet vertrekken naar daar. Wanneer we eindelijk in Morogoro aankomen horen we opnieuw langs alle kanten “wazungu” De drukte en de opdringerigheid van de taxichauffeurs maakt ons nerveus en we verlangen naar de rust van ons hotel. De taxi zet ons af voor het hotel. Nu voelen we ons echt luxebeest. Vooral het zwembad zorgt hiervoor. Nadat een mannetje ons de kamers heeft getoond, nemen we een plons in het zwembad.
We zijn niet de enige die dit idee hebben. In het zwembad zitten 5 zwarte, goed gebouwde mannen. Omdat ze worden gefilmd en er foto’s van hen worden getrokken, denken we dat we te maken hebben met een Tanzaniaanse boysband. Als we hen vragen waarom er van hen foto’s worden getrokken weet een andere blanke ons te vertellen dat ze hier zijn voor hun werk. We raken met hen aan de praat en s’ avonds vergezellen ze ons in de bar.
We vertellen hen dat we de volgende dag graag enkele bezienswaardigheden in Morogoro willen bezoeken. John, de chef van de bende en vol met bling bling, ontfermt zich ons over ons. Hij wil ons de volgende dag rondleiden.
We babbelen nog wat met hen maar
Rond middernacht gaan we slapen. We slapen als roosjes. Eindelijk hebben we elk een eigen bed en bewegingsruimte.
Het is een rit van 6 uur. Maar de compagnie die we leren kennen op de bus en de doortocht in Mikumi national park maakt dat we dit allemaal vergeten. Een Duitse jongen die we leren kennen op de bus vertelt ons enkele mooie trekpleisters die we zeker moeten bezoeken.
Naast hem zit een echte rastaTanzaniaan. Hij blijkt de oprichter van festivalletje in Dodoma te zijn. Hij nodigt ons uit om hem te vergezellen. We overwegen om te gaan. Op die manier hebben we de hoofdstad ook eens gezien. Maar na wat rondvraag besluiten we om toch niet gaan. De lange rit naar Dodoma en de onbekendheid van het festival doet ons toch niet vertrekken naar daar. Wanneer we eindelijk in Morogoro aankomen horen we opnieuw langs alle kanten “wazungu” De drukte en de opdringerigheid van de taxichauffeurs maakt ons nerveus en we verlangen naar de rust van ons hotel. De taxi zet ons af voor het hotel. Nu voelen we ons echt luxebeest. Vooral het zwembad zorgt hiervoor. Nadat een mannetje ons de kamers heeft getoond, nemen we een plons in het zwembad.
We zijn niet de enige die dit idee hebben. In het zwembad zitten 5 zwarte, goed gebouwde mannen. Omdat ze worden gefilmd en er foto’s van hen worden getrokken, denken we dat we te maken hebben met een Tanzaniaanse boysband. Als we hen vragen waarom er van hen foto’s worden getrokken weet een andere blanke ons te vertellen dat ze hier zijn voor hun werk. We raken met hen aan de praat en s’ avonds vergezellen ze ons in de bar.
We vertellen hen dat we de volgende dag graag enkele bezienswaardigheden in Morogoro willen bezoeken. John, de chef van de bende en vol met bling bling, ontfermt zich ons over ons. Hij wil ons de volgende dag rondleiden.
We babbelen nog wat met hen maar
Rond middernacht gaan we slapen. We slapen als roosjes. Eindelijk hebben we elk een eigen bed en bewegingsruimte.
donderdag 25 februari
Wanneer we ontwaken, voelen we ons echt op vakantie. Het eindeloze uitzicht en de schittering van de zon op het water doet deze idyllische plaats nog mooier lijken. We ontbijten en het smaakt nog meer dan anders. Met de goedkeuring van Tony en Ingrid besluiten we om nog een dagje langer te blijven. We maken van de gelegenheid gebruik om het dorpsschooltje te bezoeken. Het gebouwtje ligt verscholen tussen het groen en is armzalig. Kapotte ramen, afgebladerde borden, half versleten schoolbanken. De leerlingen zitten per 4 of 5 aan één schoolbank. En voor de 280 leerlingen zijn er slechts 3 leerkrachten.
We hebben niet veel nodig om te beseffen dat deze school hulp nodig heeft. We besluiten om samen met Emma 300 euro aan deze school te schenken. Dit geven we niet zomaar. In Iringa kopen we voor 50 euro schoolmateriaal. De leerlingen krijgen schriften, balpennen en kleurpotloden. Voor de leerkrachten hebben we heel wat dozen krijt gekocht. Met de andere 250 euro zullen we schoolbanken laten maken voor de leerlingen. Tony zal zich hierover ontfermen. De leerkrachten en het schoolhoofd van Kibebe is ons erg dankbaar en wij voelen ons voldaan omdat we iets nuttig hebben kunnen doen. ’s Middags eten we in een restaurantje een overheerlijke pizza. In de vooravond nemen we een duik in het meer. Ondanks dat de zon iets minder warmte afgeeft, voelt het water erg warm aan.
s’ Avonds kijken we naar enkele foto’s van de safari. We beseffen nog maar eens dat we onszelf gelukkige meisjes mogen noemen dat we dit in levende lijve hebben gezien.
We hebben niet veel nodig om te beseffen dat deze school hulp nodig heeft. We besluiten om samen met Emma 300 euro aan deze school te schenken. Dit geven we niet zomaar. In Iringa kopen we voor 50 euro schoolmateriaal. De leerlingen krijgen schriften, balpennen en kleurpotloden. Voor de leerkrachten hebben we heel wat dozen krijt gekocht. Met de andere 250 euro zullen we schoolbanken laten maken voor de leerlingen. Tony zal zich hierover ontfermen. De leerkrachten en het schoolhoofd van Kibebe is ons erg dankbaar en wij voelen ons voldaan omdat we iets nuttig hebben kunnen doen. ’s Middags eten we in een restaurantje een overheerlijke pizza. In de vooravond nemen we een duik in het meer. Ondanks dat de zon iets minder warmte afgeeft, voelt het water erg warm aan.
s’ Avonds kijken we naar enkele foto’s van de safari. We beseffen nog maar eens dat we onszelf gelukkige meisjes mogen noemen dat we dit in levende lijve hebben gezien.
woensdag 24 februari
We staan opnieuw heel vroeg op. Dat onze ogen maar half open kunnen, vergeten we heel vlug wanneer we het park in zijn ochtendglorie zien. Alles ligt er zo rustig en zo mooi bij.
Daarna kan ons geluk niet op wanneer we een prachtige zonsopgang te zien krijgen.
We zijn zo gelukkig!
Na een trip van anderhalf uur komen we terug aan bij de banda’s. We krijgen een uitgebreid ontbijt zodat we er goed tegenaan kunnen.
Vandaag wil Esau ons de mooie stukjes ongerepte natuur van het park tonen.
We krijgen prachtige taferelen te zien en het dringt amper tot ons door dat we dit allemaal live meemaken. We genieten allemaal dubbel zo hard want zoiets maak je wellicht maar één keer mee in je leven.
Om 15 uur verlaten we het park. Het is nog een lange weg terug en Esau wil graag voor het donker uit het park zijn. Onderweg stoppen we bij een souvenirwinkeltje dat wordt uitgebaat door een Belgische die hier sinds enkele jaren woont. We laten ons opnieuw verleiden door de vele prachtige juwelen. Maar het is voor een goed doel. Deze dame maakt vanalles en een deel van de opbrengst gaat naar goede doelen.
Hij brengt ons die avond naar het voorlopige huis van Tony en Ingrid. We zijn uitgenodigd om bij hen te blijven slapen en uitgebreid te vertellen over al onze impressies van de voorbije dagen. Als we het domein oprijden kunnen we onze ogen bijna niet geloven. Het eindeloze zicht en het meer naast het huis doet ons niets anders dan ‘wauw’ uitspreken. Het plan van deze 2 Belgen is om een lodge te maken. Zelf zullen ze dit niet open houden maar van zodra het hele domein klaar is, verkopen ze het. Als je hier niet gelukkig kan worden dan weet ik het ook niet meer …
Ingrid heeft voor ons een echt Belgische spaghetti klaar gemaakt en smaken heeft het gedaan. Aan het kampvuur praten we nog wat na.
Daarna kan ons geluk niet op wanneer we een prachtige zonsopgang te zien krijgen.
We zijn zo gelukkig!
Na een trip van anderhalf uur komen we terug aan bij de banda’s. We krijgen een uitgebreid ontbijt zodat we er goed tegenaan kunnen.
Vandaag wil Esau ons de mooie stukjes ongerepte natuur van het park tonen.
We krijgen prachtige taferelen te zien en het dringt amper tot ons door dat we dit allemaal live meemaken. We genieten allemaal dubbel zo hard want zoiets maak je wellicht maar één keer mee in je leven.
Om 15 uur verlaten we het park. Het is nog een lange weg terug en Esau wil graag voor het donker uit het park zijn. Onderweg stoppen we bij een souvenirwinkeltje dat wordt uitgebaat door een Belgische die hier sinds enkele jaren woont. We laten ons opnieuw verleiden door de vele prachtige juwelen. Maar het is voor een goed doel. Deze dame maakt vanalles en een deel van de opbrengst gaat naar goede doelen.
Hij brengt ons die avond naar het voorlopige huis van Tony en Ingrid. We zijn uitgenodigd om bij hen te blijven slapen en uitgebreid te vertellen over al onze impressies van de voorbije dagen. Als we het domein oprijden kunnen we onze ogen bijna niet geloven. Het eindeloze zicht en het meer naast het huis doet ons niets anders dan ‘wauw’ uitspreken. Het plan van deze 2 Belgen is om een lodge te maken. Zelf zullen ze dit niet open houden maar van zodra het hele domein klaar is, verkopen ze het. Als je hier niet gelukkig kan worden dan weet ik het ook niet meer …
Ingrid heeft voor ons een echt Belgische spaghetti klaar gemaakt en smaken heeft het gedaan. Aan het kampvuur praten we nog wat na.
dinsdag 23 februari
Om 5 u gaat onze wekker af. Want om kwart voor 6 worden we aan de ontbijttafel verwacht. We worden opnieuw verwend. Een Spaanse omelet stilt onze eerste vroege honger. Een half uur later dan gepland vertrekken we eindelijk op onze langverwachte safari. We zijn nog niet eens in het park en het landschap is al bewonderenswaardig. Onze 1e vreugdkreet is een feit wanneer we de eerste giraffen en olifanten zien. Deze dieren zijn nog mooier en groter dan we gedacht hebben.
Wanneer we door het adembenemende landschap rijden is het net alsof we naar The Lion King aan het kijken zijn. Alleen spelen wij dit keer de hoofdrol. We rijden van 8u tot 14 uur door het park. Wat we allemaal te zien krijgen, is onbeschrijfelijk. We proberen om zoveel mogelijk op beeld vast te leggen maar eigenlijk moet je dit alles zelf zien, ruiken, voelen om te weten wat een safari is. Wij zijn onze ouders en Charlotte in het bijzonder haar mamy alvast eeuwig dankbaar dat we dit mogen doen.
Dit beseffen we des te meer wanneer we de vele Afrikaanse dieren door het landschap zien paraderen. De vele zebra’s, pumba’s, jakhalzen, krokodillen, bavianen, nijlpaarden, gazellen, kameleons, elanden, leeuwen en zelfs een hyena zorgen ervoor dat onze dag niet meer stuk kan.
’s Middags worden we verwacht om iets te eten op de plaats waar ook onze banda’s zijn. Dit zijn kleine metalen hutjes waarin bedden staan. Hierin zullen we deze nacht dromen over de vele prachtige dingen die we die dag gezien hebben. Dan nemen we een uurtje rustpauze. We genieten van de zalige natuur en het kabbelende water van het meer. Om 16 uur zetten we onze tocht verder. Het wordt een ritje van anderhalf uur. Nu is het echt wel prachtig om door het park te rijden. Dit doordat we alle dieren samen zien en het niet meer zo drukkend warm is. Na het ritje verfrissen we ons wat vooral we gaan eten. De kip met frietjes gaan heel vlot binnen. We kaarten nog wat na over al onze indrukken en gaan daarna slapen. Het was een vermoeiende maar wel super trip. Dit kunnen ze ons alvast niet meer afnemen.
Wanneer we door het adembenemende landschap rijden is het net alsof we naar The Lion King aan het kijken zijn. Alleen spelen wij dit keer de hoofdrol. We rijden van 8u tot 14 uur door het park. Wat we allemaal te zien krijgen, is onbeschrijfelijk. We proberen om zoveel mogelijk op beeld vast te leggen maar eigenlijk moet je dit alles zelf zien, ruiken, voelen om te weten wat een safari is. Wij zijn onze ouders en Charlotte in het bijzonder haar mamy alvast eeuwig dankbaar dat we dit mogen doen.
Dit beseffen we des te meer wanneer we de vele Afrikaanse dieren door het landschap zien paraderen. De vele zebra’s, pumba’s, jakhalzen, krokodillen, bavianen, nijlpaarden, gazellen, kameleons, elanden, leeuwen en zelfs een hyena zorgen ervoor dat onze dag niet meer stuk kan.
’s Middags worden we verwacht om iets te eten op de plaats waar ook onze banda’s zijn. Dit zijn kleine metalen hutjes waarin bedden staan. Hierin zullen we deze nacht dromen over de vele prachtige dingen die we die dag gezien hebben. Dan nemen we een uurtje rustpauze. We genieten van de zalige natuur en het kabbelende water van het meer. Om 16 uur zetten we onze tocht verder. Het wordt een ritje van anderhalf uur. Nu is het echt wel prachtig om door het park te rijden. Dit doordat we alle dieren samen zien en het niet meer zo drukkend warm is. Na het ritje verfrissen we ons wat vooral we gaan eten. De kip met frietjes gaan heel vlot binnen. We kaarten nog wat na over al onze indrukken en gaan daarna slapen. Het was een vermoeiende maar wel super trip. Dit kunnen ze ons alvast niet meer afnemen.
maandag 22 februari
We moeten erg vroeg op want vandaag vertrekken we op safari. We hebben rond de middag met Emma in Iringa afgesproken. Wij zijn wat te vroeg, hebben nog niet gegeten en besluiten om onze middagpauze door te brengen op restaurant. Maaike en Charlotte gaan voor de scampi’s – ja ook hier kun je dit krijgen. Ikzelf ga voor de tilapia. Daarna zoeken we een bank om onze shillings om te wisselen in dollars. We hebben een probleem. Alle banken die we aflopen hebben te weinig dollars in voorraad liggen. Ten einde raad bellen we de gids die Tony en Ingrid voor ons hebben geregeld op. Hij vertelt ons dat hij er onmiddellijk aankomt en alles voor ons zal regelen.
Wanneer we Esau- onze gids- ontmoeten, hebben we een goed gevoel. Ingrid vertelde ons trouwens dat Esau echt een goede gids is en we hem zeker kunnen vertrouwen. Wanneer we alles hebben geregeld is het al te laat om het park nog binnen te gaan. Essau raadt ons aan om buiten het park te slapen. Dit komt goedkoper uit voor ons. We vertrouwen hem en als we daar aankomen zijn we heel blij dat we dat gedaan hebben. De huisjes, gemaakt uit bamboe zien er paradijselijk uit. We verkennen het domein wat en drinken daarna wat in de bar.
We babbelen wat met Esau en hij weet ons heel wat interessante dingen te vertellen. Ook raadt hij ons enkele mooie plaatsen in Tanzania aan. Daarna is het tijd om te eten. We voelen ons verwend. Maar dat mag wel eens. Het doet deugd om eens niet zelf te moeten koken, afwassen, … Het is dan ook vakantie voor iets.
We kruipen vroeg onder de lakens, want het was vroeg dag en morgen wordt het nog vroeger.
Wanneer we Esau- onze gids- ontmoeten, hebben we een goed gevoel. Ingrid vertelde ons trouwens dat Esau echt een goede gids is en we hem zeker kunnen vertrouwen. Wanneer we alles hebben geregeld is het al te laat om het park nog binnen te gaan. Essau raadt ons aan om buiten het park te slapen. Dit komt goedkoper uit voor ons. We vertrouwen hem en als we daar aankomen zijn we heel blij dat we dat gedaan hebben. De huisjes, gemaakt uit bamboe zien er paradijselijk uit. We verkennen het domein wat en drinken daarna wat in de bar.
We babbelen wat met Esau en hij weet ons heel wat interessante dingen te vertellen. Ook raadt hij ons enkele mooie plaatsen in Tanzania aan. Daarna is het tijd om te eten. We voelen ons verwend. Maar dat mag wel eens. Het doet deugd om eens niet zelf te moeten koken, afwassen, … Het is dan ook vakantie voor iets.
We kruipen vroeg onder de lakens, want het was vroeg dag en morgen wordt het nog vroeger.
zondag 21 februari 2010
zondag 21 februari
Het feestje van gisteren heeft ons blijkbaar meer vermoeid dan we denken en we slapen bijna tot de middag.
Wanneer we tot inzicht komen dat we nog heel wat werk voor de boeg hebben, springen we uit ons bed.
We beseffen dat onze week vakantie morgen begint (en die van jullie erop zit hihi). We hebben onszelf verwend en ons een weekje safari gegund.
We beginnen met het maken van onze valies. Dit gaat iets trager dan verwacht en algauw is het terug tijd om de muziekwedstrijd verder te zetten. Vandaag maken we ook de vele winnaars bekend. We hebben zowel voor de meisjes als voor de jongens een gouden, een zilveren en een bronzen plaats. Voor iedereen hebben we cadeautjes voorzien. De meisjes verwennen we met oorringen en armbandjes, de jongens met zonnebrillen.
Het koekjesgeld en het geld dat we van stad Damme kregen, hebben er vandaag terug voor gezorgd dat de kinderen nog gelukkiger zijn dan ze al waren.
Het is een supertoffe namiddag en de kinderen genieten er duidelijk ook van. ’s Avonds maken we zelf frietjes – ja ook hier kennen ze dat. Het smaakt heerlijk en met een goedgevulde maag maken we onze valies terug verder.
Dat we een week vakantie hebben, houdt dus ook in dat we deze week niets op de blog zullen kunnen zetten. U zult dus een hele week op uw honger moeten zitten maar we beloven u nu al dat we achteraf een uitgebreid verslag zullen typen.
We hebben onze safari via Belgen kunnen regelen die hier sedert 4 jaar wonen. Zij hebben heel wat voor ons afgebeld en we weten zeker dat we in goede handen zullen terechtkomen.
We gaan ofwel 2 of 3 dagen op safari. Daarna zullen we Morogoro bezoeken, dit is een stadje die blijkbaar de moeite blijkt te zijn.
We laten het u zeker weten!
Voor de rest wensen we jullie een aangename werkweek toe en graag tot volgende week.
P.S. we zullen zeker genieten!
Wanneer we tot inzicht komen dat we nog heel wat werk voor de boeg hebben, springen we uit ons bed.
We beseffen dat onze week vakantie morgen begint (en die van jullie erop zit hihi). We hebben onszelf verwend en ons een weekje safari gegund.
We beginnen met het maken van onze valies. Dit gaat iets trager dan verwacht en algauw is het terug tijd om de muziekwedstrijd verder te zetten. Vandaag maken we ook de vele winnaars bekend. We hebben zowel voor de meisjes als voor de jongens een gouden, een zilveren en een bronzen plaats. Voor iedereen hebben we cadeautjes voorzien. De meisjes verwennen we met oorringen en armbandjes, de jongens met zonnebrillen.
Het koekjesgeld en het geld dat we van stad Damme kregen, hebben er vandaag terug voor gezorgd dat de kinderen nog gelukkiger zijn dan ze al waren.
Het is een supertoffe namiddag en de kinderen genieten er duidelijk ook van. ’s Avonds maken we zelf frietjes – ja ook hier kennen ze dat. Het smaakt heerlijk en met een goedgevulde maag maken we onze valies terug verder.
Dat we een week vakantie hebben, houdt dus ook in dat we deze week niets op de blog zullen kunnen zetten. U zult dus een hele week op uw honger moeten zitten maar we beloven u nu al dat we achteraf een uitgebreid verslag zullen typen.
We hebben onze safari via Belgen kunnen regelen die hier sedert 4 jaar wonen. Zij hebben heel wat voor ons afgebeld en we weten zeker dat we in goede handen zullen terechtkomen.
We gaan ofwel 2 of 3 dagen op safari. Daarna zullen we Morogoro bezoeken, dit is een stadje die blijkbaar de moeite blijkt te zijn.
We laten het u zeker weten!
Voor de rest wensen we jullie een aangename werkweek toe en graag tot volgende week.
P.S. we zullen zeker genieten!
zaterdag 20 februari
Het belooft een drukke dag te worden. Dus moeten we vroeg uit de veren.
We gaan naar de markt, want we hebben heel wat zaken nodig. Om te beginnen kopen we allerlei cadeautjes voor de kinderen. Deze zullen we vanmiddag uitdelen, tijdens de zangcompetitie die op school plaatsvindt.
Daarnaast kopen we ook nog heel wat eten, want vanavond organiseren we voor de leerkrachten die willen een etentje, met alles erop en eraan. Na een vermoeiende winkelvoormiddag, blazen we uit in een restaurantje. Ja u leest het goed, zelfs in Mafinga hebben ze een restaurant. We laten ons verwennen met Afrikaanse loempia’s en een bijhorend soepje als voorgerecht en als hoofdgerecht kiezen we kip met frieten. Het smaakt overheerlijk. En we hebben er spijt van dat we deze plaats nu nog maar hebben leren kennen. We denken dat we decadent gedaan hebben, maar als we de rekening zien is niets minder waar. Voor spijs en drank betaalden we slechts 10 euro voor ons alle 3 samen. We komen hier zeker nog eens terug.
We genieten zodanig dat we de tijd uit het oog verliezen. We moeten snel terug, want er zijn nog heel wat voorbereidingen voor de namiddag en de avond.
Terwijl Charlotte de ‘singing competition’ voorbereidt, maken Maaike en mezelf iets gezelligs van de leraarskamer.
Na wat technische problemen kunnen we eindelijk beginnen aan het echte werk, de kinderen geven het beste van zichzelf en wij genieten van de vele Afrikaanse talenten. Om 17 uur moeten we de show stilleggen omdat het dan tijd is voor de kinderen om zich te wassen. Niet iedereen heeft zich echter van zijn beste kant kunnen laten zien en we besluiten om de zangwedstrijd morgen verder te zetten.
Wij spoeden ons naar ons huisje, want we moeten nog heel wat groenten snijden voor ons Belgisch feestje van deze avond.
Gelukkig zijn er heel wat helpende handen die ons werk verlichten.
Na 3 uur koken kunnen we eindelijk onze gasten ontvangen.
De leerkrachten zijn onder de indruk van de ingerichte leraarskamer en van het lekkere eten. Vooral het aperitiefgedeelte valt goed in de smaak. Op het menu van deze avond staat als voorgerecht een groententortilla, gevolgd door een groentenspaghetti en als toetje de echte Belgische wentelteefjes.
Het is een fijne avond en dit vinden de leerkrachten duidelijk ook. we worden heel uitvoerig bedankt en met een grote glimlach gaat iedereen huiswaarts.
We besluiten dat we onze berg afwas zullen uitstellen tot morgen.
We gaan naar de markt, want we hebben heel wat zaken nodig. Om te beginnen kopen we allerlei cadeautjes voor de kinderen. Deze zullen we vanmiddag uitdelen, tijdens de zangcompetitie die op school plaatsvindt.
Daarnaast kopen we ook nog heel wat eten, want vanavond organiseren we voor de leerkrachten die willen een etentje, met alles erop en eraan. Na een vermoeiende winkelvoormiddag, blazen we uit in een restaurantje. Ja u leest het goed, zelfs in Mafinga hebben ze een restaurant. We laten ons verwennen met Afrikaanse loempia’s en een bijhorend soepje als voorgerecht en als hoofdgerecht kiezen we kip met frieten. Het smaakt overheerlijk. En we hebben er spijt van dat we deze plaats nu nog maar hebben leren kennen. We denken dat we decadent gedaan hebben, maar als we de rekening zien is niets minder waar. Voor spijs en drank betaalden we slechts 10 euro voor ons alle 3 samen. We komen hier zeker nog eens terug.
We genieten zodanig dat we de tijd uit het oog verliezen. We moeten snel terug, want er zijn nog heel wat voorbereidingen voor de namiddag en de avond.
Terwijl Charlotte de ‘singing competition’ voorbereidt, maken Maaike en mezelf iets gezelligs van de leraarskamer.
Na wat technische problemen kunnen we eindelijk beginnen aan het echte werk, de kinderen geven het beste van zichzelf en wij genieten van de vele Afrikaanse talenten. Om 17 uur moeten we de show stilleggen omdat het dan tijd is voor de kinderen om zich te wassen. Niet iedereen heeft zich echter van zijn beste kant kunnen laten zien en we besluiten om de zangwedstrijd morgen verder te zetten.
Wij spoeden ons naar ons huisje, want we moeten nog heel wat groenten snijden voor ons Belgisch feestje van deze avond.
Gelukkig zijn er heel wat helpende handen die ons werk verlichten.
Na 3 uur koken kunnen we eindelijk onze gasten ontvangen.
De leerkrachten zijn onder de indruk van de ingerichte leraarskamer en van het lekkere eten. Vooral het aperitiefgedeelte valt goed in de smaak. Op het menu van deze avond staat als voorgerecht een groententortilla, gevolgd door een groentenspaghetti en als toetje de echte Belgische wentelteefjes.
Het is een fijne avond en dit vinden de leerkrachten duidelijk ook. we worden heel uitvoerig bedankt en met een grote glimlach gaat iedereen huiswaarts.
We besluiten dat we onze berg afwas zullen uitstellen tot morgen.
woensdag 17 februari 2010
woensdag 17 februari
6u30 voor 1 keer staan we met ons allen zo vroeg op. Op maandag en woensdag is er iedere morgen na het ontbijt een parade met de hele school. Dit willen we eens meemaken. Nadat de leerlingen de omgeving hebben ontdaan van alle slingerende papiertjes verzamelen ze op een binnenkoer. Per klas en in rijen zingen ze uit volle borst verschillende liederen.
Ze beginnen met een Afrikaans lied. Enkele leerlingen uit klas 7 begeleiden het hele gebeuren met drums. Dit zijn oude olievaten in alle vormen en groottes.
Daarna wordt volledige stilte gevraagd door 1 leerlinge die vooraan staat. Zij moet de hele parade leiden. Dan is het de beurt aan het Tanzaniaanse volkslied. Om ten slotte af te sluiten met het lied van de school.
Na deze zangstonde komen de leerkrachten toe en controleert iedereen zijn eigen klas of ze al dan niet goed aangekleed zijn.
Aangezien het nog vroeg is en de lessen nog niet gestart, maken we van de gelegenheid gebruik om ‘the nursery class’ (= kleuterklas) te bezoeken.
Als we binnen in haar klas staan, valt het ons op dat de kleuters al heel wat leren in vergelijking met onze kleuters. Aan de hand van versjes leren ze de getallen en letters.
Om jullie een idee te geven van hoe zo’n versje eruit ziet, schrijven we dit even voor u op.
De getallen leren ze op de volgende manier zeggen en schrijven:
“One like a stick, two like a duck, three like a butterfly, four like a chair …”
De letters leren ze dan weer aan de hand van woorden die met deze letter beginnen:
“A like an Apple, B like a banana, C like a cup…”
Wat ons het meest verbaasde was dat ze hier al leren rekenen (cijferen!).
Op het bord stonden oefeningen zoals “14 + 23” geschreven. Alles wordt wel ingedrild. We horen de leerkrachte soms van ver de verschillende dreuntjes afroepen.
In de namiddag halen we ook onze kleedjes op die we hadden laten maken. De een was al wat meer content dan de ander. De kleermaker had hier en daar een steekje laten vallen waardoor sommige onderdelen iets te los of juist iets te strak zaten.
Wanneer we ’s avonds activiteit willen geven, valt plots de elektriciteit uit. Onze activiteit valt in het water en we zijn genoodzaakt om in ons huisje te blijven.
Maar met de nodige kaarsjes merken we niet dat we geen elektriciteit hebben en zo passeert de tijd toch nog vlug.
Ze beginnen met een Afrikaans lied. Enkele leerlingen uit klas 7 begeleiden het hele gebeuren met drums. Dit zijn oude olievaten in alle vormen en groottes.
Daarna wordt volledige stilte gevraagd door 1 leerlinge die vooraan staat. Zij moet de hele parade leiden. Dan is het de beurt aan het Tanzaniaanse volkslied. Om ten slotte af te sluiten met het lied van de school.
Na deze zangstonde komen de leerkrachten toe en controleert iedereen zijn eigen klas of ze al dan niet goed aangekleed zijn.
Aangezien het nog vroeg is en de lessen nog niet gestart, maken we van de gelegenheid gebruik om ‘the nursery class’ (= kleuterklas) te bezoeken.
Als we binnen in haar klas staan, valt het ons op dat de kleuters al heel wat leren in vergelijking met onze kleuters. Aan de hand van versjes leren ze de getallen en letters.
Om jullie een idee te geven van hoe zo’n versje eruit ziet, schrijven we dit even voor u op.
De getallen leren ze op de volgende manier zeggen en schrijven:
“One like a stick, two like a duck, three like a butterfly, four like a chair …”
De letters leren ze dan weer aan de hand van woorden die met deze letter beginnen:
“A like an Apple, B like a banana, C like a cup…”
Wat ons het meest verbaasde was dat ze hier al leren rekenen (cijferen!).
Op het bord stonden oefeningen zoals “14 + 23” geschreven. Alles wordt wel ingedrild. We horen de leerkrachte soms van ver de verschillende dreuntjes afroepen.
In de namiddag halen we ook onze kleedjes op die we hadden laten maken. De een was al wat meer content dan de ander. De kleermaker had hier en daar een steekje laten vallen waardoor sommige onderdelen iets te los of juist iets te strak zaten.
Wanneer we ’s avonds activiteit willen geven, valt plots de elektriciteit uit. Onze activiteit valt in het water en we zijn genoodzaakt om in ons huisje te blijven.
Maar met de nodige kaarsjes merken we niet dat we geen elektriciteit hebben en zo passeert de tijd toch nog vlug.
maandag 15 februari
Vanmorgen toen Charlotte opstond zag ze dat ons huisje “onder water” stond. De kraan was op een moment dat er geen water was blijven openstaan.
Dit was blijkbaar het teken van God om ons huisje eens volledig onder handen te nemen en een dweiltje te slaan. Met een sopje van Dreft en verschillende douchegels zorgde Maaike ervoor dat het hier terug blonk.
In de namiddag krijgen we plots een telefoontje. Het is Stephen de taxichauffeur. Hij wil voor ons chips and eggs maken.
Na het kopen van de nodige ingrediënten, maken we het eten klaar. De aardappelen worden in schijfjes gesneden en gekookt in olie. De ‘chips’ van hier kan je dus vergelijken met de frietjes van bij ons. Het doet ons terugdenken aan onze Belgische frietjes.
Wanneer de chips gebakken zijn, wordt hierover een soort omelet gegoten.
Het smaakt enorm maar we moeten steken om alles op te eten.
Maaike weet 1 ding en dat is dat haar papa dit heerlijk zou vinden.
Christiaan, begin maar alvast te watertanden want op Maaike’s Tanzaniaanse avond maakt ze dit voor u klaar.
Dit was blijkbaar het teken van God om ons huisje eens volledig onder handen te nemen en een dweiltje te slaan. Met een sopje van Dreft en verschillende douchegels zorgde Maaike ervoor dat het hier terug blonk.
In de namiddag krijgen we plots een telefoontje. Het is Stephen de taxichauffeur. Hij wil voor ons chips and eggs maken.
Na het kopen van de nodige ingrediënten, maken we het eten klaar. De aardappelen worden in schijfjes gesneden en gekookt in olie. De ‘chips’ van hier kan je dus vergelijken met de frietjes van bij ons. Het doet ons terugdenken aan onze Belgische frietjes.
Wanneer de chips gebakken zijn, wordt hierover een soort omelet gegoten.
Het smaakt enorm maar we moeten steken om alles op te eten.
Maaike weet 1 ding en dat is dat haar papa dit heerlijk zou vinden.
Christiaan, begin maar alvast te watertanden want op Maaike’s Tanzaniaanse avond maakt ze dit voor u klaar.
zondag 14 februari
We staan vroeg op want we hebben veel voorbereidingwerk voor de volgende week.
Om 2 uur komt Tula, de secretaresse van de school, ons halen in ons huisje. Ze heeft ons uitgenodigd om bij haar te komen eten.
Ze heeft voor ons een speciaal soort rijst – pilowe- gebakken met daarin aardappelen en kip. Ze heeft ook voor ons frisdrank en bananen gekocht. We voelen ons erg vereerd en zijn haar dan ook dankbaar. Dit tonen we haar door haar een cadeautje te geven – een potje gezichtscrème en nagellak. Ze is er blij mee en test onmiddellijk de kleur uit.
Na het eten wil ze een foto met ons. Het wordt een hele fotoshoot.
Ook weet ze ons enkele interessante weetjes te vertellen.
We sommen ze even voor u op:
Opgelet, dit is niet voor gevoelige lezers!... U bent gewaarschuwd!
In ‘the bush’ geloven de mensen dat wanneer een vrouw een tweeling krijgt, zij behekst is. De 2 kinderen mogen niet in leven blijven en worden koelbloedig afgemaakt.
Wanneer iemand een albinokind krijgt, worden deze letterlijk afgeslacht. Men gelooft dat men voor ieder stukje van het lichaam van een albino geld krijgt.
Gelukkig komen deze wrede dingen niet meer voor in de steden of dorpen. Mensen zijn hier ontwikkeld en opgeleid en weten dus beter.
Dan wist ze ons ook te vertellen dat mannen hier graag meerdere vrouwen zouden hebben maar dat dit tegenwoordig niet zoveel meer voorkomt.
Oohja, indien u het beu zou zijn om in België een te hoge huurprijs te betalen, dan moet u zeker een huisje in Tanzania huren. Tula betaalt voor een knus huisje (je kan het vergelijken met een degelijk kot) 10 000 shilling per maand. Dit is iets meer dan 5 euro per maand.
Ook vroegen we ons af hoeveel een leerkracht hier per maand verdient. Dit is blijkbaar afhankelijk van de duur van je studies. Wanneer je voor leerkracht studeert aan de hogeschool (2 jaar) verdien je 200 000 shilling (= 100 euro) en als je gestudeerd hebt aan de universiteit (4 jaar) dan krijg je per maand 500 000 shilling (= 250 euro).
De tijd vliegt voorbij en we haasten ons terug naar de school. We hebben de leerlingen namelijk een minidisco belooft.
Om 2 uur komt Tula, de secretaresse van de school, ons halen in ons huisje. Ze heeft ons uitgenodigd om bij haar te komen eten.
Ze heeft voor ons een speciaal soort rijst – pilowe- gebakken met daarin aardappelen en kip. Ze heeft ook voor ons frisdrank en bananen gekocht. We voelen ons erg vereerd en zijn haar dan ook dankbaar. Dit tonen we haar door haar een cadeautje te geven – een potje gezichtscrème en nagellak. Ze is er blij mee en test onmiddellijk de kleur uit.
Na het eten wil ze een foto met ons. Het wordt een hele fotoshoot.
Ook weet ze ons enkele interessante weetjes te vertellen.
We sommen ze even voor u op:
Opgelet, dit is niet voor gevoelige lezers!... U bent gewaarschuwd!
In ‘the bush’ geloven de mensen dat wanneer een vrouw een tweeling krijgt, zij behekst is. De 2 kinderen mogen niet in leven blijven en worden koelbloedig afgemaakt.
Wanneer iemand een albinokind krijgt, worden deze letterlijk afgeslacht. Men gelooft dat men voor ieder stukje van het lichaam van een albino geld krijgt.
Gelukkig komen deze wrede dingen niet meer voor in de steden of dorpen. Mensen zijn hier ontwikkeld en opgeleid en weten dus beter.
Dan wist ze ons ook te vertellen dat mannen hier graag meerdere vrouwen zouden hebben maar dat dit tegenwoordig niet zoveel meer voorkomt.
Oohja, indien u het beu zou zijn om in België een te hoge huurprijs te betalen, dan moet u zeker een huisje in Tanzania huren. Tula betaalt voor een knus huisje (je kan het vergelijken met een degelijk kot) 10 000 shilling per maand. Dit is iets meer dan 5 euro per maand.
Ook vroegen we ons af hoeveel een leerkracht hier per maand verdient. Dit is blijkbaar afhankelijk van de duur van je studies. Wanneer je voor leerkracht studeert aan de hogeschool (2 jaar) verdien je 200 000 shilling (= 100 euro) en als je gestudeerd hebt aan de universiteit (4 jaar) dan krijg je per maand 500 000 shilling (= 250 euro).
De tijd vliegt voorbij en we haasten ons terug naar de school. We hebben de leerlingen namelijk een minidisco belooft.
zaterdag 13 februari
We slapen nog eens lang uit. Het is tenslotte weekend. In de namiddag spelen we 1 tegen allen. Wanneer het plots hevig begint te regenen moeten we ons spel stil leggen.
Ook mede door de voorbereidingen van het feestje van deze avond. U denkt waarschijnlijk ‘alweer feesten…’ Maar dit keer is het van moeten. Het feest is ter ere van klas 7 van vorig schooljaar die blijkbaar heel hoog scoorde op de nationale test. De leerlingen zelf waren niet uitgenodigd, enkel de leerkrachten en medewerkers.
De eerste 3 uren wordt er constant hetzelfde gedaan. Gebed door de priester, toespraak van mama Mungai,gebed van de priester, dansen in een cirkel, toespraak van mama Mungai.
Daarna moet iedereen zichzelf terug voorstellen. Ook wij worden niet gespaard en krijgen de micro in ons handen geduwd.
We brengen het er goed vanaf. Dan worden de leerkrachten een voor een naar voor geroepen. Zij krijgen een cadeautje van de directrice als bedanking voor alles wat ze doen voor de school. Het hele gebeuren moet blijkbaar erg belangrijk zijn want teacher Daniel dringt er voortdurend op aan dat we foto’s moeten nemen. Dit tot ergernis van Maaike en mezelf. Want wij zijn de uitverkorene om de ganse avond in beeld vast te zetten.
Dan is het tijd voor eten.
Op een bord krijgen we rijst, frieten, kip die zo taai was als plastiek, groenten en een banaan.
Het smaakt maar de kip is niet iets te taai waardoor mama Taurino bijna haar tanden verliest. Het bezorgt ons alvast heel veel plezier en we lachen erop les met de 3 andere leerkrachten die bij ons aan tafel zitten.
Ook mede door de voorbereidingen van het feestje van deze avond. U denkt waarschijnlijk ‘alweer feesten…’ Maar dit keer is het van moeten. Het feest is ter ere van klas 7 van vorig schooljaar die blijkbaar heel hoog scoorde op de nationale test. De leerlingen zelf waren niet uitgenodigd, enkel de leerkrachten en medewerkers.
De eerste 3 uren wordt er constant hetzelfde gedaan. Gebed door de priester, toespraak van mama Mungai,gebed van de priester, dansen in een cirkel, toespraak van mama Mungai.
Daarna moet iedereen zichzelf terug voorstellen. Ook wij worden niet gespaard en krijgen de micro in ons handen geduwd.
We brengen het er goed vanaf. Dan worden de leerkrachten een voor een naar voor geroepen. Zij krijgen een cadeautje van de directrice als bedanking voor alles wat ze doen voor de school. Het hele gebeuren moet blijkbaar erg belangrijk zijn want teacher Daniel dringt er voortdurend op aan dat we foto’s moeten nemen. Dit tot ergernis van Maaike en mezelf. Want wij zijn de uitverkorene om de ganse avond in beeld vast te zetten.
Dan is het tijd voor eten.
Op een bord krijgen we rijst, frieten, kip die zo taai was als plastiek, groenten en een banaan.
Het smaakt maar de kip is niet iets te taai waardoor mama Taurino bijna haar tanden verliest. Het bezorgt ons alvast heel veel plezier en we lachen erop les met de 3 andere leerkrachten die bij ons aan tafel zitten.
zaterdag 13 februari 2010
vrijdag 12 februari
Met het geld die we ingezameld hebben dankzij de koekjesverkoop kunnen we de leerlingen vanaf vandaag iedere dag muziek geven. We hebben namelijk een cd-speler gekocht.
Via deze weg willen we jullie nogmaals bedanken voor het massaal kopen van koekjes. U hebt ervoor gezorgd dat de kinderen heden ten dage een nog grotere glimlach op hun snoetje tevoorschijn kunnen toveren.
Als we de cd-speler willen uittesten, werkt deze de eerste 5 minuten. Daarna komt er helemaal geen geluid meer uit en slaat alles tilt. We besluiten om terug naar de winkel te gaan. Voor alle zekerheid nemen we teacher Ally mee. Hij is de muziekleerkracht en tevens onze leerkracht Swahili. Normaal hadden we deze namiddag met hem afgesproken om les te krijgen. Maar door deze onverwachte omstandigheden ging dit dus alweer niet door.
Onze cd-speler kan hersteld worden maar daarvoor moeten we eerst 3 keer heen en weer lopen van de school naar winkel en terug. De ene keer lopen we de weg met cd- speler, de andere keer zonder. De plaatselijke bevolking heeft er blijkbaar plezier in en wanneer we een derde keer met Cd speler passeren klappen de mensen voor ons. Wij voelen ons een beetje gegeneerd maar we hebben het er allemaal voor over en zijn tevreden wanneer de muziek door de boxen dreunt.
’s Avonds organiseren we voor de klassen 5, 6 en 7 een minidisco.
De leerlingen genieten er duidelijk van en er wordt heel uitbundig gedanst tot teacher Daniel het feestje komt beëindigen. Blijkbaar mag er enkel op zaterdag en zondagavond een disco worden gehouden. Vanaf nu weten we dat dus ook.
Ook wij toveren die avond een glimlach op ons gezicht. Eindelijk is het zover. We kijken er al weken naar uit en vanavond gebeurt het. We leren het Afrikaanse nachtleven kennen. Huruma begeleidt ons naar een ondergrondse ‘discotheek’. Wij zijn er de eerste en besluiten om de dansvloer al in te wijden. Na een tijdje stroomt het volk toe. Dansen kunnen ze hier zeker en vast. Al vlug socializen we met enkele Afrikanen in een danstaal want het Swahili blijft voor ons nog steeds een onverstaanbare taal.
Wanneer we merken dat de Afrikanen niet zo goed tegen bier kunnen, besluiten we wijselijk om naar huis te gaan. Op een deftig uur zijn we terug thuis
We hebben genoten van ons avondje en met suizende oren vertrekken we richting dromenland.
Via deze weg willen we jullie nogmaals bedanken voor het massaal kopen van koekjes. U hebt ervoor gezorgd dat de kinderen heden ten dage een nog grotere glimlach op hun snoetje tevoorschijn kunnen toveren.
Als we de cd-speler willen uittesten, werkt deze de eerste 5 minuten. Daarna komt er helemaal geen geluid meer uit en slaat alles tilt. We besluiten om terug naar de winkel te gaan. Voor alle zekerheid nemen we teacher Ally mee. Hij is de muziekleerkracht en tevens onze leerkracht Swahili. Normaal hadden we deze namiddag met hem afgesproken om les te krijgen. Maar door deze onverwachte omstandigheden ging dit dus alweer niet door.
Onze cd-speler kan hersteld worden maar daarvoor moeten we eerst 3 keer heen en weer lopen van de school naar winkel en terug. De ene keer lopen we de weg met cd- speler, de andere keer zonder. De plaatselijke bevolking heeft er blijkbaar plezier in en wanneer we een derde keer met Cd speler passeren klappen de mensen voor ons. Wij voelen ons een beetje gegeneerd maar we hebben het er allemaal voor over en zijn tevreden wanneer de muziek door de boxen dreunt.
’s Avonds organiseren we voor de klassen 5, 6 en 7 een minidisco.
De leerlingen genieten er duidelijk van en er wordt heel uitbundig gedanst tot teacher Daniel het feestje komt beëindigen. Blijkbaar mag er enkel op zaterdag en zondagavond een disco worden gehouden. Vanaf nu weten we dat dus ook.
Ook wij toveren die avond een glimlach op ons gezicht. Eindelijk is het zover. We kijken er al weken naar uit en vanavond gebeurt het. We leren het Afrikaanse nachtleven kennen. Huruma begeleidt ons naar een ondergrondse ‘discotheek’. Wij zijn er de eerste en besluiten om de dansvloer al in te wijden. Na een tijdje stroomt het volk toe. Dansen kunnen ze hier zeker en vast. Al vlug socializen we met enkele Afrikanen in een danstaal want het Swahili blijft voor ons nog steeds een onverstaanbare taal.
Wanneer we merken dat de Afrikanen niet zo goed tegen bier kunnen, besluiten we wijselijk om naar huis te gaan. Op een deftig uur zijn we terug thuis
We hebben genoten van ons avondje en met suizende oren vertrekken we richting dromenland.
donderdag 11 februari
In de namiddag worden we plots door een madam geroepen. Blijkbaar is er iets te doen in de grote zaal. Uit pure nieuwsgierigheid gaan we een kijkje nemen. De hele school zit voor het podium waarop mama Mungai en de headteacher zitten. Er wordt een hele preek afgegeven door mama Mungai. Ze weet de leerlingen te vertellen wat ze moeten dragen op welk moment. Enkele leerlingen worden aangesteld om levende paspop te spelen en zo lijkt alles duidelijk. Ook wordt er een hele lijst van regels voorgelezen. Voor ons is het een saaie bedoening. Ten eerste begrijpen we er niets van en ten tweede is het echt wel saai. Gelukkig spelen Huruma en teacher Ally op sommige momenten tolk voor ons zodat we toch niet helemaal in slaap vallen.
De regels hier zijn net iets extremer dan bij ons in België.
Afhankelijk van wat de leerlingen mispeuterd hebben, zijn er verschillende straffen.
Dit gaat van brieven schrijven waarin je uitlegt waarom je dat mispeuterd hebt tot het kuisen van de klassen en zelfs stokslagen bij een ernstige misdaad.
De meisjes die iets kleins fout gedaan hebben worden 3 keer geslagen op de handen. Bij iets groter is dit 6 keer. De jongens worden geslagen op hun achterwerk. 3 keer voor iets kleins, 6 keer voor iets groot. Enkel de headteacher mag deze slagen uitdelen en uitzonderlijk de klasleerkrachten. Gelukkig zijn wij interims en moeten deze vreselijke straffen niet uitvoeren.
De regels hier zijn net iets extremer dan bij ons in België.
Afhankelijk van wat de leerlingen mispeuterd hebben, zijn er verschillende straffen.
Dit gaat van brieven schrijven waarin je uitlegt waarom je dat mispeuterd hebt tot het kuisen van de klassen en zelfs stokslagen bij een ernstige misdaad.
De meisjes die iets kleins fout gedaan hebben worden 3 keer geslagen op de handen. Bij iets groter is dit 6 keer. De jongens worden geslagen op hun achterwerk. 3 keer voor iets kleins, 6 keer voor iets groot. Enkel de headteacher mag deze slagen uitdelen en uitzonderlijk de klasleerkrachten. Gelukkig zijn wij interims en moeten deze vreselijke straffen niet uitvoeren.
woensdag 10 februari
Vandaag gaan we terug naar de markt. We moeten onze kast opnieuw voorzien van lekkers en we hebben heel wat benodigdheden nodig voor onze volgende activiteiten.
Met het koekjesgeld kopen we heel wat attributen voor de school. Gaande van springtouwen, lijm, stof voor strikjes, veiligheidsspelden, elastiek, materiaal om muziekinstrumenten te maken, … Een heleboel dus. Gelukkig is Attu terug mee. Vandaag laten we ook een kleedje maken. Dit keer in een stofje en een model die wij mooi vinden. De ontwerpen van Charlotte en Attu die onze wensen vertaalt helpen de kleermaker om zich iets voor te stellen bij onze Belgische mode. Volgende week woensdag mogen we het resultaat bewonderen.
Ook kopen we voor de eerste keer een vis. The madams van de school helpen ons om de vis te kuisen en te prepareren. We moeten zeggen dat het heerlijk smaakte.
Klas 3 schildert ’s avonds onder toezicht van Charlotte en mezelf de hanen in die ze de vorige keer getekend hebben. En de resultaten mogen gezien worden.
Met het koekjesgeld kopen we heel wat attributen voor de school. Gaande van springtouwen, lijm, stof voor strikjes, veiligheidsspelden, elastiek, materiaal om muziekinstrumenten te maken, … Een heleboel dus. Gelukkig is Attu terug mee. Vandaag laten we ook een kleedje maken. Dit keer in een stofje en een model die wij mooi vinden. De ontwerpen van Charlotte en Attu die onze wensen vertaalt helpen de kleermaker om zich iets voor te stellen bij onze Belgische mode. Volgende week woensdag mogen we het resultaat bewonderen.
Ook kopen we voor de eerste keer een vis. The madams van de school helpen ons om de vis te kuisen en te prepareren. We moeten zeggen dat het heerlijk smaakte.
Klas 3 schildert ’s avonds onder toezicht van Charlotte en mezelf de hanen in die ze de vorige keer getekend hebben. En de resultaten mogen gezien worden.
dinsdag 9 februari 2010
dinsdag 9 februari
Toen we deze morgen wakker werden, zagen we een blauwe hemel en een stralende zon.
Dit bleek het weer te zijn voor de hele dag. We profiteren ervan om onze was te doen – op zijn Afrikaans dan. Kleren in een emmer met wat waspoeder en schrobben maar.
We zijn tevreden over het resultaat en we zijn er zeker van dat onze mama’s ook trots zouden zijn op onze propere kledij.
Nadat we de was en onszelf gewassen hebben, kleuren we onze huid wat bij.
Het zonnetje is zalig en met een temperatuur van 30°C of meer voelen we ons terug genoodzaakt om onze shorts en topjes boven te halen. Als dit winter is dan houden we wel van dit Afrikaanse seizoen.
België zou hier beter eens een voorbeeld aan nemen.
Maaike krijgt niet genoeg van het zonnen en dit moet ze ’s avonds bekopen. Zo rood als een tomaat en met een zonneslag er bovenop moet ze die avond vroeg in haar bedje kruipen.
In de namiddag spelen we met de leerlingen baseball. Dit kennen ze niet en dat zorgt in het begin toch wel voor enkele grappige beelden.
Nadat we het spel uiteindelijk met handen en voeten uitgelegd hebben, lukt het aardig.
Regels zijn er niet echt want dat is onmogelijk bij de Afrikaanse jeugd.
Het is een super leuke namiddag en de leerlingen genieten er duidelijk ook van.
Dit bleek het weer te zijn voor de hele dag. We profiteren ervan om onze was te doen – op zijn Afrikaans dan. Kleren in een emmer met wat waspoeder en schrobben maar.
We zijn tevreden over het resultaat en we zijn er zeker van dat onze mama’s ook trots zouden zijn op onze propere kledij.
Nadat we de was en onszelf gewassen hebben, kleuren we onze huid wat bij.
Het zonnetje is zalig en met een temperatuur van 30°C of meer voelen we ons terug genoodzaakt om onze shorts en topjes boven te halen. Als dit winter is dan houden we wel van dit Afrikaanse seizoen.
België zou hier beter eens een voorbeeld aan nemen.
Maaike krijgt niet genoeg van het zonnen en dit moet ze ’s avonds bekopen. Zo rood als een tomaat en met een zonneslag er bovenop moet ze die avond vroeg in haar bedje kruipen.
In de namiddag spelen we met de leerlingen baseball. Dit kennen ze niet en dat zorgt in het begin toch wel voor enkele grappige beelden.
Nadat we het spel uiteindelijk met handen en voeten uitgelegd hebben, lukt het aardig.
Regels zijn er niet echt want dat is onmogelijk bij de Afrikaanse jeugd.
Het is een super leuke namiddag en de leerlingen genieten er duidelijk ook van.
maandag 8 februari
Na een geslaagd weekend is het terug tijd voor het echt werk. De lessen verlopen vlot en na een drukke dag voorbereiden is het al vlug avond.
We besluiten om zelf eens de handen uit de mouwen te steken en maken chapati.
Het smaakt heel erg maar we hebben er letterlijk onze buik van vol.
Dan begint het alweer te regenen. Tijdens tea-time wisten de leerkrachten ons te vertellen dat de winter begonnen is. En dit merken we. De zon komt niet meer opdagen en onze tshirt en short moet worden vervangen door een lange broek en trui.
We hebben terug een Belgisch gevoel… een ironische juich ontsnapt ons.
Wat de avondactiviteit betreft staan Charlotte en Maaike dit keer voor klas 1 en 2. Ze proberen nogmaals de prentenbingo uit en dit keer was hij meer dan geslaagd. De kinderen werkten voor een keer goed mee en er werd niet gezeurd.
Ikzelf sta voor klas 5. Wij spelen pictionary. De leerlingen hebben dit nog nooit gespeeld en vinden het super. De winnaar van het spel krijgt een echte Belgische chocotoff en dit maakt het spel natuurlijk nog aantrekkelijker.
We besluiten om zelf eens de handen uit de mouwen te steken en maken chapati.
Het smaakt heel erg maar we hebben er letterlijk onze buik van vol.
Dan begint het alweer te regenen. Tijdens tea-time wisten de leerkrachten ons te vertellen dat de winter begonnen is. En dit merken we. De zon komt niet meer opdagen en onze tshirt en short moet worden vervangen door een lange broek en trui.
We hebben terug een Belgisch gevoel… een ironische juich ontsnapt ons.
Wat de avondactiviteit betreft staan Charlotte en Maaike dit keer voor klas 1 en 2. Ze proberen nogmaals de prentenbingo uit en dit keer was hij meer dan geslaagd. De kinderen werkten voor een keer goed mee en er werd niet gezeurd.
Ikzelf sta voor klas 5. Wij spelen pictionary. De leerlingen hebben dit nog nooit gespeeld en vinden het super. De winnaar van het spel krijgt een echte Belgische chocotoff en dit maakt het spel natuurlijk nog aantrekkelijker.
zondag 7 februari
We moeten nog eens vroeg op. Nee geen mis voor ons vandaag maar wel ‘shoppingday”. Aangezien Mafinga niet echt de place to be is om te winkelen, verleggen we onze grenzen nog maar eens en nemen we de bus tot in Iringa. Attu is ook met ons meegekomen. We zijn hier heel erg blij voor want aangezien we van plan zijn om veel te kopen kan zij misschien hier en daar nog wat afdingen.
Wanneer we aankomen zien we Emma al van ver blinken tussen de vele zwarte gezichten. We hebben terug met haar afgesproken en ook zij gaat mee op cadeautjesjacht.
Eerst halen we geld af. Het fabeltje over –het alleen maar geld kunnen afhalen met een visakaart – klopt niet en met onze gewone bankkaart halen we een pak geld uit de muur. We voelen ons opeens terug rijker. Maar voor niet lang meer.
Onze eerste aankoop van de dag is een kibao. Dit is een plat plankje met een soort deegrol die je nodig hebt om chapati te maken. En aangezien we ons volledig aan het inburgeren zijn is dit voor ons een verplichte aankoop. Onze tweede halte is die bij enkele stoffenwinkels. Opnieuw laten de dames zich inpalmen door de Afrikaanse motiefjes maar ik hou het eerder bij een sober kleurtje. Teveel inburgeren is nooit goed…
Omdat het kiezen van de vele mooie kleuren niet altijd even vlot gebeurt, is het al vlug middag. Dat voelen we ook aan onze maag. We worden op de school van Emma uitgenodigd en daar krijgen we een godenmaal voorgeschoteld: een overheerlijke groentenmix, chapati en chips and eggs.
U hebt onze Belgische frieten wel daarmee kan je het vergelijken met daarover een soort omelet. Gewoonweg heerlijk!
We proppen ons helemaal vol tot we onze knoop van onze broek moeten openzetten.
Daarna nemen we terug de dahla dala naar het centrum om onze koopjesjacht verder te zetten.
In het busje leren we Bocca kennen. Dit is de zus van Attu. Ze is heel vriendelijk en wil ons heel erg graag helpen bij het zoeken van onze souvenirtjes.
De volgende aankopen zijn enkele mooie Afrikaanse juweeltjes en enkele typische kunstwerkjes. Het meest verrassende dat we die dag te zien krijgen is een deel van de brouwerij van Serengeti, het lokale bier.
Wij zijn helemaal in de ban van de poster van dit biertje en zijn dan ook hopeloos op zoek naar een exemplaar. Deze hebben ze jammer genoeg niet meer in voorraad maar als we zien wat we in de plaats krijgen is de poster al lang vergeten. Een jongen komt plots aangewandeld met een mensengroot exemplaar van een plastieken bierflesje. Dit mogen we hebben en fier stappen we er mee op straat. Het beeld – 2 blanken met een mensengroot bierflesje op straat- doet veel Tanzanianen verwonderd kijken.
Vooraleer we op de bus stappen om terug naar huis te gaan proeven we nog een Afrikaanse oliebol. Je kan hem een beetje vergelijken met de onze maar dan minder gesuikerd. Wanneer Maaike een hap neemt, doet dit haar denken aan de overheerlijke oliebollen van haar meme.
Uitgeput van onze lange winkeldag vallen we heel vlug in slaap.
Wanneer we aankomen zien we Emma al van ver blinken tussen de vele zwarte gezichten. We hebben terug met haar afgesproken en ook zij gaat mee op cadeautjesjacht.
Eerst halen we geld af. Het fabeltje over –het alleen maar geld kunnen afhalen met een visakaart – klopt niet en met onze gewone bankkaart halen we een pak geld uit de muur. We voelen ons opeens terug rijker. Maar voor niet lang meer.
Onze eerste aankoop van de dag is een kibao. Dit is een plat plankje met een soort deegrol die je nodig hebt om chapati te maken. En aangezien we ons volledig aan het inburgeren zijn is dit voor ons een verplichte aankoop. Onze tweede halte is die bij enkele stoffenwinkels. Opnieuw laten de dames zich inpalmen door de Afrikaanse motiefjes maar ik hou het eerder bij een sober kleurtje. Teveel inburgeren is nooit goed…
Omdat het kiezen van de vele mooie kleuren niet altijd even vlot gebeurt, is het al vlug middag. Dat voelen we ook aan onze maag. We worden op de school van Emma uitgenodigd en daar krijgen we een godenmaal voorgeschoteld: een overheerlijke groentenmix, chapati en chips and eggs.
U hebt onze Belgische frieten wel daarmee kan je het vergelijken met daarover een soort omelet. Gewoonweg heerlijk!
We proppen ons helemaal vol tot we onze knoop van onze broek moeten openzetten.
Daarna nemen we terug de dahla dala naar het centrum om onze koopjesjacht verder te zetten.
In het busje leren we Bocca kennen. Dit is de zus van Attu. Ze is heel vriendelijk en wil ons heel erg graag helpen bij het zoeken van onze souvenirtjes.
De volgende aankopen zijn enkele mooie Afrikaanse juweeltjes en enkele typische kunstwerkjes. Het meest verrassende dat we die dag te zien krijgen is een deel van de brouwerij van Serengeti, het lokale bier.
Wij zijn helemaal in de ban van de poster van dit biertje en zijn dan ook hopeloos op zoek naar een exemplaar. Deze hebben ze jammer genoeg niet meer in voorraad maar als we zien wat we in de plaats krijgen is de poster al lang vergeten. Een jongen komt plots aangewandeld met een mensengroot exemplaar van een plastieken bierflesje. Dit mogen we hebben en fier stappen we er mee op straat. Het beeld – 2 blanken met een mensengroot bierflesje op straat- doet veel Tanzanianen verwonderd kijken.
Vooraleer we op de bus stappen om terug naar huis te gaan proeven we nog een Afrikaanse oliebol. Je kan hem een beetje vergelijken met de onze maar dan minder gesuikerd. Wanneer Maaike een hap neemt, doet dit haar denken aan de overheerlijke oliebollen van haar meme.
Uitgeput van onze lange winkeldag vallen we heel vlug in slaap.
zaterdag 6 februari
Normaal waren we deze middag uitgenodigd bij teacher Ruth maar dit ging om een of andere bizarre reden niet door. Wij denken dat de leerkracht van Mbeya hier voor iets tussen zit.
Gisterenavond vroeg deze leerkracht of wij op zaterdag een activiteit konden geven. Aangezien we uitgenodigd waren om te gaan eten, zeiden we dat we dit niet konden doen. Hij wist ons te zeggen dat hij het wel met teacher Ruth zou regelen zodat we zeker op tijd terug konden zijn. Wat hij ons niet vertelde was dat hij onze date zou afzeggen.
We leggen er ons vlug bij neer en in de namiddag organiseren we een soort kermis voor alle leerlingen. In de eetzaal verspreiden we allerlei verschillende spelletjes. Het is de bedoeling dat de leerlingen uit klas 7 het spel leiden maar van verantwoordelijkheid hebben ze hier nog nooit gehoord. Ze spelen de spelletjes liever zelf of laten zich liever door ons schminken. Dit is trouwens ook de trekpleister van deze namiddag. De leerlingen dromen er hier blijkbaar van om een prinses, een leeuw, een vlinder of spider-of batman te zijn. Dit zijn de meest gevraagde figuren en de hele namiddag toveren we de leerlingen om tot echte helden of heldinnen.
Wanneer we zien dat de helft van ons materiaal weg of kapot is overvalt een diepe ontgoocheling ons. We kunnen er niet bij dat de leerlingen hier zo slordig met materiaal omgaan. Ze hebben al zo weinig en dan maken ze het nog eens kapot.
Als we terug in ons huisje zijn, komt Huruma plots aankloppen. Blijkbaar is hij ziek en komt ons vertellen dat hij niet mee kan naar de disco.
Een tweede ontgoocheling overvalt ons.
Het is zaterdag en we willen echt weg. We trekken onze stoute schoenen aan willen aan de keukenhulpjes vragen of zij geen zin hebben om met ons mee te gaan. De nicht van Huruma –Attu- die nu ook in het huis van mama Mungai verblijft , ziet dit wel zitten maar vraagt toch nog even de goedkeuring aan haar neef. Huruma wil ons niet alleen laten gaan en we verzetten ons feestje naar volgende week. Benieuwd wat er dan zal tussenkomen. Dit houdt ons echter niet tegen om thuis een feestje te bouwen.
Attu houdt ons gezelschap en we leren haar enkele goeie dansplaatjes kennen. Ze geniet duidelijk van onze muziek en onze compagnie en voordat we het weten is het al redelijk laat.
Met een –toch nog voldaan -gevoel kruipen we in ons bedje.
Gisterenavond vroeg deze leerkracht of wij op zaterdag een activiteit konden geven. Aangezien we uitgenodigd waren om te gaan eten, zeiden we dat we dit niet konden doen. Hij wist ons te zeggen dat hij het wel met teacher Ruth zou regelen zodat we zeker op tijd terug konden zijn. Wat hij ons niet vertelde was dat hij onze date zou afzeggen.
We leggen er ons vlug bij neer en in de namiddag organiseren we een soort kermis voor alle leerlingen. In de eetzaal verspreiden we allerlei verschillende spelletjes. Het is de bedoeling dat de leerlingen uit klas 7 het spel leiden maar van verantwoordelijkheid hebben ze hier nog nooit gehoord. Ze spelen de spelletjes liever zelf of laten zich liever door ons schminken. Dit is trouwens ook de trekpleister van deze namiddag. De leerlingen dromen er hier blijkbaar van om een prinses, een leeuw, een vlinder of spider-of batman te zijn. Dit zijn de meest gevraagde figuren en de hele namiddag toveren we de leerlingen om tot echte helden of heldinnen.
Wanneer we zien dat de helft van ons materiaal weg of kapot is overvalt een diepe ontgoocheling ons. We kunnen er niet bij dat de leerlingen hier zo slordig met materiaal omgaan. Ze hebben al zo weinig en dan maken ze het nog eens kapot.
Als we terug in ons huisje zijn, komt Huruma plots aankloppen. Blijkbaar is hij ziek en komt ons vertellen dat hij niet mee kan naar de disco.
Een tweede ontgoocheling overvalt ons.
Het is zaterdag en we willen echt weg. We trekken onze stoute schoenen aan willen aan de keukenhulpjes vragen of zij geen zin hebben om met ons mee te gaan. De nicht van Huruma –Attu- die nu ook in het huis van mama Mungai verblijft , ziet dit wel zitten maar vraagt toch nog even de goedkeuring aan haar neef. Huruma wil ons niet alleen laten gaan en we verzetten ons feestje naar volgende week. Benieuwd wat er dan zal tussenkomen. Dit houdt ons echter niet tegen om thuis een feestje te bouwen.
Attu houdt ons gezelschap en we leren haar enkele goeie dansplaatjes kennen. Ze geniet duidelijk van onze muziek en onze compagnie en voordat we het weten is het al redelijk laat.
Met een –toch nog voldaan -gevoel kruipen we in ons bedje.
zaterdag 6 februari 2010
vrijdag 5 februari
Eindelijk hebben we terug water, toch voor eventjes. We maken van de gelegenheid gebruik om onze haren nog eens een wasbeurt te geven. Wanneer Charlotte haar haar aan het wassen is, stopt de kraan plots met water spuwen. Gelukkig is de shampoo er zo goed als uit.
In de vooravond hebben we terug klas 7 op bezoek in ons huisje. Ze willen ons een dansje tonen die ze ooit gemaakt hebben toen Peter – een Belgische leerkracht die hier 2 jaar gewoond heeft en nog 2x per jaar op bezoek komt- hier was. De sfeer zit er goed in en we besluiten om een mini-feestje met de meisjes te bouwen.
We raken in ‘the mood’. Dat is niet goed want nu hebben we zin in een echt feestje. Veel plaatsen om weg te gaan hebben we hier echter nog niet gezien maar eens vragen kan nooit kwaad. Twahiya – een meisje uit klas 7- woont in Mafinga en we vragen ons af of zij geen plaats kent waar je kan weg gaan. Dan valt de naam ‘John’s corner’.
We hebben zoveel zin om te gaan – het is tenslotte onze ‘girliesnight’ vanavond.
Maar zonder Huruma durven we niet gaan. We moeten het tenslotte ook niet gaan zoeken. “Waar is Huruma als je hem nodig hebt…?”, vragen we ons af op dat moment. Maar dan zien we hem plots met pak en zak aan onze deur staan. Toeval of niet, hij is juist terug van een week Dar Es Salaam. Na een begroeting vragen we hem op de man of hij met ons mee wil gaan dansen. Hij zegt dat hij wat moe is van zijn lange busrit maar hij belooft ons dat hij iets zal regelen voor morgen.
We besluiten om onze girliesnight met wat tucjes, een glaasje wijn en een meidenfilm verder te zetten. Nog geen 5minuten later komt Huruma op onze deur kloppen. Hij zegt dat er in het dorp een vrijgezellenfeest is en dat hij ons daar mee naartoe wil nemen. We maken ons vlug wat op. Best dat we dat gedaan hebben want als we daar aankomen zien we enorm veel opgemaakte mensen in deftige jurken en blinkende maatpakken.
Het feest – hier send off genaamd omdat de ouders hun zoon of dochter eigenlijk wegschenken- verloopt helemaal anders dan bij ons.
Ten eerste zijn het de ouders die het feest organiseren. Zij nodigen ook iedereen uit.
Maar het is niet omdat je gaat trouwen dat je sowieso een send-off krijgt. Het zijn de ouders die dit betalen en zij hebben dus de touwtjes in handen. Dit keer zijn het de ouders van het meisje die het feest organiseren. Het meisje staat dan ook het hele feest letterlijk centraal.
Het meisje staat er niet alleen. Naast haar staat er een andere vrouw die ook helemaal opgedirkt is. Zij doet dienst als “the support”. Het hele feest lang blijven de 2 vrouwen vooraan staan. Wij dachten eerst dat het ging om een lesbisch koppel dat zou trouwen. Maar dan vertelt Huruma ons dat het wel degelijk om een hetero-koppel gaat maar dat het meisje links van de bruid gewoon dient ter ondersteuning.
Haar toekomstige echtgenoot zit langs de kant en kijkt mee naar het hele gebeuren. Aan hem wordt eigenlijk geen aandacht besteed omdat het niet zijn ouders zijn die het feest betalen. De geliefden staan ook niet bij elkaar omdat ze eigenlijk ook nog niet bij elkaar mogen zijn.
Dan is het tijd om te eten. Per rij worden we uitgenodigd om aan te schuiven aan een lange tafel met daarop allerlei potten met eten in. We krijgen een bordje met allerlei gefrituurd eten.
Blijkbaar staat dat het hier chique. Echt alles is gebakken in frietvet. De banaan, een aardappel, een stuk kip en een loempia. Voor ons is het eten werkelijk een delicatesse en met onze handen verorberen we de hele maaltijd. Het stukje kip doet wonderen met ons.
Mensen nemen hun bord gewoon op de schoot en bestek hebben ze hier niet.
Ook misschien wel grappig om te vermelden is dat de stoelen waarop we zitten plastieken tuinstoelen zijn. Wij kunnen ons zoiets helemaal niet inbeelden maar het is fantastisch om eens een dergelijk Afrikaans feestje mee te maken.
Nadat iedereen bediend is geweest is het tijd om de cadeaus af te geven.
Om beurt staan er verschillende groepen recht en met een doek boven hun hoofd gaan ze al heupwiegend naar voor om hun geschenk af te geven. Deze geschenken gaan van lepels tot kookvuurtjes , geld en stukken zeep, … Wij kunnen het ons in alle geval niet inbeelden dat we zoiets zouden krijgen. Ook aan de ouders die het feest organiseren worden er geschenken afgegeven.
Het geven van de geschenken is ook de enige manier om eens in contact te komen met de toekomstige bruid. Bij het afgeven van het cadeau worden er handjes geschud maar voor de rest wordt er niet met haar gebabbeld.
Dan wordt er een liedje opgelegd en placeert de vrouw een dansje. Dan is het voor haar tijd om te vertrekken en worden de gasten uitgenodigd op de dansvloer. Wij profiteren van de gelegenheid en voegen ons bij het dansende gezelschap.
Onze aanwezigheid op het feestje blijft ook niet onopgemerkt. De fotograaf en de cameraman hebben ons verschillende keren in het vizier. En we weten nu al dat er op de video van het feest geregeld eens een wit kopje zal te zien zijn.
Misschien ook wel leuk om weten is dat de week voordat het koppel zal trouwen er verschillende vrouwen zich verzamelen en naar het huis van het meisje gaan. Op die dag leren ze haar hoe ze een goede vrouw moet zijn. Onderwerpen als leren koken, hoe ze een goed huishouden moet doen en hoe ze een goeie minnares kan zijn komen allemaal aan bod.
Het was voor ons alleszins een hele ervaring om dit eens mee te maken. We weten dat het voor jullie waarschijnlijk een beetje verwarrend overkomt, maar wees gerust er is bewijsmateriaal!
Nu we dit eens meegemaakt hebben, zullen we des te meer van onze Belgische vrijgezellenavond genieten ;)
In de vooravond hebben we terug klas 7 op bezoek in ons huisje. Ze willen ons een dansje tonen die ze ooit gemaakt hebben toen Peter – een Belgische leerkracht die hier 2 jaar gewoond heeft en nog 2x per jaar op bezoek komt- hier was. De sfeer zit er goed in en we besluiten om een mini-feestje met de meisjes te bouwen.
We raken in ‘the mood’. Dat is niet goed want nu hebben we zin in een echt feestje. Veel plaatsen om weg te gaan hebben we hier echter nog niet gezien maar eens vragen kan nooit kwaad. Twahiya – een meisje uit klas 7- woont in Mafinga en we vragen ons af of zij geen plaats kent waar je kan weg gaan. Dan valt de naam ‘John’s corner’.
We hebben zoveel zin om te gaan – het is tenslotte onze ‘girliesnight’ vanavond.
Maar zonder Huruma durven we niet gaan. We moeten het tenslotte ook niet gaan zoeken. “Waar is Huruma als je hem nodig hebt…?”, vragen we ons af op dat moment. Maar dan zien we hem plots met pak en zak aan onze deur staan. Toeval of niet, hij is juist terug van een week Dar Es Salaam. Na een begroeting vragen we hem op de man of hij met ons mee wil gaan dansen. Hij zegt dat hij wat moe is van zijn lange busrit maar hij belooft ons dat hij iets zal regelen voor morgen.
We besluiten om onze girliesnight met wat tucjes, een glaasje wijn en een meidenfilm verder te zetten. Nog geen 5minuten later komt Huruma op onze deur kloppen. Hij zegt dat er in het dorp een vrijgezellenfeest is en dat hij ons daar mee naartoe wil nemen. We maken ons vlug wat op. Best dat we dat gedaan hebben want als we daar aankomen zien we enorm veel opgemaakte mensen in deftige jurken en blinkende maatpakken.
Het feest – hier send off genaamd omdat de ouders hun zoon of dochter eigenlijk wegschenken- verloopt helemaal anders dan bij ons.
Ten eerste zijn het de ouders die het feest organiseren. Zij nodigen ook iedereen uit.
Maar het is niet omdat je gaat trouwen dat je sowieso een send-off krijgt. Het zijn de ouders die dit betalen en zij hebben dus de touwtjes in handen. Dit keer zijn het de ouders van het meisje die het feest organiseren. Het meisje staat dan ook het hele feest letterlijk centraal.
Het meisje staat er niet alleen. Naast haar staat er een andere vrouw die ook helemaal opgedirkt is. Zij doet dienst als “the support”. Het hele feest lang blijven de 2 vrouwen vooraan staan. Wij dachten eerst dat het ging om een lesbisch koppel dat zou trouwen. Maar dan vertelt Huruma ons dat het wel degelijk om een hetero-koppel gaat maar dat het meisje links van de bruid gewoon dient ter ondersteuning.
Haar toekomstige echtgenoot zit langs de kant en kijkt mee naar het hele gebeuren. Aan hem wordt eigenlijk geen aandacht besteed omdat het niet zijn ouders zijn die het feest betalen. De geliefden staan ook niet bij elkaar omdat ze eigenlijk ook nog niet bij elkaar mogen zijn.
Dan is het tijd om te eten. Per rij worden we uitgenodigd om aan te schuiven aan een lange tafel met daarop allerlei potten met eten in. We krijgen een bordje met allerlei gefrituurd eten.
Blijkbaar staat dat het hier chique. Echt alles is gebakken in frietvet. De banaan, een aardappel, een stuk kip en een loempia. Voor ons is het eten werkelijk een delicatesse en met onze handen verorberen we de hele maaltijd. Het stukje kip doet wonderen met ons.
Mensen nemen hun bord gewoon op de schoot en bestek hebben ze hier niet.
Ook misschien wel grappig om te vermelden is dat de stoelen waarop we zitten plastieken tuinstoelen zijn. Wij kunnen ons zoiets helemaal niet inbeelden maar het is fantastisch om eens een dergelijk Afrikaans feestje mee te maken.
Nadat iedereen bediend is geweest is het tijd om de cadeaus af te geven.
Om beurt staan er verschillende groepen recht en met een doek boven hun hoofd gaan ze al heupwiegend naar voor om hun geschenk af te geven. Deze geschenken gaan van lepels tot kookvuurtjes , geld en stukken zeep, … Wij kunnen het ons in alle geval niet inbeelden dat we zoiets zouden krijgen. Ook aan de ouders die het feest organiseren worden er geschenken afgegeven.
Het geven van de geschenken is ook de enige manier om eens in contact te komen met de toekomstige bruid. Bij het afgeven van het cadeau worden er handjes geschud maar voor de rest wordt er niet met haar gebabbeld.
Dan wordt er een liedje opgelegd en placeert de vrouw een dansje. Dan is het voor haar tijd om te vertrekken en worden de gasten uitgenodigd op de dansvloer. Wij profiteren van de gelegenheid en voegen ons bij het dansende gezelschap.
Onze aanwezigheid op het feestje blijft ook niet onopgemerkt. De fotograaf en de cameraman hebben ons verschillende keren in het vizier. En we weten nu al dat er op de video van het feest geregeld eens een wit kopje zal te zien zijn.
Misschien ook wel leuk om weten is dat de week voordat het koppel zal trouwen er verschillende vrouwen zich verzamelen en naar het huis van het meisje gaan. Op die dag leren ze haar hoe ze een goede vrouw moet zijn. Onderwerpen als leren koken, hoe ze een goed huishouden moet doen en hoe ze een goeie minnares kan zijn komen allemaal aan bod.
Het was voor ons alleszins een hele ervaring om dit eens mee te maken. We weten dat het voor jullie waarschijnlijk een beetje verwarrend overkomt, maar wees gerust er is bewijsmateriaal!
Nu we dit eens meegemaakt hebben, zullen we des te meer van onze Belgische vrijgezellenavond genieten ;)
donderdag 4 februari
Vandaag ontdekten we enkele talenten die ooit de Olympische spelen zullen winnen, wat hardlopen betreft. Voor de sportles spelen we enkele varianten van estafette. We werken klasdoorbrekend. Op die manier heerst er een soort competitie en dat geeft een zalige sfeer.
Iedereen is laaiend enthousiast en de tijd passeert razend vlug.
In de vooravond komen de meisjes van klas 7 ons terug een bezoekje brengen. We worden overstelpt met brieven, kaartjes en allerlei lekkers.
Blijkbaar vinden ze het super om les en activiteiten van ons te krijgen. We weten nu al dat er tranen zullen rollen wanneer we terug naar huis zullen gaan.
Deze meisjes genieten zo ontzettend van onze komst hier en we krijgen het telkens warm vanbinnen wanneer we hun briefjes lezen.
Maaike en mezelf geven vanavond activiteit aan de leerlingen van klas 1 en 2. We hebben terug kleurplaten voorzien. Dit doen ze nu eenmaal het liefst. Een echte activiteit geven aan hen is moeilijk omdat ze niet altijd evenveel Engels begrijpen. Wanneer je iets probeert uit te leggen aan hen staren ze je dan meestal aan met van die grote puppy-ogen.
We leggen ondertussen ook wat dansmuziek op. Veel leerlingen laten het kleuren al vlug voor wat het is en beginnen spontaan te dansen. Het is machtig om zien hoe het ritme en het dansgevoel er hier al van kleinsaf inzit.
Iedereen is laaiend enthousiast en de tijd passeert razend vlug.
In de vooravond komen de meisjes van klas 7 ons terug een bezoekje brengen. We worden overstelpt met brieven, kaartjes en allerlei lekkers.
Blijkbaar vinden ze het super om les en activiteiten van ons te krijgen. We weten nu al dat er tranen zullen rollen wanneer we terug naar huis zullen gaan.
Deze meisjes genieten zo ontzettend van onze komst hier en we krijgen het telkens warm vanbinnen wanneer we hun briefjes lezen.
Maaike en mezelf geven vanavond activiteit aan de leerlingen van klas 1 en 2. We hebben terug kleurplaten voorzien. Dit doen ze nu eenmaal het liefst. Een echte activiteit geven aan hen is moeilijk omdat ze niet altijd evenveel Engels begrijpen. Wanneer je iets probeert uit te leggen aan hen staren ze je dan meestal aan met van die grote puppy-ogen.
We leggen ondertussen ook wat dansmuziek op. Veel leerlingen laten het kleuren al vlug voor wat het is en beginnen spontaan te dansen. Het is machtig om zien hoe het ritme en het dansgevoel er hier al van kleinsaf inzit.
donderdag 4 februari 2010
woensdag 3 februari
We hebben de nacht goed overleefd. De groene monsters en angstaanvallen zijn gebleven waar ze horen.
Vandaag is er ook – na 3 maand tijd- terug internet op school. We mogen van geluk spreken dat de internetpanne voor onze aankomst gebeurd is.
Dat wil dus zeggen dat we in principe wat meer op internet kunnen. Maar we beperken ons nog steeds omdat we meer willen genieten van het Afrikaanse landschap dan van het Afrikaanse surfen.
Vandaag maakten we ook een praatje met de headteacher. Hij bood ons zelfs aan om volgend jaar terug te komen naar Mafinga en te werken op deze school.
Er was wel één voorwaarde waaraan we moeten voldoen en deze is trouwen met een Tanzaniaan. Het is een mooi aanbod maar we hebben toch vriendelijk bedankt.
In de namiddag profiteren we ervan om onze lessen voor te bereiden. De zon is niet van de partij dus worden we ook niet afgeleid. Het is zelfs zo erg dat de zon ingeruild wordt voor een tropische regenbui. We hopen dat het vele water die uit de lucht valt ergens wordt opgevangen en terug door onze kraan stroomt. We zitten namelijk al 2 dagen zonder water.
Maar dat weerhoudt ons niet om heerlijk te koken. Op het menu van vandaag staan voor ’s middags lookbroodjes en voor ’s avonds een zakje Knorr-pasta.
Wanneer we ’s avonds een activiteit geven, valt plots de elektriciteit uit. Nadat we de kinderen rustig hebben gekregen – het was pikdonker zonder licht- besluiten we om met zijn allen wat liedjes te zingen. Geen elektriciteit hebben kan nog gezellig zijn.
Vandaag is er ook – na 3 maand tijd- terug internet op school. We mogen van geluk spreken dat de internetpanne voor onze aankomst gebeurd is.
Dat wil dus zeggen dat we in principe wat meer op internet kunnen. Maar we beperken ons nog steeds omdat we meer willen genieten van het Afrikaanse landschap dan van het Afrikaanse surfen.
Vandaag maakten we ook een praatje met de headteacher. Hij bood ons zelfs aan om volgend jaar terug te komen naar Mafinga en te werken op deze school.
Er was wel één voorwaarde waaraan we moeten voldoen en deze is trouwen met een Tanzaniaan. Het is een mooi aanbod maar we hebben toch vriendelijk bedankt.
In de namiddag profiteren we ervan om onze lessen voor te bereiden. De zon is niet van de partij dus worden we ook niet afgeleid. Het is zelfs zo erg dat de zon ingeruild wordt voor een tropische regenbui. We hopen dat het vele water die uit de lucht valt ergens wordt opgevangen en terug door onze kraan stroomt. We zitten namelijk al 2 dagen zonder water.
Maar dat weerhoudt ons niet om heerlijk te koken. Op het menu van vandaag staan voor ’s middags lookbroodjes en voor ’s avonds een zakje Knorr-pasta.
Wanneer we ’s avonds een activiteit geven, valt plots de elektriciteit uit. Nadat we de kinderen rustig hebben gekregen – het was pikdonker zonder licht- besluiten we om met zijn allen wat liedjes te zingen. Geen elektriciteit hebben kan nog gezellig zijn.
dinsdag 2 februari
1 aflevering blijken er 3 te zijn geworden. Dit maakt het voor ons moeilijk om op te staan. Na 5 keer snoozen raken we toch uit ons bed. We moeten wel want het is terug een drukke dag wat lesgeven betreft.
De rest van de dag verloopt zoals we hem hier al gewoon zijn. Les geven, iets eten, lessen voorbereiden, iets eten, activiteit geven aan een klas, filmpje bekijken en daarna zalig in slaap vallen. Dat laatste hopen we toch althans want deze avond is het terug malariapil-tijd.
De rest van de dag verloopt zoals we hem hier al gewoon zijn. Les geven, iets eten, lessen voorbereiden, iets eten, activiteit geven aan een klas, filmpje bekijken en daarna zalig in slaap vallen. Dat laatste hopen we toch althans want deze avond is het terug malariapil-tijd.
dinsdag 2 februari 2010
maandag 1 februari
Vandaag is het voor mij de drukste dag qua lesgeven. Maaike en Charlotte profiteren van hun vrij moment en bezoeken het dorp – voor ons de markt. Naast de nodige inkopen laten ze zich verleiden door de prachtige Afrikaanse stoffen. Beiden kopen ze enkele meters stof. Deze keer geen tafelkleedjes of motiefjes die lijken op bomma’s gordijnen. Ze voelen zich beiden nog niet voldaan en kopen elk nog een paar slippers. Tijdens het voorbereiden van onze lessen wordt plots op de deur geklopt. Het is Roda. Ze wil ons chapati leren maken. We laten alles onmiddellijk vallen en zetten onze koksmuts op.
We weten nu al dat jullie zullen smullen wanneer we dit voor jullie zullen klaar maken. Als ik jullie was, zou ik al beginnen watertanden.
Wij deden het alvast. En van al dat eten te zien kregen we zelf honger en zin in iets zoet.
We besluiten om wentelteefjes te maken. Alle ingrediënten zijn voorhanden en moeilijk is het niet, een ideale maaltijd dus.
En gesmaakt heeft het zeker. Ook ‘the madams’ en teacher Ruth die proefden van deze Belgische maaltijd gaven ons de goedkeuring.
Teacher Ruth vindt het zelfs zo lekker dat ze ons uitnodigt bij haar thuis om haar kookkunsten eens te tonen. We zijn benieuwd… Wat het wordt laten we u binnen 2 weken weten.
’s Avonds geven we terug een uur en half activiteit. Daarna bekijken we nog 1 aflevering van gossip girl en kruipen in ons nestje. We moeten morgen namelijk terug vroeg op om les te geven.
We weten nu al dat jullie zullen smullen wanneer we dit voor jullie zullen klaar maken. Als ik jullie was, zou ik al beginnen watertanden.
Wij deden het alvast. En van al dat eten te zien kregen we zelf honger en zin in iets zoet.
We besluiten om wentelteefjes te maken. Alle ingrediënten zijn voorhanden en moeilijk is het niet, een ideale maaltijd dus.
En gesmaakt heeft het zeker. Ook ‘the madams’ en teacher Ruth die proefden van deze Belgische maaltijd gaven ons de goedkeuring.
Teacher Ruth vindt het zelfs zo lekker dat ze ons uitnodigt bij haar thuis om haar kookkunsten eens te tonen. We zijn benieuwd… Wat het wordt laten we u binnen 2 weken weten.
’s Avonds geven we terug een uur en half activiteit. Daarna bekijken we nog 1 aflevering van gossip girl en kruipen in ons nestje. We moeten morgen namelijk terug vroeg op om les te geven.
zondag 31 januari
Vandaag is het zondag … u denkt hoogstwaarschijnlijk ‘aha tijd om naar de mis te gaan…’
Niet dus…
We hebben redelijk vlug en unaniem beslist om niet te gaan. En we moeten toegeven het is heerlijk om eens te ontwaken op een school die muisstil is. Iedereen is namelijk naar de mis.
De verdere zondag verloopt redelijk rustig. De meisjes van klas 5, 6 en 7 vergezellen ons en er wordt druk gekeuveld tot het alweer tijd is voor het avondmaal.
Niet dus…
We hebben redelijk vlug en unaniem beslist om niet te gaan. En we moeten toegeven het is heerlijk om eens te ontwaken op een school die muisstil is. Iedereen is namelijk naar de mis.
De verdere zondag verloopt redelijk rustig. De meisjes van klas 5, 6 en 7 vergezellen ons en er wordt druk gekeuveld tot het alweer tijd is voor het avondmaal.
zaterdag 30 januari
De weinige slaap van de voorbije week wordt vandaag ingehaald. We hebben het blijkbaar alle 3 nodig en we slapen tot 11 uur. Daarna ruimen we ons huisje wat op en bereiden onze activiteit voor in de namiddag voor.
Na het middageten- dat op zaterdag om 14 uur is – starten we met Bingo. De hele school – lees 200 leerlingen - verzamelt zich in de eetzaal en het spel kan beginnen.
Wij voelen ons precies 3 entertainers in een bejaardentehuis maar voor de kinderen is deze activiteit fantastisch. Om het half uur leren we de kinderen een liedje aan. Van ‘if you happy and you know it’ tot ‘you are my sunshine’. Het bevalt de leerlingen heel erg en ze zingen uit volle borst mee.
’s Avonds hebben we bezoek van enkele zesdeklassers. We spelen samen met hen gezelschapsspelen. Al vlug is het 9 uur en dan is het voor hen bedtijd. We kijken nog naar een filmpje en zoeken dan zelf ons bed op.
Na het middageten- dat op zaterdag om 14 uur is – starten we met Bingo. De hele school – lees 200 leerlingen - verzamelt zich in de eetzaal en het spel kan beginnen.
Wij voelen ons precies 3 entertainers in een bejaardentehuis maar voor de kinderen is deze activiteit fantastisch. Om het half uur leren we de kinderen een liedje aan. Van ‘if you happy and you know it’ tot ‘you are my sunshine’. Het bevalt de leerlingen heel erg en ze zingen uit volle borst mee.
’s Avonds hebben we bezoek van enkele zesdeklassers. We spelen samen met hen gezelschapsspelen. Al vlug is het 9 uur en dan is het voor hen bedtijd. We kijken nog naar een filmpje en zoeken dan zelf ons bed op.
vrijdag 29 januari
In de voormiddag geven we onze laatste lesjes voor deze week. We blikken met een goed gevoel terug op onze eerste week. Als beloning mogen we een namiddag genieten in het zonnetje. We ezel stoot zich nooit tweemaal aan dezelfde steen en wij zeker niet dus smeren we ons heel goed in.
Op vrijdagavond voorzien we telkens een knutselactiviteit voor 2 klassen. Deze keer starten we met klas 3k en 3m. We laten hen een haan observeren en daarna is het hun beurt om er zelf eentje te tekenen. Ondertussen leren we hen ook het liedje ‘the cock is dead’.
Iedereen zingt mee uit volle borst en ondertussen komt de creativiteit van de leerlingen boven.
We staan versteld van de mooie resultaten. De tijd gaat zo vlug dat er geen tijd meer is om de haan in te schilderen. Dit zal voor een volgende keer zijn.
’s avonds verwennen we onszelf met een aperitiefje – fruitsap wel te verstaan- en wat pringles. We genieten er met volle teugen van en zo zetten we ons weekend toch nog op een feestelijke manier in. Dit mede dankzij ‘gossip girl’.
“You know you love me - xoxo - gossip girl”
Op vrijdagavond voorzien we telkens een knutselactiviteit voor 2 klassen. Deze keer starten we met klas 3k en 3m. We laten hen een haan observeren en daarna is het hun beurt om er zelf eentje te tekenen. Ondertussen leren we hen ook het liedje ‘the cock is dead’.
Iedereen zingt mee uit volle borst en ondertussen komt de creativiteit van de leerlingen boven.
We staan versteld van de mooie resultaten. De tijd gaat zo vlug dat er geen tijd meer is om de haan in te schilderen. Dit zal voor een volgende keer zijn.
’s avonds verwennen we onszelf met een aperitiefje – fruitsap wel te verstaan- en wat pringles. We genieten er met volle teugen van en zo zetten we ons weekend toch nog op een feestelijke manier in. Dit mede dankzij ‘gossip girl’.
“You know you love me - xoxo - gossip girl”
donderdag 28 januari
De dag start vroeg en rustig. We kunnen uitslapen want donderdag is de minste drukke dag voor ons alle 3 wat lesgeven betreft. Tijdens de les van Maaike roept de klasleraar haar om enkele vraagjes te stellen over het onderwijs in België. Vragen over de infrastructuur, het niveau van de leerlingen passeren allemaal de revue. Algauw belanden ze in een 2uur durend interessant gesprek. Hij leert van Maaike en zij van hem. Onderwerpen als cultuur, het onderwijs, de ambities, de visie, het geloof komen aan bod.
We komen onder andere te weten waarom Tanzania zo’n vredig land is. Dit blijkt grotendeels door de goede aanpak van de president. Hij voerde een eenheidstaal in namelijk het Swahili. Dit zorgde ervoor dat 120 stammen, elk met hun eigen dialect, zich nu gingen verenigen.
Een ander weetje: hier mogen de leerkrachten niet kiezen waar ze les geven. De leerkracht die Maaike het één en het ander bijleert is zelf van Mbeya en moet les geven in Mafinga. Dit zorgt er ook voor dat de stemmen worden verenigd. Het ging ook over de benaming ‘zwarte’. Om alle misvattingen nu voor eens en voor altijd de wereld uit te helpen. Het woord ‘zwarte (black men of black American) aanvaarden ze. Het woord neger of negro ervaren ze eerder negatief. Want negro is de naam van een zwart dier, dus wanneer je negro zegt vergelijk je hen eigenlijk met een zwart dier. Het meest positieve wat je kan zeggen is eigenlijk gewoon afrikaan. Het is hier ook not done om als man en vrouw hand in hand te lopen, dit belooft als Bert op bezoek komt om Ruth te bezoeken, laat staan kussen in het openbaar.
Bert, bij deze ben je gewaarschuwd ;).
Onderwerpen als Michaël Jackson, B. Obama, homo’s, je lichaam verbouwen, de problemen in Rwanda, de mogelijkheid om naar België te komen groot geld te verdienen en terug te keren naar Tanzania, trouwen met een blanke vrouw als statussymbool, verschillende uitspraak van het Engels, … we hadden het er allemaal over.
De namiddag gingen we naar de markt en vonden we een nieuw westers winkeltje. Van mijn part mag het zijn naam gerust veranderen in ‘de 7de hemel’. Heinz ketchup, mayonaise, smeerkaas, Nutella, Pringles, Fanta en Sprite, je kan het er allemaal kopen. Een nieuwe wereld ging voor ons open, vaarwel honger! Meer dan tevreden keerden we huiswaarts, klaar voor de sportles. We verdeelden ons en gaven les aan klas 1 tot 7. We speelden chinees voetbal, fat Sarah (zie dikke Berta), mwazungu says (mwazungu: blanke)… Op het einde was er een leerling van de 7de klas, iedereen noemde hem fat Joe, die Michael Jackson kon imiteren, het was schitterend! De stem, de moves, iedereen stond hem aan te moedigen, er heerste een zalige sfeer (en ja we hebben er een filmpje van gemaakt)! Met een voldaan gevoel keerden we terug naar ons huisje…
Tot de volgende!
Kwaheri!
We komen onder andere te weten waarom Tanzania zo’n vredig land is. Dit blijkt grotendeels door de goede aanpak van de president. Hij voerde een eenheidstaal in namelijk het Swahili. Dit zorgde ervoor dat 120 stammen, elk met hun eigen dialect, zich nu gingen verenigen.
Een ander weetje: hier mogen de leerkrachten niet kiezen waar ze les geven. De leerkracht die Maaike het één en het ander bijleert is zelf van Mbeya en moet les geven in Mafinga. Dit zorgt er ook voor dat de stemmen worden verenigd. Het ging ook over de benaming ‘zwarte’. Om alle misvattingen nu voor eens en voor altijd de wereld uit te helpen. Het woord ‘zwarte (black men of black American) aanvaarden ze. Het woord neger of negro ervaren ze eerder negatief. Want negro is de naam van een zwart dier, dus wanneer je negro zegt vergelijk je hen eigenlijk met een zwart dier. Het meest positieve wat je kan zeggen is eigenlijk gewoon afrikaan. Het is hier ook not done om als man en vrouw hand in hand te lopen, dit belooft als Bert op bezoek komt om Ruth te bezoeken, laat staan kussen in het openbaar.
Bert, bij deze ben je gewaarschuwd ;).
Onderwerpen als Michaël Jackson, B. Obama, homo’s, je lichaam verbouwen, de problemen in Rwanda, de mogelijkheid om naar België te komen groot geld te verdienen en terug te keren naar Tanzania, trouwen met een blanke vrouw als statussymbool, verschillende uitspraak van het Engels, … we hadden het er allemaal over.
De namiddag gingen we naar de markt en vonden we een nieuw westers winkeltje. Van mijn part mag het zijn naam gerust veranderen in ‘de 7de hemel’. Heinz ketchup, mayonaise, smeerkaas, Nutella, Pringles, Fanta en Sprite, je kan het er allemaal kopen. Een nieuwe wereld ging voor ons open, vaarwel honger! Meer dan tevreden keerden we huiswaarts, klaar voor de sportles. We verdeelden ons en gaven les aan klas 1 tot 7. We speelden chinees voetbal, fat Sarah (zie dikke Berta), mwazungu says (mwazungu: blanke)… Op het einde was er een leerling van de 7de klas, iedereen noemde hem fat Joe, die Michael Jackson kon imiteren, het was schitterend! De stem, de moves, iedereen stond hem aan te moedigen, er heerste een zalige sfeer (en ja we hebben er een filmpje van gemaakt)! Met een voldaan gevoel keerden we terug naar ons huisje…
Tot de volgende!
Kwaheri!
woensdag 27 januari 2010
dinsdag 26 januari
Vandaag is een dag zoals we er hier nog veel zullen meemaken. Opstaan, lessen voorbereiden in het zonnetje, les geven en heel veel denken aan eten.
Roda, het keukenhulpje van mama Mungai, komt ons deze middag verrassen met iets overheerlijks, chapati genaamd. Je kan het vergelijken met een echte Vlaamse pannenkoek maar dan minder zoet. Maar we doen er genoeg suiker op zodat we terug een thuisgevoel hebben.
Roda, het keukenhulpje van mama Mungai, komt ons deze middag verrassen met iets overheerlijks, chapati genaamd. Je kan het vergelijken met een echte Vlaamse pannenkoek maar dan minder zoet. Maar we doen er genoeg suiker op zodat we terug een thuisgevoel hebben.
maandag 25 januari 2010
maandag 25 januari
Onze eerste lesdag verloopt redelijk vlot. De leerkrachten hebben er heel wat vertrouwen in en laten ons de hele tijd alleen. We denken dat ze in ons al afgestuurde leerkrachten zien en laten ons daarom zoveel alleen. Af en toe komen ze kijken en met een goedkeurende glimlach verdwijnen ze even vlug als ze zijn gekomen.
Op de menu van deze middag staat aardappelen met ei. Het is wat droog maar alles is beter dan rijst met bonen.
Voor de rest van de dag bereiden we onze lessen voor.
Wanneer we ’s avonds onze activiteit willen geven, horen we plots ‘teacher teacher a snake’.
Maaike en mezelf zetten het op een gillen en een lopen. Charlotte daarentegen blijft heel rustig en wanneer ze de slang dood ziet liggen roept ze ‘Je moet niet bang zijn, het is maar een kleintje’. Maaike en ik zijn er helemaal niet gerust in want teacher Ruth weet ons te vertellen dat er hier wel meerdere slangen aanwezig zijn. Met een klein hartje spelen we bingo met de leerlingen.
Plots krijgt Maaike een telefoontje uit België. Het is haar vriendje die ons meedeelt dat een vliegtuig van Ethiopian airlines is neergestort in de Middellandse Oceaan en dat er geen overlevenden zijn.
We zijn helemaal van de kaart als we het nieuws horen. Gelukkig zitten we hier nog even en moeten we niet onmiddellijk terug met het vliegtuig. Maar wanneer iemand zich geroepen voelt om ons te komen halen met de boot is hij of zij meer dan welkom.
Op de menu van deze middag staat aardappelen met ei. Het is wat droog maar alles is beter dan rijst met bonen.
Voor de rest van de dag bereiden we onze lessen voor.
Wanneer we ’s avonds onze activiteit willen geven, horen we plots ‘teacher teacher a snake’.
Maaike en mezelf zetten het op een gillen en een lopen. Charlotte daarentegen blijft heel rustig en wanneer ze de slang dood ziet liggen roept ze ‘Je moet niet bang zijn, het is maar een kleintje’. Maaike en ik zijn er helemaal niet gerust in want teacher Ruth weet ons te vertellen dat er hier wel meerdere slangen aanwezig zijn. Met een klein hartje spelen we bingo met de leerlingen.
Plots krijgt Maaike een telefoontje uit België. Het is haar vriendje die ons meedeelt dat een vliegtuig van Ethiopian airlines is neergestort in de Middellandse Oceaan en dat er geen overlevenden zijn.
We zijn helemaal van de kaart als we het nieuws horen. Gelukkig zitten we hier nog even en moeten we niet onmiddellijk terug met het vliegtuig. Maar wanneer iemand zich geroepen voelt om ons te komen halen met de boot is hij of zij meer dan welkom.
zondag 24 januari
We moeten terug vroeg op want vandaag gaan we naar de kerk. Helemaal opgemaakt – lees in Afrikaanse kledij en gewassen- brengt de schoolbus ons samen met de kinderen en leerkrachten naar de kerk.
Een mis verloopt helemaal anders dan bij ons. Eerst en vooral zitten de kerken hier bomvol, het is een mengeling van hele jonge kinderen tot hele oude mensen. Een koortje verwelkomt de gelovigen met hun gezang en dankzij een goeie beat zit de sfeer er vlug in.
Er zijn ook verschillende priesters die hun zegje doen. Veel hebben we er echter niet van verstaan want alles gebeurt in het Swahili.
We zijn er wel van overtuigd dat als je hier een priester bent je ook wel een beetje gek bent. We verschoten ons een bult wanneer de priester plots zijn keelgat opensperde en begon te roepen zodat zelfs de slechthorende in het publiek het heel goed gehoord hadden.
Vandaag was het ook wel een speciale dag voor the Southern Highland School. Er werd speciaal voor de school gebeden en geld ingezameld. Dit kwam omdat het de eerste zondag van het nieuwe schooljaar was. Op een bepaald moment werden alle aanwezige kinderen en leerkrachten naar voor geroepen om zichzelf voor te stellen. Daar wij nu ook tot het leerkrachtenteam behoren , werd ook aan ons de micro doorgegeven zodat wij ons konden voorstellen. We voelden de honderden ogen nog meer kijken naar ons.
Na 2 uur mis waren we eindelijk blij dat de dienst er op zat. Toen wisten we nog niet dat we nog een mis zouden moeten bijwonen.
We werden met de auto afgezet aan een andere mis. Toen we binnenkwamen voelden we ons net op een feestje. De hele kerk was aan het zingen en het dansen, toch het eerste uur van de mis.
We dansten mee maar na een uur hadden we het echt gehad. Dit kwam onder andere door de honger want we hadden niet ontbeten maar ook omdat de volgende 2 uren preken, gebeden en nog meer kerkelijk gedoe was. Ieder moment hoopten we op een hostie maar deze kwam niet.
Na 3 uur was het eindelijk afgelopen. We waren alle 4 – Emma was ook nog mee- kapot.
één ding weten we zeker het zal nog lange tijd duren vooraleer we nogmaals een mis zullen bijwonen.
Wanneer we terug aankwamen op school mochten we samen met mama Mungai eten. Ze was enorm vriendelijk en de tijd passeerde heel vlug door de lange gesprekken die we hadden met haar.
Voor de rest van de tijd bereiden we ons lessen voor de volgende dag voor. Want vanaf morgen vliegen we er eindelijk in! We zijn eens benieuwd.
Een mis verloopt helemaal anders dan bij ons. Eerst en vooral zitten de kerken hier bomvol, het is een mengeling van hele jonge kinderen tot hele oude mensen. Een koortje verwelkomt de gelovigen met hun gezang en dankzij een goeie beat zit de sfeer er vlug in.
Er zijn ook verschillende priesters die hun zegje doen. Veel hebben we er echter niet van verstaan want alles gebeurt in het Swahili.
We zijn er wel van overtuigd dat als je hier een priester bent je ook wel een beetje gek bent. We verschoten ons een bult wanneer de priester plots zijn keelgat opensperde en begon te roepen zodat zelfs de slechthorende in het publiek het heel goed gehoord hadden.
Vandaag was het ook wel een speciale dag voor the Southern Highland School. Er werd speciaal voor de school gebeden en geld ingezameld. Dit kwam omdat het de eerste zondag van het nieuwe schooljaar was. Op een bepaald moment werden alle aanwezige kinderen en leerkrachten naar voor geroepen om zichzelf voor te stellen. Daar wij nu ook tot het leerkrachtenteam behoren , werd ook aan ons de micro doorgegeven zodat wij ons konden voorstellen. We voelden de honderden ogen nog meer kijken naar ons.
Na 2 uur mis waren we eindelijk blij dat de dienst er op zat. Toen wisten we nog niet dat we nog een mis zouden moeten bijwonen.
We werden met de auto afgezet aan een andere mis. Toen we binnenkwamen voelden we ons net op een feestje. De hele kerk was aan het zingen en het dansen, toch het eerste uur van de mis.
We dansten mee maar na een uur hadden we het echt gehad. Dit kwam onder andere door de honger want we hadden niet ontbeten maar ook omdat de volgende 2 uren preken, gebeden en nog meer kerkelijk gedoe was. Ieder moment hoopten we op een hostie maar deze kwam niet.
Na 3 uur was het eindelijk afgelopen. We waren alle 4 – Emma was ook nog mee- kapot.
één ding weten we zeker het zal nog lange tijd duren vooraleer we nogmaals een mis zullen bijwonen.
Wanneer we terug aankwamen op school mochten we samen met mama Mungai eten. Ze was enorm vriendelijk en de tijd passeerde heel vlug door de lange gesprekken die we hadden met haar.
Voor de rest van de tijd bereiden we ons lessen voor de volgende dag voor. Want vanaf morgen vliegen we er eindelijk in! We zijn eens benieuwd.
zaterdag 23 januari 2010
Internet
Zoals jullie merken kunnen we ons vandaag de trotse eigenaars noemen van het worldwideweb. Joepi!! Vanaf nu zullen jullie niet zo lang meer moeten wachten om iets te horen van ons!
Veel leesplezier alvast!
Veel leesplezier alvast!
Zaterdag 23 januari
Vandaag komt Huruma ons halen om 9 uur. We zullen vandaag Iringa te bezoeken. Dit vooral om een kaartje voor internet te kopen en geld af te halen.
We zijn van plan om de bus te nemen maar dan stopt er plots een auto voor ons neus. Het is een andere neef van Huruma. Tegen een spotprijsje lenen we zijn auto. Na een uurtje komen we aan in Iringa. In vergelijking met Mafinga is Iringa echt wel groot. We hebben ook het gevoel dat we minder worden aangestaard omdat hier af en toe blanken passeren.
Eerst en vooral gaan we op zoek naar een internetcafé zodat we onze mails kunnen lezen en onze blog aanvullen. We kunnen maar een halfuurtje op internet en onze stick waarop de blog staat, wil niet werken op deze computers.
Dan brengen we een bezoekje aan de school waar Emma les geeft. Emma zit in het laatste jaar kleuteronderwijs aan de khbo en besloot net als ons om in Tanzania haar noord-zuidstage te doen. We nemen haar mee naar Mafinga, naar ons huisje. Ze is heel erg blij dat ze eindelijk eens Nederlands kan babbelen en dat ze ons ziet. Vanavond hebben we er dus nog een extra stem bij om onze zangstonde te vervolledigen!
We zijn van plan om de bus te nemen maar dan stopt er plots een auto voor ons neus. Het is een andere neef van Huruma. Tegen een spotprijsje lenen we zijn auto. Na een uurtje komen we aan in Iringa. In vergelijking met Mafinga is Iringa echt wel groot. We hebben ook het gevoel dat we minder worden aangestaard omdat hier af en toe blanken passeren.
Eerst en vooral gaan we op zoek naar een internetcafé zodat we onze mails kunnen lezen en onze blog aanvullen. We kunnen maar een halfuurtje op internet en onze stick waarop de blog staat, wil niet werken op deze computers.
Dan brengen we een bezoekje aan de school waar Emma les geeft. Emma zit in het laatste jaar kleuteronderwijs aan de khbo en besloot net als ons om in Tanzania haar noord-zuidstage te doen. We nemen haar mee naar Mafinga, naar ons huisje. Ze is heel erg blij dat ze eindelijk eens Nederlands kan babbelen en dat ze ons ziet. Vanavond hebben we er dus nog een extra stem bij om onze zangstonde te vervolledigen!
Vrijdag 22 januari
We kunnen wat uitslapen want de eerste les die we moeten observeren start pas om 9u20.
1 lesuur duurt hier 40 minuten wat voor de leerlingen lang genoeg is want de lessen zijn hier redelijk eentonig. De leerkracht geeft aan één stuk door les en de leerlingen moeten minstens een halfuur geconcentreerd luisteren. Daarna blijven er nog een 10tal minuten over om oefeningen te maken. De helft van de tijd zijn de leerlingen ook niet aan het luisteren omdat ze zodanig druk bezig zijn met het overschrijven van het bord. Enkel de leerkracht heeft een handboek waaruit hij of zij oefeningen haalt. Deze worden op het bord geschreven en door de leerlingen overgepend in een vakschrift. Het schrijfniveau is hier echt laag dus het tempo ook.
Na de observatie is het tijd voor het hoogtepunt van de dag … het stukje brood. Het smaakt ons enorm en voelen ons fit om er tegenaan te gaan.
Wanneer we in ons huisje zijn, wordt er plots op ons raam getikt. Het is de secretaresse – Tula- van de school die ons allerlei eten en materiaal brengt. We krijgen rijst, pasta, suiker, thee, boter en zelfs een waterkoker. Het eten is meer dan welkom en we bedanken Tula uitvoerig.
Na onze maaltijd – rijst met ananas- komt Huruma ons ‘verrassen’. Hij heeft onze Afrikaanse kledij mee. Wanneer we het passen komen we niet meer bij van het lachen. De kleedjes zijn heel erg mooi gemaakt maar over de stof hebben we toch onze twijfels. We voelen ons precies wandelende tafelkleedjes. Het doet al vlug de ronde dat we ons aan het inburgeren zijn en plots hebben we veel bekijks. Iedereen vindt onze kleedjes prachtig. Wij houden er een andere menig op na maar dit laten we niet merken.
Wanneer we alleen zijn, vormen we onze rok om tot een kleedje en maken er iets gala-achtig van. We voelen ons onmiddellijk veel vrouwelijker maar we beseffen dat we zo niet voor de klas kunnen staan.
Vandaag ontmoeten we ook Stephen. Dit is een taxichauffeur die ons de mooie plekjes rond Mafinga zal laten zien. Hij deed dit bij Ella en Jolien en staat er op om dit ook voor ons te doen. Ook stelt hij voor om ‘chips’ voor ons te maken. Wat het precies inhoudt, weten we niet maar het klinkt nu al overheerlijk.
De avondactiviteit verloopt iets minder rustig dan gisteren. Ondanks dat de leerlingen graag puzzelen valt het dit keer wat tegen. Er zijn te weinig puzzels voor iedereen waardoor ze moeten samenwerken, maar dit kennen ze hier niet echt waardoor er al vlug kleine ruzietjes ontstaan. Gelukkig kunnen we op tijd en stond de gemoederen bedaren en gaan we over tot spelletjes waarbij iedereen kan meespelen en waarbij ze de ander niet nodig hebben.
1 lesuur duurt hier 40 minuten wat voor de leerlingen lang genoeg is want de lessen zijn hier redelijk eentonig. De leerkracht geeft aan één stuk door les en de leerlingen moeten minstens een halfuur geconcentreerd luisteren. Daarna blijven er nog een 10tal minuten over om oefeningen te maken. De helft van de tijd zijn de leerlingen ook niet aan het luisteren omdat ze zodanig druk bezig zijn met het overschrijven van het bord. Enkel de leerkracht heeft een handboek waaruit hij of zij oefeningen haalt. Deze worden op het bord geschreven en door de leerlingen overgepend in een vakschrift. Het schrijfniveau is hier echt laag dus het tempo ook.
Na de observatie is het tijd voor het hoogtepunt van de dag … het stukje brood. Het smaakt ons enorm en voelen ons fit om er tegenaan te gaan.
Wanneer we in ons huisje zijn, wordt er plots op ons raam getikt. Het is de secretaresse – Tula- van de school die ons allerlei eten en materiaal brengt. We krijgen rijst, pasta, suiker, thee, boter en zelfs een waterkoker. Het eten is meer dan welkom en we bedanken Tula uitvoerig.
Na onze maaltijd – rijst met ananas- komt Huruma ons ‘verrassen’. Hij heeft onze Afrikaanse kledij mee. Wanneer we het passen komen we niet meer bij van het lachen. De kleedjes zijn heel erg mooi gemaakt maar over de stof hebben we toch onze twijfels. We voelen ons precies wandelende tafelkleedjes. Het doet al vlug de ronde dat we ons aan het inburgeren zijn en plots hebben we veel bekijks. Iedereen vindt onze kleedjes prachtig. Wij houden er een andere menig op na maar dit laten we niet merken.
Wanneer we alleen zijn, vormen we onze rok om tot een kleedje en maken er iets gala-achtig van. We voelen ons onmiddellijk veel vrouwelijker maar we beseffen dat we zo niet voor de klas kunnen staan.
Vandaag ontmoeten we ook Stephen. Dit is een taxichauffeur die ons de mooie plekjes rond Mafinga zal laten zien. Hij deed dit bij Ella en Jolien en staat er op om dit ook voor ons te doen. Ook stelt hij voor om ‘chips’ voor ons te maken. Wat het precies inhoudt, weten we niet maar het klinkt nu al overheerlijk.
De avondactiviteit verloopt iets minder rustig dan gisteren. Ondanks dat de leerlingen graag puzzelen valt het dit keer wat tegen. Er zijn te weinig puzzels voor iedereen waardoor ze moeten samenwerken, maar dit kennen ze hier niet echt waardoor er al vlug kleine ruzietjes ontstaan. Gelukkig kunnen we op tijd en stond de gemoederen bedaren en gaan we over tot spelletjes waarbij iedereen kan meespelen en waarbij ze de ander niet nodig hebben.
Donderdag 21 januari
We moeten vroeg op want we worden om 7u30 bij de academic teacher verwacht. Hij overhandigt ons de lessenroosters voor de volgende week zodat we weten waar en wanneer we les moeten geven. Ook willen het ontbijt meemaken. Niet dat we iets luxueus verwachten maar we willen toch het gevoel hebben dat we iets binnen hebben. Wanneer we de eetzaal binnen komen , zijn alle ogen op ons gericht. We voelen ons een beetje onwennig bij deze honderden blikken en eten vlug ons stukje brood op
Daarna gaan we naar de schoolbibliotheek om de boeken te ontlenen die we nodig hebben om onze Engelse les te kunnen voorbereiden. Deze handboeken zijn er in overvloed. De Franse handboeken daarentegen zijn nergens te vinden. Dat houdt dus in dat we onze lessen Frans volledig à l’improviste moeten voorbereiden. Gelukkig bracht Maaike enkele oude handboeken uit België mee waaruit we ideeën kunnen putten.
Dan is het tijd om een eerste les Engels te observeren.
Wanneer het tijd is om te eten besluiten we om samen met de kinderen in de grote zaal te eten. Wanneer we zien dat het alweer ugali met bonen is doet een veelzeggende blik van alle 3 ons terugkeren naar ons huisje. We besluiten om zelf de handen uit de mouwen te steken en te koken. We koken pasta, stoven een ajuintje, paprika’s en tomaten en gieten daarboven wat tomatensaus afgewerkt met wat kruiden. Het was voor ons een godenmaal. Het deed ons denken aan de spaghetti van thuis en het smaakte nog meer
Met een goed gevulde maag starten we de voorbereiding van onze avondactiviteit.
In het zonnetje maken we tekeningen die de leerlingen deze avond kunnen inkleuren. We gaan hierin zo op dat we vergeten dat onze Belgische huid niet zo bestemd is voor de Afrikaanse zon. Het gevolg een paar rode billen en armen. De tekeningen worden door de leerlingen echt gesmaakt en een uur lang kunnen ze geconcentreerd kleuren. Wie klaar is, krijgt van ons de opdracht om een stukje fruit te tekenen. We zijn versteld van de prachtige resultaten die er zijn. Het niveau van de leerlingen ligt hier blijkbaar erg hoog wat het muzische betreft.
Daarna gaan we naar de schoolbibliotheek om de boeken te ontlenen die we nodig hebben om onze Engelse les te kunnen voorbereiden. Deze handboeken zijn er in overvloed. De Franse handboeken daarentegen zijn nergens te vinden. Dat houdt dus in dat we onze lessen Frans volledig à l’improviste moeten voorbereiden. Gelukkig bracht Maaike enkele oude handboeken uit België mee waaruit we ideeën kunnen putten.
Dan is het tijd om een eerste les Engels te observeren.
Wanneer het tijd is om te eten besluiten we om samen met de kinderen in de grote zaal te eten. Wanneer we zien dat het alweer ugali met bonen is doet een veelzeggende blik van alle 3 ons terugkeren naar ons huisje. We besluiten om zelf de handen uit de mouwen te steken en te koken. We koken pasta, stoven een ajuintje, paprika’s en tomaten en gieten daarboven wat tomatensaus afgewerkt met wat kruiden. Het was voor ons een godenmaal. Het deed ons denken aan de spaghetti van thuis en het smaakte nog meer
Met een goed gevulde maag starten we de voorbereiding van onze avondactiviteit.
In het zonnetje maken we tekeningen die de leerlingen deze avond kunnen inkleuren. We gaan hierin zo op dat we vergeten dat onze Belgische huid niet zo bestemd is voor de Afrikaanse zon. Het gevolg een paar rode billen en armen. De tekeningen worden door de leerlingen echt gesmaakt en een uur lang kunnen ze geconcentreerd kleuren. Wie klaar is, krijgt van ons de opdracht om een stukje fruit te tekenen. We zijn versteld van de prachtige resultaten die er zijn. Het niveau van de leerlingen ligt hier blijkbaar erg hoog wat het muzische betreft.
Woensdag 20 januari
Onze eerste nacht in ons minihuisje verliep heel goed. Het slapen met 3 in 2 bedden verliep zelfs heel vlot. We mochten uitslapen wat natuurlijk betekende dat er al lang geen ontbijt meer was. Met een hongergevoel brengen we een bezoek aan de headteacher. Hij verwelkomt ons en legt wat meer uit over de school en hoe alles in zijn werk gaat. Daarna is het teatime – de speeltijd van bij ons- waar we alle leraars ontmoeten. Iedereen is erg vriendelijk en we zijn er meer dan welkom. Ook krijgen we een kopje thee en een overheerlijk stuk brood. Het brood wordt op school gemaakt en we weten nu al dit stukje brood onze lekkerste maaltijd van de dag zal worden.
In Tanzania kennen ze namelijk geen variatie wat eten betreft. Ofwel krijgen we rijst ofwel een soort pap van maïs en meel. Dit met bonen of een bepaald soort groente die hier typisch is. Na 5 dagen dit soort eten verlangen we nu al terug naar mama’s lekkere kost.
Om niet teveel te moeten denken aan het lekkere eten van thuis, besluiten we om naar ‘het dorp’ te gaan. Overal zijn winkeltjes die vanalles en nog wat verkopen. We kopen een emmer, een spiegel en heel wat eten zoals pasta, tomatensaus, cola koekjes, groeten en vooral veel water en fruit. We liggen voor dit alles aan een kleine 20 euro. Ook laten we een Afrikaans kleed op maat maken. Dit wordt blijkbaar erg geapprecieerd en is nodig om naar de kerk te gaan. Zaterdag mogen we er om, we zijn benieuwd.
Na een rondleiding in de school ontmoeten we Daniel – de academic teacher. Hij maakt voor ons het lessenrooster op. We staan in voor de lessen Frans, Engels en sport in het 5e, 6e en 7e jaar. Aan de jongere kinderen geven we tussen 19u30 en 20u30 ‘entertainment’. Dit houdt in dat we samen met hen knutselen, spelletjes spelen, dansen, muziek maken ….
Vanavond is voor ons al een eerste test. Daniel komt ons halen en zegt dat hij ons wil voorstellen aan de kinderen. Dit doet hij en laat ons dan alleen. We besluiten om enkele kleine spelletjes te spelen waaronder zakdoekje leggen maar dan een variant ervan.
Op het deuntje van ‘mama sé, mama saka boumba heupwiegen de leerlingen erop los. Ze genieten er duidelijk van. We voelen ons echt 3 sterren. Alle aandacht die we van de leerlingen krijgen is onbeschrijfelijk! Iedereen lacht naar ons en wil ons aanraken. De glimlach van de leerlingen doet ons echt smelten.
In Tanzania kennen ze namelijk geen variatie wat eten betreft. Ofwel krijgen we rijst ofwel een soort pap van maïs en meel. Dit met bonen of een bepaald soort groente die hier typisch is. Na 5 dagen dit soort eten verlangen we nu al terug naar mama’s lekkere kost.
Om niet teveel te moeten denken aan het lekkere eten van thuis, besluiten we om naar ‘het dorp’ te gaan. Overal zijn winkeltjes die vanalles en nog wat verkopen. We kopen een emmer, een spiegel en heel wat eten zoals pasta, tomatensaus, cola koekjes, groeten en vooral veel water en fruit. We liggen voor dit alles aan een kleine 20 euro. Ook laten we een Afrikaans kleed op maat maken. Dit wordt blijkbaar erg geapprecieerd en is nodig om naar de kerk te gaan. Zaterdag mogen we er om, we zijn benieuwd.
Na een rondleiding in de school ontmoeten we Daniel – de academic teacher. Hij maakt voor ons het lessenrooster op. We staan in voor de lessen Frans, Engels en sport in het 5e, 6e en 7e jaar. Aan de jongere kinderen geven we tussen 19u30 en 20u30 ‘entertainment’. Dit houdt in dat we samen met hen knutselen, spelletjes spelen, dansen, muziek maken ….
Vanavond is voor ons al een eerste test. Daniel komt ons halen en zegt dat hij ons wil voorstellen aan de kinderen. Dit doet hij en laat ons dan alleen. We besluiten om enkele kleine spelletjes te spelen waaronder zakdoekje leggen maar dan een variant ervan.
Op het deuntje van ‘mama sé, mama saka boumba heupwiegen de leerlingen erop los. Ze genieten er duidelijk van. We voelen ons echt 3 sterren. Alle aandacht die we van de leerlingen krijgen is onbeschrijfelijk! Iedereen lacht naar ons en wil ons aanraken. De glimlach van de leerlingen doet ons echt smelten.
Dinsdag 19 januari
6u15 het gerinkel van onze gsm doet ons wakker schudden. We moeten vroeg op want vandaag vertrekken we met de bus naar Mafinga. Om 7 uur worden we opgehaald door 2 vrienden van Huruma. Zij brengen ons met pak en zak naar het busstation.
Het is er heel erg druk. Iedereen lonkt ons en wil dat we hun bus nemen. We horen overal het woord ‘mzungu’ wat ‘blanke’ betekent. Ze zien in ons een wandelende geldboom en proberen ons allerlei te verkopen. We kopen wel wat drank en koekjes om onze 11uur durende busrit te doorstaan. Het lijkt een eeuwigheid maar dat is het niet. De schoonheid die we onderweg te zien krijgen doet ons de tijd vergeten. Het mag gezegd worden Tanzania is een mooi land!
Onderweg zien we ook onze eerste Afrikaanse dieren te zien. In volgorde passeren de giraffen, olifanten, zebra’s buffels, antilopen en zelfs een aapje. Soms zet of pikt de bus mensen op. Op die momenten spurten een bende mensen onze bus tegemoet. Ze willen ons vanalles verkopen gaande van nootjes tot kapstokken van 2 meter.
Wanneer we eindelijk aankomen in Mafinga is het donker, koud en regent het. Dit is echt een domper op de feestvreugde. We voelen ons terug in België en onze blije gezichten van daarnet veranderen nu als sneeuw voor de zon. Vrienden van Huruma pikken ons op aan een centraal punt en brengen ons naar de school. Eenmaal we binnen in huis zijn, verbetert ons humeur er niet op. De mensen geven een ongeïnteresseerde indruk. Ook mama Mungai, de directrice van de school was helemaal niet de typische vriendelijke Afrikaanse die we ons hadden voorgesteld integendeel. Na een maaltijd – voor de verandering bonen met rijst – worden we naar ons ‘verblijfje’ geleid. Het ziet er ongezellig uit, er hangt een geurtje en we moeten met 3 in 2 bedden slapen. De kamer, badkamer en keuken zijn vuil en stoffig. We dachten “Moeten we hier werkelijk 3 maand blijven?” We spreken onszelf moed in en besluiten om er het beste van te maken. Met wat muziek op de achtergrond legen we de valiezen en richten we de kamer wat in. Het ziet er plots veel gezelliger uit en we voelen ons ook al veel beter. Met een glimlach gaan we slapen en hopen dat we de eerste nacht overleven.
Het is er heel erg druk. Iedereen lonkt ons en wil dat we hun bus nemen. We horen overal het woord ‘mzungu’ wat ‘blanke’ betekent. Ze zien in ons een wandelende geldboom en proberen ons allerlei te verkopen. We kopen wel wat drank en koekjes om onze 11uur durende busrit te doorstaan. Het lijkt een eeuwigheid maar dat is het niet. De schoonheid die we onderweg te zien krijgen doet ons de tijd vergeten. Het mag gezegd worden Tanzania is een mooi land!
Onderweg zien we ook onze eerste Afrikaanse dieren te zien. In volgorde passeren de giraffen, olifanten, zebra’s buffels, antilopen en zelfs een aapje. Soms zet of pikt de bus mensen op. Op die momenten spurten een bende mensen onze bus tegemoet. Ze willen ons vanalles verkopen gaande van nootjes tot kapstokken van 2 meter.
Wanneer we eindelijk aankomen in Mafinga is het donker, koud en regent het. Dit is echt een domper op de feestvreugde. We voelen ons terug in België en onze blije gezichten van daarnet veranderen nu als sneeuw voor de zon. Vrienden van Huruma pikken ons op aan een centraal punt en brengen ons naar de school. Eenmaal we binnen in huis zijn, verbetert ons humeur er niet op. De mensen geven een ongeïnteresseerde indruk. Ook mama Mungai, de directrice van de school was helemaal niet de typische vriendelijke Afrikaanse die we ons hadden voorgesteld integendeel. Na een maaltijd – voor de verandering bonen met rijst – worden we naar ons ‘verblijfje’ geleid. Het ziet er ongezellig uit, er hangt een geurtje en we moeten met 3 in 2 bedden slapen. De kamer, badkamer en keuken zijn vuil en stoffig. We dachten “Moeten we hier werkelijk 3 maand blijven?” We spreken onszelf moed in en besluiten om er het beste van te maken. Met wat muziek op de achtergrond legen we de valiezen en richten we de kamer wat in. Het ziet er plots veel gezelliger uit en we voelen ons ook al veel beter. Met een glimlach gaan we slapen en hopen dat we de eerste nacht overleven.
maandag 18 januari
Vandaag is het onze 1e echte dag in Dar Es Salaam. We maken van de situatie gebruik om wat inkopen te doen. Samen met Huruma en Hidaya nemen we de ‘dada dala’. Dit zijn kleine busjes die ons overal naartoe brengen. In de stad kopen we een nieuwe SIMkaart zodat we een Afrikaans nummer hebben en goedkope sms’jes kunnen sturen naar het thuisfront.
Wie ons wil bereiken dit zijn onze nieuwe nummers:
Charlotte: +255756881864
Maaike : +255756881865
Ruth: +255756881867
Lot en mezelf hebben naast ons Afrikaans nummer ook nog ons eigen nummer dus als je de drang voelt om ons te sms’n kan je dit altijd doen naar ons normaal nummer.
Ook wisselen we onze euro’s in voor Tanzaniaanse Shilling. We voelen ons plots miljonair. De vele briefjes raken amper in onze portefeuille. Als je weet dat 1 euro 1850 T.S. is, kan je je er misschien iets bij voorstellen. ’s Avonds nemen we een ‘bajaje’. Dit is een soort 3wielige scooter waarin je kunt plaatsnemen met 3 à 4 mensen. Het is een leuk ritje en geeft ons een zekere kick.
De scooter zet ons af aan ‘Coco beach’ een prachtig strand waar we genieten van de pracht van de omgeving, het geluid van de zee en de wondermooie sterrenhemel. Eenmaal terug tuis kruipen we vroeg in bed want morgen belooft het een lange dag te worden.
Wie ons wil bereiken dit zijn onze nieuwe nummers:
Charlotte: +255756881864
Maaike : +255756881865
Ruth: +255756881867
Lot en mezelf hebben naast ons Afrikaans nummer ook nog ons eigen nummer dus als je de drang voelt om ons te sms’n kan je dit altijd doen naar ons normaal nummer.
Ook wisselen we onze euro’s in voor Tanzaniaanse Shilling. We voelen ons plots miljonair. De vele briefjes raken amper in onze portefeuille. Als je weet dat 1 euro 1850 T.S. is, kan je je er misschien iets bij voorstellen. ’s Avonds nemen we een ‘bajaje’. Dit is een soort 3wielige scooter waarin je kunt plaatsnemen met 3 à 4 mensen. Het is een leuk ritje en geeft ons een zekere kick.
De scooter zet ons af aan ‘Coco beach’ een prachtig strand waar we genieten van de pracht van de omgeving, het geluid van de zee en de wondermooie sterrenhemel. Eenmaal terug tuis kruipen we vroeg in bed want morgen belooft het een lange dag te worden.
Zondag 17 januari
7u10 Na een krappe, onconfortabele en bijna slaaploze nacht landen we in Ethiopië. We merken onmiddellijk dat we in Afrika zijn. Onze vlucht richting Tanzania moet normaal vertrekken om 10u15. Het vliegtuig heeft blijkbaar nog geen zin om op te stijgen dus moeten we nog maar een klein uurtje wachten. Dan worden we met een typisch luchthavenbusje naar het vliegtuig gebracht. Op dat moment ruiken we ook voor de 1e keer de Afrikaanse buitenlucht. We moeten toegeven het ruikt naar meer. Na dagen van vrieskou, sneeuw en andere winterse grillen voelen we ook voor de eerste de zon op ons snoetje, heerlijk! Wat het eten op het vliegtuig betreft, daar moeten we niet over naar huis schrijven. Misschien moet VTM eens nadenken over een nieuw tv-programma genaamd ‘de beste luchtkok’.
Om 14 uur plaatselijke tijd – voor jullie 12 uur – komen we aan in Dar Es Salaam. Een eerste hittegolf overvalt ons. Het aangename zonnetje van daarnet voelt nu aan als een warm deken in een hete sauna. Nadat we ons visum hebben gekregen, wat heel gemakkelijk verliep nemen we onze bagage. In de verte zien we een - tot dan toe nog- vreemde man uitbundig zwaaien. Dit blijkt Huruma te zijn, de neef van de directrice van onze school. Ook haar zoon William is mee. Voor ons zijn de 2 mannen een geschenk uit de hemel. Ze helpen ons met de bagage en voeren ons naar het huis van de directrice in D.E.S. We kunnen ons ogen bijna niet geloven. Een portier opent de poort voor ons en een enorme oprijlaan en groot huis verschijnen van tussen het vele groen. Dit huis ziet er gigantisch uit maar eenmaal we binnen zijn valt die luxe wel allemaal mee. De hele familie stelt zich voor en bij een eerste maaltijd –rijst met bonen- vertellen we over onszelf en de lange trip. We doen ons bewust voor als vegetariërs. Ella en Jolien hebben ons dit aangeraden. Hierop krijgen we de spontane reactie “zijn alle Belgen misschien vegetariër?” Ze zouden eens moeten weten…
Nadat we ons wat hebben opgefrist, neemt William ons mee naar een bar. In zijn vette car - een oude Mercedes - en een stevige beat voelen we ons net 3 girlies op weg met hun pimp. Onze eerste stop is een openluchtbar met overal palmbomen en strooien hutjes. Het is hier prachtig. Een vakantiegevoel overheerst zeker bij Maaike die als eerste het Tanzaniaanse bier proeft. En ze gaf met rode kaakjes aan dat het smaakte. Dan worden we meegenomen naar ‘de Mediterrano’ een hotel – restaurant – bar waar op dit moment geen woorden voor te vinden zijn. Het was er fenomenaal, een hemel op aarde, een paradijs. De tijd stond even stil voor ons. Hier leren we ook Tony en Ingrid kennen. Dit is een Belgisch koppel die nu 5 jaar in Tanzania woont. We krijgen heel wat nuttige info van hen en ze maken ons duidelijk dat we steeds bij hen terecht kunnen.
Het was een lange maar fantastische eerste dag op het vasteland, een dag vol geuren, kleuren smaken en grote glimlachen. Hopelijk volgen er nog veel van deze.
Om 14 uur plaatselijke tijd – voor jullie 12 uur – komen we aan in Dar Es Salaam. Een eerste hittegolf overvalt ons. Het aangename zonnetje van daarnet voelt nu aan als een warm deken in een hete sauna. Nadat we ons visum hebben gekregen, wat heel gemakkelijk verliep nemen we onze bagage. In de verte zien we een - tot dan toe nog- vreemde man uitbundig zwaaien. Dit blijkt Huruma te zijn, de neef van de directrice van onze school. Ook haar zoon William is mee. Voor ons zijn de 2 mannen een geschenk uit de hemel. Ze helpen ons met de bagage en voeren ons naar het huis van de directrice in D.E.S. We kunnen ons ogen bijna niet geloven. Een portier opent de poort voor ons en een enorme oprijlaan en groot huis verschijnen van tussen het vele groen. Dit huis ziet er gigantisch uit maar eenmaal we binnen zijn valt die luxe wel allemaal mee. De hele familie stelt zich voor en bij een eerste maaltijd –rijst met bonen- vertellen we over onszelf en de lange trip. We doen ons bewust voor als vegetariërs. Ella en Jolien hebben ons dit aangeraden. Hierop krijgen we de spontane reactie “zijn alle Belgen misschien vegetariër?” Ze zouden eens moeten weten…
Nadat we ons wat hebben opgefrist, neemt William ons mee naar een bar. In zijn vette car - een oude Mercedes - en een stevige beat voelen we ons net 3 girlies op weg met hun pimp. Onze eerste stop is een openluchtbar met overal palmbomen en strooien hutjes. Het is hier prachtig. Een vakantiegevoel overheerst zeker bij Maaike die als eerste het Tanzaniaanse bier proeft. En ze gaf met rode kaakjes aan dat het smaakte. Dan worden we meegenomen naar ‘de Mediterrano’ een hotel – restaurant – bar waar op dit moment geen woorden voor te vinden zijn. Het was er fenomenaal, een hemel op aarde, een paradijs. De tijd stond even stil voor ons. Hier leren we ook Tony en Ingrid kennen. Dit is een Belgisch koppel die nu 5 jaar in Tanzania woont. We krijgen heel wat nuttige info van hen en ze maken ons duidelijk dat we steeds bij hen terecht kunnen.
Het was een lange maar fantastische eerste dag op het vasteland, een dag vol geuren, kleuren smaken en grote glimlachen. Hopelijk volgen er nog veel van deze.
Abonneren op:
Posts (Atom)
