zondag 24 januari

We moeten terug vroeg op want vandaag gaan we naar de kerk. Helemaal opgemaakt – lees in Afrikaanse kledij en gewassen- brengt de schoolbus ons samen met de kinderen en leerkrachten naar de kerk.
Een mis verloopt helemaal anders dan bij ons. Eerst en vooral zitten de kerken hier bomvol, het is een mengeling van hele jonge kinderen tot hele oude mensen. Een koortje verwelkomt de gelovigen met hun gezang en dankzij een goeie beat zit de sfeer er vlug in.
Er zijn ook verschillende priesters die hun zegje doen. Veel hebben we er echter niet van verstaan want alles gebeurt in het Swahili.
We zijn er wel van overtuigd dat als je hier een priester bent je ook wel een beetje gek bent. We verschoten ons een bult wanneer de priester plots zijn keelgat opensperde en begon te roepen zodat zelfs de slechthorende in het publiek het heel goed gehoord hadden.
Vandaag was het ook wel een speciale dag voor the Southern Highland School. Er werd speciaal voor de school gebeden en geld ingezameld. Dit kwam omdat het de eerste zondag van het nieuwe schooljaar was. Op een bepaald moment werden alle aanwezige kinderen en leerkrachten naar voor geroepen om zichzelf voor te stellen. Daar wij nu ook tot het leerkrachtenteam behoren , werd ook aan ons de micro doorgegeven zodat wij ons konden voorstellen. We voelden de honderden ogen nog meer kijken naar ons.
Na 2 uur mis waren we eindelijk blij dat de dienst er op zat. Toen wisten we nog niet dat we nog een mis zouden moeten bijwonen.
We werden met de auto afgezet aan een andere mis. Toen we binnenkwamen voelden we ons net op een feestje. De hele kerk was aan het zingen en het dansen, toch het eerste uur van de mis.
We dansten mee maar na een uur hadden we het echt gehad. Dit kwam onder andere door de honger want we hadden niet ontbeten maar ook omdat de volgende 2 uren preken, gebeden en nog meer kerkelijk gedoe was. Ieder moment hoopten we op een hostie maar deze kwam niet.
Na 3 uur was het eindelijk afgelopen. We waren alle 4 – Emma was ook nog mee- kapot.
één ding weten we zeker het zal nog lange tijd duren vooraleer we nogmaals een mis zullen bijwonen.
Wanneer we terug aankwamen op school mochten we samen met mama Mungai eten. Ze was enorm vriendelijk en de tijd passeerde heel vlug door de lange gesprekken die we hadden met haar.
Voor de rest van de tijd bereiden we ons lessen voor de volgende dag voor. Want vanaf morgen vliegen we er eindelijk in! We zijn eens benieuwd.