De dag begint opnieuw vroeg. De leerlingen hebben vandaag hun laatste examendag en opnieuw moeten wij controleren.
De rest van de dag wordt gevuld met kleren wassen, opruimen, …
Ja we voelen het, het einde is nu wel echt nabij.
woensdag 24 maart 2010
maandag 22 maart
Onze laatste week of beter onze laatste 5 dagen op school zijn van start gegaan. We kunnen ons nog levendig het moment voorstellen toen we hier aankwamen. Voor sommigen klinkt het misschien niet zo leuk maar eerlijk als we zijn: we willen nog helemaal niet terug!
Veel tijd om te kniezen hebben we deze morgen niet aangezien we in een rush moeten opstaan.
Charlotte is al iets vroeger uit de veren en besluit om teacher Daniel te vragen wanneer we precies aanwezig moeten zijn om te assisteren gedurende onze examens. In allerijl komt ze aangespurt en weet ze ons te vertellen dat we normaalgezien al een uur aanwezig moesten zijn.
Blijkbaar krijgen alle leerkrachten een klas toegewezen en deze moeten ze van 8 tot 17 uur begeleiden.
Dit wisten we dus niet en met schaamrood komen we aan in de grote zaal waarin een 6tal klassen examen aan het afleggen zijn.
Voor iedere klas is er een begeleider. De leerkrachten zijn er wel maar echt controleren dat is niet voor vandaag. Leerlingen profiteren hiervan en geven elkaar soms een antwoord door of spieken. Wij laten dit niet gebeuren en af en toe wijzen we een leerling erop attent dat hij of zij nog steeds bezig is met een examen.
Om 17 uur zit de eerste examendag erop. Maaike en mezelf hebben vandaag ook ons eerste examen gegeven en stiekem zijn we een beetje fier op onszelf. Voor Charlotte is het al haar 2e examen.
Overdag hebben we al een deel van onze examens kunnen verbeteren maar om 17 uur zijn we er nog niet van verlost en verbeteren erop los.
’s Avonds spelen Charlotte en mezelf het franse spel met klas 7.
Ze vinden het leuk maar wat de Franse uitspraak betreft is er nog heel wat werk aan de winkel … Maaike moet wegens een misverstand nogmaals een examen van Engels geven.
’s Avonds wordt er nog vlijtig gewerkt en daarna zoeken we met zijn allen dromenland op.
Veel tijd om te kniezen hebben we deze morgen niet aangezien we in een rush moeten opstaan.
Charlotte is al iets vroeger uit de veren en besluit om teacher Daniel te vragen wanneer we precies aanwezig moeten zijn om te assisteren gedurende onze examens. In allerijl komt ze aangespurt en weet ze ons te vertellen dat we normaalgezien al een uur aanwezig moesten zijn.
Blijkbaar krijgen alle leerkrachten een klas toegewezen en deze moeten ze van 8 tot 17 uur begeleiden.
Dit wisten we dus niet en met schaamrood komen we aan in de grote zaal waarin een 6tal klassen examen aan het afleggen zijn.
Voor iedere klas is er een begeleider. De leerkrachten zijn er wel maar echt controleren dat is niet voor vandaag. Leerlingen profiteren hiervan en geven elkaar soms een antwoord door of spieken. Wij laten dit niet gebeuren en af en toe wijzen we een leerling erop attent dat hij of zij nog steeds bezig is met een examen.
Om 17 uur zit de eerste examendag erop. Maaike en mezelf hebben vandaag ook ons eerste examen gegeven en stiekem zijn we een beetje fier op onszelf. Voor Charlotte is het al haar 2e examen.
Overdag hebben we al een deel van onze examens kunnen verbeteren maar om 17 uur zijn we er nog niet van verlost en verbeteren erop los.
’s Avonds spelen Charlotte en mezelf het franse spel met klas 7.
Ze vinden het leuk maar wat de Franse uitspraak betreft is er nog heel wat werk aan de winkel … Maaike moet wegens een misverstand nogmaals een examen van Engels geven.
’s Avonds wordt er nog vlijtig gewerkt en daarna zoeken we met zijn allen dromenland op.
zondag 21 maart
Vol muggenbeten staan we op. Het ontbijt smaakt en rond 11uur voert Ingrid ons terug naar Iringa.
We stoppen nog even langs Boma Art. Dit is een winkeltje vol souvenirtjes dat wordt uitgebaat door een Belgische. We laten ons verleiden door de vele juwelen en slaan een hele voorraad in. In Iringa trakteren we onszelf en Ingrid op een overheerlijk pizza en een ijsje. Daarna nemen we afscheid van haar en zetten wij onze souvenirtjestocht nog wat verder.
Voor ons is het dan ook de hoogste tijd om terug naar huis te gaan.
We nemen afscheid van Emma en nemen de bus terug richting Iringa.
Het was een leuk weekendje en we zijn blij dat we er eens uitwaren. Wanneer we ’s avonds terug thuis zijn, blijkt er geen elektriciteit te zijn. Met kaarslicht en een pakje koekjes brengen we de avond nog gezellig door.
We stoppen nog even langs Boma Art. Dit is een winkeltje vol souvenirtjes dat wordt uitgebaat door een Belgische. We laten ons verleiden door de vele juwelen en slaan een hele voorraad in. In Iringa trakteren we onszelf en Ingrid op een overheerlijk pizza en een ijsje. Daarna nemen we afscheid van haar en zetten wij onze souvenirtjestocht nog wat verder.
Voor ons is het dan ook de hoogste tijd om terug naar huis te gaan.
We nemen afscheid van Emma en nemen de bus terug richting Iringa.
Het was een leuk weekendje en we zijn blij dat we er eens uitwaren. Wanneer we ’s avonds terug thuis zijn, blijkt er geen elektriciteit te zijn. Met kaarslicht en een pakje koekjes brengen we de avond nog gezellig door.
zaterdag 20 maart
We staan in onze normen vroeg op. Een grote berg afwas lacht ons vriendelijk toe en we beginnen meteen te werken. Ook het huisje heeft een grondige veegbeurt nodig en na een goeie 2 uur zijn we klaar met opruimen. We verfrissen ons daarna zelf wat en vertrekken richting busstation. We zullen opnieuw een weekendje doorbrengen bij ‘de Belgen’. Dit keer is het enkel Ingrid aangezien Tony voor zaken in Dar Es Salaam zit.
In Iringa komt Ingrid ons ophalen. We stoppen eerst nog eens bij de manjakitti, het dorpshoofd van kibebe. We hebben allerlei sport- en spelmateriaal mee voor de leerlingen van het schooltje en geven deze af aan hem. Hij is er tevreden mee en wij ook aangezien we terug een goeie daad gedaan hebben. Het is al vlug avond en Ingrid heeft voor ons een heerlijke moussaka gemaakt.
We babbelen nog eventjes maar gaan niet te laat slapen aangezien het de vorige avond wel laat was.
In Iringa komt Ingrid ons ophalen. We stoppen eerst nog eens bij de manjakitti, het dorpshoofd van kibebe. We hebben allerlei sport- en spelmateriaal mee voor de leerlingen van het schooltje en geven deze af aan hem. Hij is er tevreden mee en wij ook aangezien we terug een goeie daad gedaan hebben. Het is al vlug avond en Ingrid heeft voor ons een heerlijke moussaka gemaakt.
We babbelen nog eventjes maar gaan niet te laat slapen aangezien het de vorige avond wel laat was.
vrijdag 19 maart
Vandaag is het onze laatste lesdag aangezien de leerlingen volgende week examens hebben. De voormiddag passeert heel vlug. ’s Middags hebben we afgesproken met teacher Anna. Zij heeft ons beloofd om samboessa te leren maken. Dit zijn precies loempia’s maar dan een beetje op zijn Tanzaniaans.
Eerst gaan we naar de markt om vlees te kopen. Ja u leest het goed. We laten ons gaan en eten dit keer wel vlees. Dat alle Belgen vegetariër zijn zal door onze komst niet meer als geloofwaardig worden beschouwd. Dit weten wij nu al zeker. We hadden ons in het begin voorgenomen om 3 maand als vegetariër te leven maar in deze opzet zijn we mislukt. De vele feestjes die we meemaakten zorgden hier grotendeels voor. De kip en de samboessa roken telkens te heerlijk om deze te laten liggen.
Om 13 uur kunnen we beginnen met de voorbereidingen. Het vlees wordt gekookt en daarna fijngestampt, groentjes worden gesneden en gebakken. Er wordt deeg gemaakt en heel dun uitgerold op onze kibao. Met het deeg wordt een soort driehoekje gemaakt. Nadat de driehoek gevuld wordt met vlees en groenten wordt deze dichtgemaakt aan de hand van lijm gemaakt van water en bloem. Om 16uur zijn we klaar en kunnen we de 50 samboessa’s die we gemaakt hebben frituren. Het smaakt heerlijk maar dan moeten we ons spoeden naar de markt. We hebben opnieuw kleedjes laten maken en dit keer mogen we het resultaat gaan bewonderen. Het resultaat is terug zo mooi dat we besluiten om elk nog 2 kleedjes te laten bijmaken. Ze zijn echt prachtig en op maat gemaakt en voor het geld moeten we het niet laten.
Na onze avondactiviteit hebben we terug afgesproken met de jongens van Nederland. We bezoeken eerst een loungebar en gaan daarna heupwiegen op de Afrikaanse bongofleva’s.
De jongens hebben 2 Tanzaniaanse medestudenten meegebracht. Ze noemen zichzelf ‘snakedocter’ en ‘bushman’. De precieze betekenis voor deze namen hebben we nooit echt gehoord maar we hadden een licht vermoeden. De bushman is net iets te hevig en moet het feestje vroegtijdig verlaten.
Wanneer het licht in de club aangaat, vergezellen de bende jongens ons richting de school.
We nodigen hen uit om te proeven van onze kookkunsten van deze middag en wanneer het licht begint te worden nemen we uitgebreid afscheid. Het was een superleuke avond en met een grote glimlach vallen we alle 3 heel vlug in slaap.
Eerst gaan we naar de markt om vlees te kopen. Ja u leest het goed. We laten ons gaan en eten dit keer wel vlees. Dat alle Belgen vegetariër zijn zal door onze komst niet meer als geloofwaardig worden beschouwd. Dit weten wij nu al zeker. We hadden ons in het begin voorgenomen om 3 maand als vegetariër te leven maar in deze opzet zijn we mislukt. De vele feestjes die we meemaakten zorgden hier grotendeels voor. De kip en de samboessa roken telkens te heerlijk om deze te laten liggen.
Om 13 uur kunnen we beginnen met de voorbereidingen. Het vlees wordt gekookt en daarna fijngestampt, groentjes worden gesneden en gebakken. Er wordt deeg gemaakt en heel dun uitgerold op onze kibao. Met het deeg wordt een soort driehoekje gemaakt. Nadat de driehoek gevuld wordt met vlees en groenten wordt deze dichtgemaakt aan de hand van lijm gemaakt van water en bloem. Om 16uur zijn we klaar en kunnen we de 50 samboessa’s die we gemaakt hebben frituren. Het smaakt heerlijk maar dan moeten we ons spoeden naar de markt. We hebben opnieuw kleedjes laten maken en dit keer mogen we het resultaat gaan bewonderen. Het resultaat is terug zo mooi dat we besluiten om elk nog 2 kleedjes te laten bijmaken. Ze zijn echt prachtig en op maat gemaakt en voor het geld moeten we het niet laten.
Na onze avondactiviteit hebben we terug afgesproken met de jongens van Nederland. We bezoeken eerst een loungebar en gaan daarna heupwiegen op de Afrikaanse bongofleva’s.
De jongens hebben 2 Tanzaniaanse medestudenten meegebracht. Ze noemen zichzelf ‘snakedocter’ en ‘bushman’. De precieze betekenis voor deze namen hebben we nooit echt gehoord maar we hadden een licht vermoeden. De bushman is net iets te hevig en moet het feestje vroegtijdig verlaten.
Wanneer het licht in de club aangaat, vergezellen de bende jongens ons richting de school.
We nodigen hen uit om te proeven van onze kookkunsten van deze middag en wanneer het licht begint te worden nemen we uitgebreid afscheid. Het was een superleuke avond en met een grote glimlach vallen we alle 3 heel vlug in slaap.
donderdag 18 maart
Charlotte bijt vandaag de spits af door haar eerste Frans examen te geven. Ikzelf ben de uitverkorene om te assisteren. Het examen blijkt iets moeilijker te zijn. Als avondactiviteit spelen we met de leerlingen van klas 5 een schimmenspel. Dit valt erg in de smaak bij de leerlingen en de resultaten zijn er ook naar.
woensdag 17 maart
Naast lesgeven, hebben we in de late namiddag terug afgesproken met de jongens van Nederland. We bezoeken eerst het ziekenhuis van Mafinga. Hier lopen zij stage en kunnen ons dus heel wat vertellen. Uitgeregend krijgen we een rondleiding. We moeten toegeven dat onze ziekenhuizen net iets beter zijn. Mensen die moeten onderzocht of geopereerd worden moeten hun beurt afwachten. Wanneer de shift van de dokters erop zit, hebben deze mensen voor niets gewacht en moeten de volgende dag terugkeren.
Een ziekenhuiskamer is precies een grote kamer met daarin 12 tot 15 bedden. Privacy is er niet tenzij je betaalt voor een privékamer. Tijdens het bezoekuur kan iedereen je dan ook zien liggen of de gesprekken horen. Ziek worden is hier dus geen lachertje en je weet wat te betalen. Zwangere vrouwen en kinderen onder de 5jaar hebben wel recht op een gratis ziekenhuisopname.
Na het bezoek nemen de jongens ons mee naar hun huisje. Ze voorzien ons van de nodige warme kledij. Daarna doen we met zijn allen inkopen zodat de jongens voor ons een heerlijke maaltijd kunnen bereiden. Koken doen we bij ons thuis aangezien wij op alles voorzien qua kookmateriaal. Ze doen erg hun best om voor ons te kokkerellen. Als we het geweten hadden, hadden we ze vroeger uitgenodigd om te koken voor ons. We krijgen rijst met kip en een mangosausje. Het leest minder smakelijk dan het was. Alleen mogen ze de volgende keer hun rood pepertje gerust achterwege laten.
Na het eten worden we nog verwend met een fruitsalade met alle het mogelijke fruit dat je hier kan vinden.
Het smaakt overheerlijk. Na de afwas spelen we nog een kaartspel en wordt er nog over koetjes en kalfjes gebabbeld. Het was een fijne avond maar dan is het alweer de hoogste tijd om andere oorden op te zoeken. Droom zoet.
Een ziekenhuiskamer is precies een grote kamer met daarin 12 tot 15 bedden. Privacy is er niet tenzij je betaalt voor een privékamer. Tijdens het bezoekuur kan iedereen je dan ook zien liggen of de gesprekken horen. Ziek worden is hier dus geen lachertje en je weet wat te betalen. Zwangere vrouwen en kinderen onder de 5jaar hebben wel recht op een gratis ziekenhuisopname.
Na het bezoek nemen de jongens ons mee naar hun huisje. Ze voorzien ons van de nodige warme kledij. Daarna doen we met zijn allen inkopen zodat de jongens voor ons een heerlijke maaltijd kunnen bereiden. Koken doen we bij ons thuis aangezien wij op alles voorzien qua kookmateriaal. Ze doen erg hun best om voor ons te kokkerellen. Als we het geweten hadden, hadden we ze vroeger uitgenodigd om te koken voor ons. We krijgen rijst met kip en een mangosausje. Het leest minder smakelijk dan het was. Alleen mogen ze de volgende keer hun rood pepertje gerust achterwege laten.
Na het eten worden we nog verwend met een fruitsalade met alle het mogelijke fruit dat je hier kan vinden.
Het smaakt overheerlijk. Na de afwas spelen we nog een kaartspel en wordt er nog over koetjes en kalfjes gebabbeld. Het was een fijne avond maar dan is het alweer de hoogste tijd om andere oorden op te zoeken. Droom zoet.
maandag 15 maart
Onze laatste lesweek is van start gegaan en we kunnen het bijna niet geloven. Binnen 2 weken zit onze stage er op maar we hebben helemaal nog geen zin om terug te gaan. We beseffen maar al te goed dat we dubbel zo hard moeten profiteren van de tijd die we hier zijn.
In de voormiddag geven we alle 3 les. In de namiddag bezoeken we de markt.
Eerst laten we opnieuw kleedjes maken bij onze superkleermaakster. Nadat onze maten zijn opgenomen is het winkeltijd. We hebben de Hollanders uitgenodigd om de avond bij ons door te brengen en wij zullen voor hen koken. Op het menu staat frietjes met tortilla en een groentenmix. Op het menu stond dit dus maar aangezien de elektriciteit het opnieuw van zich laat afweten moeten we onze menu aanpassen.
De tortilla wordt afgeschaft en we schillen nog meer aardappelen bij.
Terwijl wij de nodige voorbereidingen doen leren de jongens de kindjes kennen. Ze voet – en basketballen met hen. Dit valt erg in de smaak bij de leerlingen en ze zijn op slag allemaal gek op de Nederlanders.
Bij kaarslicht wordt het eten verorberd en de frieten smaken als nooit tevoren.
Het is een erg gezellige avond en we vinden het jammer dat op zo’n momenten de tijd voorbij vliegt.
In de voormiddag geven we alle 3 les. In de namiddag bezoeken we de markt.
Eerst laten we opnieuw kleedjes maken bij onze superkleermaakster. Nadat onze maten zijn opgenomen is het winkeltijd. We hebben de Hollanders uitgenodigd om de avond bij ons door te brengen en wij zullen voor hen koken. Op het menu staat frietjes met tortilla en een groentenmix. Op het menu stond dit dus maar aangezien de elektriciteit het opnieuw van zich laat afweten moeten we onze menu aanpassen.
De tortilla wordt afgeschaft en we schillen nog meer aardappelen bij.
Terwijl wij de nodige voorbereidingen doen leren de jongens de kindjes kennen. Ze voet – en basketballen met hen. Dit valt erg in de smaak bij de leerlingen en ze zijn op slag allemaal gek op de Nederlanders.
Bij kaarslicht wordt het eten verorberd en de frieten smaken als nooit tevoren.
Het is een erg gezellige avond en we vinden het jammer dat op zo’n momenten de tijd voorbij vliegt.
zondag 14 maart 2010
Zondag 14 maart
Isimila staat vandaag op het programma. Dit is een site met gigantische zuilen van stenen die er gekomen zijn door erosie. Op weg naar de bus zien we een heel konvooi met auto’s en politie. Er staan veel mensen langs de weg te kijken dus vermoeden we dat er iets aan de hand is.
We blijven wat kijken en dan zien we plots een wel erg mooie en dure auto passeren. Na rondvraag blijkt het de president van Tanzania te zijn.
Ook al hebben we deze man amper gezien we zijn toch tevreden dat we een glimp van hem hebben kunnen opvangen. Daarna nemen we de bus nemen richting Iringa. We worden er langs de weg gedropt. Gelukkig staat alles mooi aangeduid zodat we na een halfuur gemakkelijk de ingang van de site bereiken. We worden vriendelijk onthaald en we krijgen een korte uitleg over de verschillende soorten stenen en hun functie.
We eten eerst onze picknick op en beginnen daarna aan onze wandeling. Gelukkig is er een gids mee want zelf zouden we de weg nooit gevonden hebben. Het is een prachtige wandeling en we geven onze ogen de kost. Onze gids die geen Engels kan, krijgt het waarschijnlijk wat op zijn heupen van de vele foto’s die we nemen. Wij trekken ons er niets van aan en poseren erop los. Het is een zalige wandeling en vinden het spijtig wanneer deze er na een uur al op zit. Daarna bezoeken we nog het museum wat zeker ook de moeite waard is.
Na een halfuur wandelen zijn we terug aan de plaats waar de bus ons afgezet had.
We hebben heel vlug een dala dala maar als we zien dat deze propvol – in de letterlijke betekenis van het woord – zit, passen we en besluiten wel om nog eventjes te wachten tot de volgende bus.
Het eventjes blijkt iets langer te duren. We proberen verscheidene bussen te stoppen maar op ons stopgebaar zwaaien ze allemaal vriendelijk terug. We besluiten een andere tactiek te zoeken. Met een vertragingsgebaar kunnen we een bus doen stoppen.
Deze zit ook redelijk vol maar na enkele minuten recht te staan wordt ons een plaats aangeboden.
De rit duurt iets langer dan normaal omdat we langs de weg moeten stoppen. Er is een vrachtwagen in de gracht gereden – wat ons niet verbaast met de hoge snelheid die ze hier rijden. Dit zorgt voor een opstopping in het verkeer.
Wanneer we in Mafinga aankomen hebben we alle 3 een onweerstaanbare drang naar Samboessa. Dit is een soort loempia met vlees en ajuin in. Dit vinden we jammer genoeg niet en gaan dan maar voor de chips Mayai. Het is lekker maar ook niet meer.
Moe van het wandelen rusten we nog even uit en nemen daarna terug plaats aan onze bureau om ons Frans spel af te werken- dat hopen we toch tenminste…
We blijven wat kijken en dan zien we plots een wel erg mooie en dure auto passeren. Na rondvraag blijkt het de president van Tanzania te zijn.
Ook al hebben we deze man amper gezien we zijn toch tevreden dat we een glimp van hem hebben kunnen opvangen. Daarna nemen we de bus nemen richting Iringa. We worden er langs de weg gedropt. Gelukkig staat alles mooi aangeduid zodat we na een halfuur gemakkelijk de ingang van de site bereiken. We worden vriendelijk onthaald en we krijgen een korte uitleg over de verschillende soorten stenen en hun functie.
We eten eerst onze picknick op en beginnen daarna aan onze wandeling. Gelukkig is er een gids mee want zelf zouden we de weg nooit gevonden hebben. Het is een prachtige wandeling en we geven onze ogen de kost. Onze gids die geen Engels kan, krijgt het waarschijnlijk wat op zijn heupen van de vele foto’s die we nemen. Wij trekken ons er niets van aan en poseren erop los. Het is een zalige wandeling en vinden het spijtig wanneer deze er na een uur al op zit. Daarna bezoeken we nog het museum wat zeker ook de moeite waard is.
Na een halfuur wandelen zijn we terug aan de plaats waar de bus ons afgezet had.
We hebben heel vlug een dala dala maar als we zien dat deze propvol – in de letterlijke betekenis van het woord – zit, passen we en besluiten wel om nog eventjes te wachten tot de volgende bus.
Het eventjes blijkt iets langer te duren. We proberen verscheidene bussen te stoppen maar op ons stopgebaar zwaaien ze allemaal vriendelijk terug. We besluiten een andere tactiek te zoeken. Met een vertragingsgebaar kunnen we een bus doen stoppen.
Deze zit ook redelijk vol maar na enkele minuten recht te staan wordt ons een plaats aangeboden.
De rit duurt iets langer dan normaal omdat we langs de weg moeten stoppen. Er is een vrachtwagen in de gracht gereden – wat ons niet verbaast met de hoge snelheid die ze hier rijden. Dit zorgt voor een opstopping in het verkeer.
Wanneer we in Mafinga aankomen hebben we alle 3 een onweerstaanbare drang naar Samboessa. Dit is een soort loempia met vlees en ajuin in. Dit vinden we jammer genoeg niet en gaan dan maar voor de chips Mayai. Het is lekker maar ook niet meer.
Moe van het wandelen rusten we nog even uit en nemen daarna terug plaats aan onze bureau om ons Frans spel af te werken- dat hopen we toch tenminste…
Zaterdag 13 maart
Als namiddagactiviteit hebben we een talentenshow georganiseerd. Alle leerlingen die van zichzelf vinden dat ze een talent hebben, worden een voor een op het podium geroepen. Opnieuw staan we versteld van enkele leerlingen die volgens ons echt wel talent bezitten.
We hebben van iedere klas een jurylid ingeschakeld en zij beslissen voor verschillende categorieën wie de waardige winnaar is.
Deze worden beloond met een cadeautje. Wij en ook het publiek zijn content en we sluiten de namiddag af met een groepsdans.
’s Avonds worden we uitgenodigd op een verjaardagsfeestje van Diana. We denken eerst dat het om een meidending gaat maar als we de klas naderen zien we dat het hele lokaal versierd is.
De twee klassen uit het 7e en de familie van Diana is uitgenodigd.
Er zijn koekjes, frisdrank en zelfs een heuse verjaardagstaart voorzien.
Het feestje is net een mini send-off. De rituelen zoals verwelkoming, de mc die alles aan elkaar praat, het gebed, het eetritueel, het proostmoment, … Het grote verschil is dat het dit keer kinderen zijn die het feestje ondergaan en dat het allemaal iets minder stroef verloopt.
Wij zijn dit keer samen met de familie de eregasten en voelen ons echt vereerd. Het feestje is voor ons een leuke aangelegenheid.
We kijken nog naar een filmpje en zoeken daarna zelf Klaas Vaak op.
We hebben van iedere klas een jurylid ingeschakeld en zij beslissen voor verschillende categorieën wie de waardige winnaar is.
Deze worden beloond met een cadeautje. Wij en ook het publiek zijn content en we sluiten de namiddag af met een groepsdans.
’s Avonds worden we uitgenodigd op een verjaardagsfeestje van Diana. We denken eerst dat het om een meidending gaat maar als we de klas naderen zien we dat het hele lokaal versierd is.
De twee klassen uit het 7e en de familie van Diana is uitgenodigd.
Er zijn koekjes, frisdrank en zelfs een heuse verjaardagstaart voorzien.
Het feestje is net een mini send-off. De rituelen zoals verwelkoming, de mc die alles aan elkaar praat, het gebed, het eetritueel, het proostmoment, … Het grote verschil is dat het dit keer kinderen zijn die het feestje ondergaan en dat het allemaal iets minder stroef verloopt.
Wij zijn dit keer samen met de familie de eregasten en voelen ons echt vereerd. Het feestje is voor ons een leuke aangelegenheid.
We kijken nog naar een filmpje en zoeken daarna zelf Klaas Vaak op.
Vrijdag 12 maart
Overdag verloopt de dag zoals we deze ondertussen echt al gewend zijn.
Vroeg opstaan, les geven, lessen voorbereiden, …
’s Avonds, na onze avondactiviteit, zetten we nog een stapje in Mafinga. We hebben afgesproken met de Nederlandse jongens die we vorige week hebben leren kennen. We gaan eerst iets drinken in een Afrikaanse bar. Daar komen we een leerkracht tegen van op school.
Wij gedragen ons zedig en dat doet de leerkracht ook.
We sluiten de avond af met een bezoek aan de Ebony club.
Het is een zeer gezellig avond! En onder Hollandse begeleiding keren we terug naar huis…
Vroeg opstaan, les geven, lessen voorbereiden, …
’s Avonds, na onze avondactiviteit, zetten we nog een stapje in Mafinga. We hebben afgesproken met de Nederlandse jongens die we vorige week hebben leren kennen. We gaan eerst iets drinken in een Afrikaanse bar. Daar komen we een leerkracht tegen van op school.
Wij gedragen ons zedig en dat doet de leerkracht ook.
We sluiten de avond af met een bezoek aan de Ebony club.
Het is een zeer gezellig avond! En onder Hollandse begeleiding keren we terug naar huis…
Maandag 8 maart - Donderdag 11 maart
Deze week is een gewone werkweek voor ons. Er is niet echt iets gebeurt wat noemenswaardig is om te vertellen.
We beseften wel dat ons verblijf hier aan het inkorten is. Met dat besef bekeken we onze takenbundel en een ambetant gevoel overmeesterde ons bij het zien van het vele werk die we nog voor de boeg zullen hebben bij onze thuiskomst. We besloten om onze mouwen nog meer op te stroppen en te werken aan de taken van Frans. We ontwierpen een Tanzaniaans-Frans spel. De rest van de tijd ging voorbij aan lesgeven en het opstellen van de examens voor de leerlingen.
Onze sportlessen van deze week vielen letterlijk in het water. Een gigantische regenbui zorgde er twee keer voor dat het sportterrein niet toegankelijk was. Ook de avondactiviteiten gingen avond na avond niet door. Telkens wanneer we om 19u30 ons huisje wilden verlaten om een activiteit te geven, viel de elektriciteit uit wat geen licht betekent. De internen gingen vroeg slapen maar met de externen beleefden we wel leuke momenten aangezien zij tot 21u moesten worden bezig gehouden.
Op maandagavond zagen we ook mede door de stroompanne een prachtige melkweg.
We waren helemaal onder de indruk want zoiets maak je niet iedere dag mee.
De vele sterren zorgden bij ons voor een magisch gevoel.
We lieten deze week ook terug kleedjes maken. Dit keer was iedereen meer dan tevreden met het resultaat en we verlangen nu al om ze te dragen. Alleen zullen we niet mogen verdikken aangezien ze redelijk op maat zijn gemaakt.
We beseften wel dat ons verblijf hier aan het inkorten is. Met dat besef bekeken we onze takenbundel en een ambetant gevoel overmeesterde ons bij het zien van het vele werk die we nog voor de boeg zullen hebben bij onze thuiskomst. We besloten om onze mouwen nog meer op te stroppen en te werken aan de taken van Frans. We ontwierpen een Tanzaniaans-Frans spel. De rest van de tijd ging voorbij aan lesgeven en het opstellen van de examens voor de leerlingen.
Onze sportlessen van deze week vielen letterlijk in het water. Een gigantische regenbui zorgde er twee keer voor dat het sportterrein niet toegankelijk was. Ook de avondactiviteiten gingen avond na avond niet door. Telkens wanneer we om 19u30 ons huisje wilden verlaten om een activiteit te geven, viel de elektriciteit uit wat geen licht betekent. De internen gingen vroeg slapen maar met de externen beleefden we wel leuke momenten aangezien zij tot 21u moesten worden bezig gehouden.
Op maandagavond zagen we ook mede door de stroompanne een prachtige melkweg.
We waren helemaal onder de indruk want zoiets maak je niet iedere dag mee.
De vele sterren zorgden bij ons voor een magisch gevoel.
We lieten deze week ook terug kleedjes maken. Dit keer was iedereen meer dan tevreden met het resultaat en we verlangen nu al om ze te dragen. Alleen zullen we niet mogen verdikken aangezien ze redelijk op maat zijn gemaakt.
zondag 7 maart 2010
Zondag 7 maart
Om 11uur wordt er op onze deur geklopt door Tula. We hebben vandaag met haar afgesproken om pilau met kip te maken. Eerst gaan we naar de markt om alle ingrediënten te kopen.
Daarna kunnen we starten met het koken. Het duurt enige tijd vooraleer het klaar is maar het smaakt overheerlijk wanneer we eindelijk kunnen proeven.
De volgende keer zullen we zelf proberen om dit te maken. We zullen zien hoe het dan zal smaken.
Voor de rest van de namiddag bereiden we onze lessen voor de volgende week voor. Ook de examens die volgende week plaats vinden, worden voorbereid.
Daarna kunnen we starten met het koken. Het duurt enige tijd vooraleer het klaar is maar het smaakt overheerlijk wanneer we eindelijk kunnen proeven.
De volgende keer zullen we zelf proberen om dit te maken. We zullen zien hoe het dan zal smaken.
Voor de rest van de namiddag bereiden we onze lessen voor de volgende week voor. Ook de examens die volgende week plaats vinden, worden voorbereid.
Zaterdag 6 maart
Onze voormiddag start iets later dan gepland maar dan is het de hoogtijd om op te staan. Vandaag organiseren we de langverwachte miss and mister southernhighland. De leerlingen van klas 5, 6 en 7 mogen meedoen. Maar niet iedereen blijkt fan te zijn van ons voorstel dus doen enkel zij mee die willen.
Na heel wat voorbereidend werk zoals het maken van strikken, ,naamkaartjes, alles noteren op blaadjes, …
maken we onszelf wat op.
Het begin loopt wat moeizaam maar eenmaal de leerlingen het gewend zijn om vooraan te pronken, gedragen ze zich als echt missen en misters.
Onze show bestaat uit verschillende rondes waarin de leerlingen zich telkens moeten bewijzen. Na iedere ronde vallen er enkele leerlingen af.
Onze eerste ronde is een dancebattle voor de meisjes en een voor de jongens. Op een bepaald liedje moeten de leerlingen het beste van zichzelf geven. Voor ons – de jury- is het moeilijk om telkens een keuze te moeten maken wie afvalt. Maar we moeten …
Daarna volgt de abc-quiz. Er worden meerkeuzevragen gesteld en aan de hand van kaartjes geven de leerlingen het juiste antwoord. De leerlingen met een foutief antwoord vliegen er meteen uit.
Om tot de 5 laatste kandidaten te komen organiseren we een vragenmoment. De leerlingen krijgen een bepaalde vraag zoals “wat zou jij dan als je heel veel geld had?”. Op basis van hun antwoord beslissen wij of ze door mogen of niet.
Wanneer we 5 jongens en 5 meisjes hebben gekozen is het tijd om hen wat op te maken.
De meisjes worden verkleed en wat opgemaakt de jongens krijgen een strik en een hoed.
Op een swingende beat mogen ze als echt mannequins op het podium wandelen.
Het meisje en de jongen die het beste antwoord geeft op de laatste vraag,”waarom zou je de nieuwe miss of mister moeten worden?” is voor ons de nieuwe miss en mister.
Voor ons is het vlug duidelijk wie de winnaars zijn en ook de leerlingen zijn duidelijk tevreden met de keuze.
Iedereen plaçeert nog een laatste vreugdedansje en daarna is het tijd voor alle leerlingen om zich te wassen.
’s Avonds kruipen we heel vroeg in ons bedje om het weinig slapen van de vorige nacht in te halen.
Na heel wat voorbereidend werk zoals het maken van strikken, ,naamkaartjes, alles noteren op blaadjes, …
maken we onszelf wat op.
Het begin loopt wat moeizaam maar eenmaal de leerlingen het gewend zijn om vooraan te pronken, gedragen ze zich als echt missen en misters.
Onze show bestaat uit verschillende rondes waarin de leerlingen zich telkens moeten bewijzen. Na iedere ronde vallen er enkele leerlingen af.
Onze eerste ronde is een dancebattle voor de meisjes en een voor de jongens. Op een bepaald liedje moeten de leerlingen het beste van zichzelf geven. Voor ons – de jury- is het moeilijk om telkens een keuze te moeten maken wie afvalt. Maar we moeten …
Daarna volgt de abc-quiz. Er worden meerkeuzevragen gesteld en aan de hand van kaartjes geven de leerlingen het juiste antwoord. De leerlingen met een foutief antwoord vliegen er meteen uit.
Om tot de 5 laatste kandidaten te komen organiseren we een vragenmoment. De leerlingen krijgen een bepaalde vraag zoals “wat zou jij dan als je heel veel geld had?”. Op basis van hun antwoord beslissen wij of ze door mogen of niet.
Wanneer we 5 jongens en 5 meisjes hebben gekozen is het tijd om hen wat op te maken.
De meisjes worden verkleed en wat opgemaakt de jongens krijgen een strik en een hoed.
Op een swingende beat mogen ze als echt mannequins op het podium wandelen.
Het meisje en de jongen die het beste antwoord geeft op de laatste vraag,”waarom zou je de nieuwe miss of mister moeten worden?” is voor ons de nieuwe miss en mister.
Voor ons is het vlug duidelijk wie de winnaars zijn en ook de leerlingen zijn duidelijk tevreden met de keuze.
Iedereen plaçeert nog een laatste vreugdedansje en daarna is het tijd voor alle leerlingen om zich te wassen.
’s Avonds kruipen we heel vroeg in ons bedje om het weinig slapen van de vorige nacht in te halen.
Vrijdag 5 maart
Wanneer we ’s avonds activiteit willen geven, valt de elektriciteit voor de zoveelste keer die dag uit.
De leerlingen uit klas 7 komen zelf naar ons toe en het wordt een gezellig onderonsje.
Daarna maken we ons klaar om uit te gaan.
We hebben afgesproken met een jongen uit San Francisco die we hebben leren kennen wanneer we terugkwamen van onze week vakantie.
Hij is wat later maar ondertussen maken we kennis met 2 jonge Hollandse dokters. Zij doen ook hun stage hier in Mafinga.
Het is een leuke avond en we vinden het jammer als de taxi ons komt ophalen om 3 uur.
In ons huisje praten we nog wat na en dan voelen we dat het tijd is om te vertrekken richting dromenland.
De leerlingen uit klas 7 komen zelf naar ons toe en het wordt een gezellig onderonsje.
Daarna maken we ons klaar om uit te gaan.
We hebben afgesproken met een jongen uit San Francisco die we hebben leren kennen wanneer we terugkwamen van onze week vakantie.
Hij is wat later maar ondertussen maken we kennis met 2 jonge Hollandse dokters. Zij doen ook hun stage hier in Mafinga.
Het is een leuke avond en we vinden het jammer als de taxi ons komt ophalen om 3 uur.
In ons huisje praten we nog wat na en dan voelen we dat het tijd is om te vertrekken richting dromenland.
Donderdag 4 maart
In de namiddag zijn we uitgenodigd op de kitchenparty van Roda.
Dit start in principe om 4 uur maar pas rond 5 uur begint de zaal vol te stromen.
Wat moet u weten over een kitchenparty?
- Mannen en ongetrouwde vrouwen zijn niet welkom op dit feestje.
Inderdaad wij zijn ook niet getrouwd maar voor ons maakten ze dit keer een uitzondering.
- Meestal is dit de dag voor de send-off, dus de week voor de echte trouw
- Ze leren het meisje dat zal trouwen hoe ze eten moet maken, hoe ze moet zorgen voor haar man, kortom hoe ze een goede vrouw kan zijn.
- Er worden door alle genodigden cadeaus gegeven. Dit zijn vooral huishoudelijke zaken.
Gaande van toiletpapier tot een koelkast.
Wij kunnen het ons niet voorstellen maar dit is the real life.
Na gebabbel en gedans is het voor ons althans het hoogtepunt van de avond: het eten.
Dit keer is het een pover stukje kip met een gefrituurde aardappel
Na het eten wordt er nogmaals gedanst en daarna keert iedereen huiswaarts. Voor ons is het niet ver aangezien de kitchenparty plaatsvindt op school.
Dit start in principe om 4 uur maar pas rond 5 uur begint de zaal vol te stromen.
Wat moet u weten over een kitchenparty?
- Mannen en ongetrouwde vrouwen zijn niet welkom op dit feestje.
Inderdaad wij zijn ook niet getrouwd maar voor ons maakten ze dit keer een uitzondering.
- Meestal is dit de dag voor de send-off, dus de week voor de echte trouw
- Ze leren het meisje dat zal trouwen hoe ze eten moet maken, hoe ze moet zorgen voor haar man, kortom hoe ze een goede vrouw kan zijn.
- Er worden door alle genodigden cadeaus gegeven. Dit zijn vooral huishoudelijke zaken.
Gaande van toiletpapier tot een koelkast.
Wij kunnen het ons niet voorstellen maar dit is the real life.
Na gebabbel en gedans is het voor ons althans het hoogtepunt van de avond: het eten.
Dit keer is het een pover stukje kip met een gefrituurde aardappel
Na het eten wordt er nogmaals gedanst en daarna keert iedereen huiswaarts. Voor ons is het niet ver aangezien de kitchenparty plaatsvindt op school.
woensdag 3 maart 2010
maandag 1 maart
Ja het is al maart. Dat wil zeggen dat het nog maar een maand is. We beseffen dat we al een prachtige tijd achter de rug hebben en dat we nu nog meer moeten genieten van ieder moment.
We zitten duidelijk nog in de vakantiesfeer en besluiten om wat rond te hangen in Mafinga. We laten ons nog eens gaan en verwennen ons met allerlei moois.
Zin om te koken hebben we nog niet en besluiten om nog maar een keer op restaurant te gaan.
We zitten duidelijk nog in de vakantiesfeer en besluiten om wat rond te hangen in Mafinga. We laten ons nog eens gaan en verwennen ons met allerlei moois.
Zin om te koken hebben we nog niet en besluiten om nog maar een keer op restaurant te gaan.
zondag 28 februari
Het was een korte nacht. Om 7 uur worden we opgehaald door een taxi die John voor ons heeft geregeld. We moeten zo vroeg op omdat we een busplaats moeten reserveren. De bus komt van Dar Es Salaam en zit dus al zo goed als vol als wij opstappen om 9u15.
De 2 uur wachten zorgt er niet alleen voor dat we ons ontbijt in het hotel gemist hebben maar dat we ook veel geld uitgeven aan het kopen van cadeautjes. De vele verkopers passeren de revue en af en toe laten we ons verleiden door de Afrikaanse gadgets. Dan is het tijd om te vertrekken. Dat het een korte nacht was, voelen we nu nog meer. Onze ogen vallen bijna toe en we proberen een dutje te doen. Dit laatste is echter wat moeilijker aangezien de bus met een hoge snelheid over de hobbelige wegen vliegt.
Wanneer we dan toch de slaap hebben kunnen vatten, worden we plots wakker gemaakt. We zijn in Iringa en moeten er uit. Als we de chauffeur zeggen dat we eigenlijk in Mafinga moeten zijn, besluit hij een kleine omweg te maken.
Twee uur later komen we aan. Als we op school aankomen verspreidt het zich heel vlug dat we terug zijn. De leerlingen komen ons uitbundig begroeten en ze vertellen ons dat ze ons heel hard gemist hebben. Het vleit ons en ’s avonds na het uitpakken bekijken we met hen de vele foto’s van onze super toffe vakantie.
We gaan heel vroeg slapen want we zijn nu echt wel uitgeput. Vakantie hebben is echt wel nog vermoeiend.
Oohja, we hebben genoten!
De 2 uur wachten zorgt er niet alleen voor dat we ons ontbijt in het hotel gemist hebben maar dat we ook veel geld uitgeven aan het kopen van cadeautjes. De vele verkopers passeren de revue en af en toe laten we ons verleiden door de Afrikaanse gadgets. Dan is het tijd om te vertrekken. Dat het een korte nacht was, voelen we nu nog meer. Onze ogen vallen bijna toe en we proberen een dutje te doen. Dit laatste is echter wat moeilijker aangezien de bus met een hoge snelheid over de hobbelige wegen vliegt.
Wanneer we dan toch de slaap hebben kunnen vatten, worden we plots wakker gemaakt. We zijn in Iringa en moeten er uit. Als we de chauffeur zeggen dat we eigenlijk in Mafinga moeten zijn, besluit hij een kleine omweg te maken.
Twee uur later komen we aan. Als we op school aankomen verspreidt het zich heel vlug dat we terug zijn. De leerlingen komen ons uitbundig begroeten en ze vertellen ons dat ze ons heel hard gemist hebben. Het vleit ons en ’s avonds na het uitpakken bekijken we met hen de vele foto’s van onze super toffe vakantie.
We gaan heel vroeg slapen want we zijn nu echt wel uitgeput. Vakantie hebben is echt wel nog vermoeiend.
Oohja, we hebben genoten!
zaterdag 27 februari
Na het ontbijt en een plons in het zwembad neemt John ons mee naar Rock Garden. Dit is een grote tuin vol met rotsen waardoor water stroomt. Het is er prachtig en we genieten ten volle als onze gids ons tenminste niet vergezelt. Hij is erg opdringerig en vraagt zelfs letterlijk of we zijn vrouw willen worden. We bedanken hem vriendelijk en vragen of we alleen kunnen zijn. Dit laatste blijkt hij niet zo te verstaan maar als we hem dan heel duidelijk maken dat we hem niet bij ons willen, verlaat hij ons.
Op de grote rotsen aan het kabbelende water eten we onze picknick op. Daarna pikt John ons terug op en brengt ons naar Morogorocity. We doen wat sightseeing en shopping. De een geeft al wat meer uit dan de ander. En als we het gehad hebben nemen we een taxi terug naar het hotel. We nemen nogmaals een duik in het zwembad en ‘s avonds trakteren we onszelf op een overheerlijke maaltijd.
Dan worden we uitgenodigd door de bende die we gisteren hebben leren kennen om hen te vergezellen naar een optreden. Hier zeggen we geen neen op en gaan mee met hen.
Het is een super feestje. De Congolese band geeft zich volledig en wij dansen erop los.
Wel grappig om te weten is dat de bands hier liedjes van 10 à 15 minuten spelen. Ondertussen danst iedereen heel uitbundig mee maar nadat de band zijn liedje heeft gezongen, verlaat iedereen het podium.
Het was een super avond en uitgedanst gaan we slapen.
Op de grote rotsen aan het kabbelende water eten we onze picknick op. Daarna pikt John ons terug op en brengt ons naar Morogorocity. We doen wat sightseeing en shopping. De een geeft al wat meer uit dan de ander. En als we het gehad hebben nemen we een taxi terug naar het hotel. We nemen nogmaals een duik in het zwembad en ‘s avonds trakteren we onszelf op een overheerlijke maaltijd.
Dan worden we uitgenodigd door de bende die we gisteren hebben leren kennen om hen te vergezellen naar een optreden. Hier zeggen we geen neen op en gaan mee met hen.
Het is een super feestje. De Congolese band geeft zich volledig en wij dansen erop los.
Wel grappig om te weten is dat de bands hier liedjes van 10 à 15 minuten spelen. Ondertussen danst iedereen heel uitbundig mee maar nadat de band zijn liedje heeft gezongen, verlaat iedereen het podium.
Het was een super avond en uitgedanst gaan we slapen.
vrijdag 26 februari
Vooraleer we de bus naar Morogoro – onze volgende bestemming- nemen, stoppen we nogmaals in het schooltje. De aankopen die we gisteren gekocht hebben, geven we nu af. We delen alles uit. De kinderen stralen bij het krijgen van hun balpen. Voor ons stelt dit niets voor maar voor hen is een balpen hebben iets erg kostbaar. We voelen ons net 4 moeder Theresa’s maar voelen ons wel voldaan bij het zien van de vele glimlachen. Daarna geven Tony en Ingrid ons een lift naar het centrum van Iringa. Ze regelen voor ons de bus naar Morogoro.
Het is een rit van 6 uur. Maar de compagnie die we leren kennen op de bus en de doortocht in Mikumi national park maakt dat we dit allemaal vergeten. Een Duitse jongen die we leren kennen op de bus vertelt ons enkele mooie trekpleisters die we zeker moeten bezoeken.
Naast hem zit een echte rastaTanzaniaan. Hij blijkt de oprichter van festivalletje in Dodoma te zijn. Hij nodigt ons uit om hem te vergezellen. We overwegen om te gaan. Op die manier hebben we de hoofdstad ook eens gezien. Maar na wat rondvraag besluiten we om toch niet gaan. De lange rit naar Dodoma en de onbekendheid van het festival doet ons toch niet vertrekken naar daar. Wanneer we eindelijk in Morogoro aankomen horen we opnieuw langs alle kanten “wazungu” De drukte en de opdringerigheid van de taxichauffeurs maakt ons nerveus en we verlangen naar de rust van ons hotel. De taxi zet ons af voor het hotel. Nu voelen we ons echt luxebeest. Vooral het zwembad zorgt hiervoor. Nadat een mannetje ons de kamers heeft getoond, nemen we een plons in het zwembad.
We zijn niet de enige die dit idee hebben. In het zwembad zitten 5 zwarte, goed gebouwde mannen. Omdat ze worden gefilmd en er foto’s van hen worden getrokken, denken we dat we te maken hebben met een Tanzaniaanse boysband. Als we hen vragen waarom er van hen foto’s worden getrokken weet een andere blanke ons te vertellen dat ze hier zijn voor hun werk. We raken met hen aan de praat en s’ avonds vergezellen ze ons in de bar.
We vertellen hen dat we de volgende dag graag enkele bezienswaardigheden in Morogoro willen bezoeken. John, de chef van de bende en vol met bling bling, ontfermt zich ons over ons. Hij wil ons de volgende dag rondleiden.
We babbelen nog wat met hen maar
Rond middernacht gaan we slapen. We slapen als roosjes. Eindelijk hebben we elk een eigen bed en bewegingsruimte.
Het is een rit van 6 uur. Maar de compagnie die we leren kennen op de bus en de doortocht in Mikumi national park maakt dat we dit allemaal vergeten. Een Duitse jongen die we leren kennen op de bus vertelt ons enkele mooie trekpleisters die we zeker moeten bezoeken.
Naast hem zit een echte rastaTanzaniaan. Hij blijkt de oprichter van festivalletje in Dodoma te zijn. Hij nodigt ons uit om hem te vergezellen. We overwegen om te gaan. Op die manier hebben we de hoofdstad ook eens gezien. Maar na wat rondvraag besluiten we om toch niet gaan. De lange rit naar Dodoma en de onbekendheid van het festival doet ons toch niet vertrekken naar daar. Wanneer we eindelijk in Morogoro aankomen horen we opnieuw langs alle kanten “wazungu” De drukte en de opdringerigheid van de taxichauffeurs maakt ons nerveus en we verlangen naar de rust van ons hotel. De taxi zet ons af voor het hotel. Nu voelen we ons echt luxebeest. Vooral het zwembad zorgt hiervoor. Nadat een mannetje ons de kamers heeft getoond, nemen we een plons in het zwembad.
We zijn niet de enige die dit idee hebben. In het zwembad zitten 5 zwarte, goed gebouwde mannen. Omdat ze worden gefilmd en er foto’s van hen worden getrokken, denken we dat we te maken hebben met een Tanzaniaanse boysband. Als we hen vragen waarom er van hen foto’s worden getrokken weet een andere blanke ons te vertellen dat ze hier zijn voor hun werk. We raken met hen aan de praat en s’ avonds vergezellen ze ons in de bar.
We vertellen hen dat we de volgende dag graag enkele bezienswaardigheden in Morogoro willen bezoeken. John, de chef van de bende en vol met bling bling, ontfermt zich ons over ons. Hij wil ons de volgende dag rondleiden.
We babbelen nog wat met hen maar
Rond middernacht gaan we slapen. We slapen als roosjes. Eindelijk hebben we elk een eigen bed en bewegingsruimte.
donderdag 25 februari
Wanneer we ontwaken, voelen we ons echt op vakantie. Het eindeloze uitzicht en de schittering van de zon op het water doet deze idyllische plaats nog mooier lijken. We ontbijten en het smaakt nog meer dan anders. Met de goedkeuring van Tony en Ingrid besluiten we om nog een dagje langer te blijven. We maken van de gelegenheid gebruik om het dorpsschooltje te bezoeken. Het gebouwtje ligt verscholen tussen het groen en is armzalig. Kapotte ramen, afgebladerde borden, half versleten schoolbanken. De leerlingen zitten per 4 of 5 aan één schoolbank. En voor de 280 leerlingen zijn er slechts 3 leerkrachten.
We hebben niet veel nodig om te beseffen dat deze school hulp nodig heeft. We besluiten om samen met Emma 300 euro aan deze school te schenken. Dit geven we niet zomaar. In Iringa kopen we voor 50 euro schoolmateriaal. De leerlingen krijgen schriften, balpennen en kleurpotloden. Voor de leerkrachten hebben we heel wat dozen krijt gekocht. Met de andere 250 euro zullen we schoolbanken laten maken voor de leerlingen. Tony zal zich hierover ontfermen. De leerkrachten en het schoolhoofd van Kibebe is ons erg dankbaar en wij voelen ons voldaan omdat we iets nuttig hebben kunnen doen. ’s Middags eten we in een restaurantje een overheerlijke pizza. In de vooravond nemen we een duik in het meer. Ondanks dat de zon iets minder warmte afgeeft, voelt het water erg warm aan.
s’ Avonds kijken we naar enkele foto’s van de safari. We beseffen nog maar eens dat we onszelf gelukkige meisjes mogen noemen dat we dit in levende lijve hebben gezien.
We hebben niet veel nodig om te beseffen dat deze school hulp nodig heeft. We besluiten om samen met Emma 300 euro aan deze school te schenken. Dit geven we niet zomaar. In Iringa kopen we voor 50 euro schoolmateriaal. De leerlingen krijgen schriften, balpennen en kleurpotloden. Voor de leerkrachten hebben we heel wat dozen krijt gekocht. Met de andere 250 euro zullen we schoolbanken laten maken voor de leerlingen. Tony zal zich hierover ontfermen. De leerkrachten en het schoolhoofd van Kibebe is ons erg dankbaar en wij voelen ons voldaan omdat we iets nuttig hebben kunnen doen. ’s Middags eten we in een restaurantje een overheerlijke pizza. In de vooravond nemen we een duik in het meer. Ondanks dat de zon iets minder warmte afgeeft, voelt het water erg warm aan.
s’ Avonds kijken we naar enkele foto’s van de safari. We beseffen nog maar eens dat we onszelf gelukkige meisjes mogen noemen dat we dit in levende lijve hebben gezien.
woensdag 24 februari
We staan opnieuw heel vroeg op. Dat onze ogen maar half open kunnen, vergeten we heel vlug wanneer we het park in zijn ochtendglorie zien. Alles ligt er zo rustig en zo mooi bij.
Daarna kan ons geluk niet op wanneer we een prachtige zonsopgang te zien krijgen.
We zijn zo gelukkig!
Na een trip van anderhalf uur komen we terug aan bij de banda’s. We krijgen een uitgebreid ontbijt zodat we er goed tegenaan kunnen.
Vandaag wil Esau ons de mooie stukjes ongerepte natuur van het park tonen.
We krijgen prachtige taferelen te zien en het dringt amper tot ons door dat we dit allemaal live meemaken. We genieten allemaal dubbel zo hard want zoiets maak je wellicht maar één keer mee in je leven.
Om 15 uur verlaten we het park. Het is nog een lange weg terug en Esau wil graag voor het donker uit het park zijn. Onderweg stoppen we bij een souvenirwinkeltje dat wordt uitgebaat door een Belgische die hier sinds enkele jaren woont. We laten ons opnieuw verleiden door de vele prachtige juwelen. Maar het is voor een goed doel. Deze dame maakt vanalles en een deel van de opbrengst gaat naar goede doelen.
Hij brengt ons die avond naar het voorlopige huis van Tony en Ingrid. We zijn uitgenodigd om bij hen te blijven slapen en uitgebreid te vertellen over al onze impressies van de voorbije dagen. Als we het domein oprijden kunnen we onze ogen bijna niet geloven. Het eindeloze zicht en het meer naast het huis doet ons niets anders dan ‘wauw’ uitspreken. Het plan van deze 2 Belgen is om een lodge te maken. Zelf zullen ze dit niet open houden maar van zodra het hele domein klaar is, verkopen ze het. Als je hier niet gelukkig kan worden dan weet ik het ook niet meer …
Ingrid heeft voor ons een echt Belgische spaghetti klaar gemaakt en smaken heeft het gedaan. Aan het kampvuur praten we nog wat na.
Daarna kan ons geluk niet op wanneer we een prachtige zonsopgang te zien krijgen.
We zijn zo gelukkig!
Na een trip van anderhalf uur komen we terug aan bij de banda’s. We krijgen een uitgebreid ontbijt zodat we er goed tegenaan kunnen.
Vandaag wil Esau ons de mooie stukjes ongerepte natuur van het park tonen.
We krijgen prachtige taferelen te zien en het dringt amper tot ons door dat we dit allemaal live meemaken. We genieten allemaal dubbel zo hard want zoiets maak je wellicht maar één keer mee in je leven.
Om 15 uur verlaten we het park. Het is nog een lange weg terug en Esau wil graag voor het donker uit het park zijn. Onderweg stoppen we bij een souvenirwinkeltje dat wordt uitgebaat door een Belgische die hier sinds enkele jaren woont. We laten ons opnieuw verleiden door de vele prachtige juwelen. Maar het is voor een goed doel. Deze dame maakt vanalles en een deel van de opbrengst gaat naar goede doelen.
Hij brengt ons die avond naar het voorlopige huis van Tony en Ingrid. We zijn uitgenodigd om bij hen te blijven slapen en uitgebreid te vertellen over al onze impressies van de voorbije dagen. Als we het domein oprijden kunnen we onze ogen bijna niet geloven. Het eindeloze zicht en het meer naast het huis doet ons niets anders dan ‘wauw’ uitspreken. Het plan van deze 2 Belgen is om een lodge te maken. Zelf zullen ze dit niet open houden maar van zodra het hele domein klaar is, verkopen ze het. Als je hier niet gelukkig kan worden dan weet ik het ook niet meer …
Ingrid heeft voor ons een echt Belgische spaghetti klaar gemaakt en smaken heeft het gedaan. Aan het kampvuur praten we nog wat na.
dinsdag 23 februari
Om 5 u gaat onze wekker af. Want om kwart voor 6 worden we aan de ontbijttafel verwacht. We worden opnieuw verwend. Een Spaanse omelet stilt onze eerste vroege honger. Een half uur later dan gepland vertrekken we eindelijk op onze langverwachte safari. We zijn nog niet eens in het park en het landschap is al bewonderenswaardig. Onze 1e vreugdkreet is een feit wanneer we de eerste giraffen en olifanten zien. Deze dieren zijn nog mooier en groter dan we gedacht hebben.
Wanneer we door het adembenemende landschap rijden is het net alsof we naar The Lion King aan het kijken zijn. Alleen spelen wij dit keer de hoofdrol. We rijden van 8u tot 14 uur door het park. Wat we allemaal te zien krijgen, is onbeschrijfelijk. We proberen om zoveel mogelijk op beeld vast te leggen maar eigenlijk moet je dit alles zelf zien, ruiken, voelen om te weten wat een safari is. Wij zijn onze ouders en Charlotte in het bijzonder haar mamy alvast eeuwig dankbaar dat we dit mogen doen.
Dit beseffen we des te meer wanneer we de vele Afrikaanse dieren door het landschap zien paraderen. De vele zebra’s, pumba’s, jakhalzen, krokodillen, bavianen, nijlpaarden, gazellen, kameleons, elanden, leeuwen en zelfs een hyena zorgen ervoor dat onze dag niet meer stuk kan.
’s Middags worden we verwacht om iets te eten op de plaats waar ook onze banda’s zijn. Dit zijn kleine metalen hutjes waarin bedden staan. Hierin zullen we deze nacht dromen over de vele prachtige dingen die we die dag gezien hebben. Dan nemen we een uurtje rustpauze. We genieten van de zalige natuur en het kabbelende water van het meer. Om 16 uur zetten we onze tocht verder. Het wordt een ritje van anderhalf uur. Nu is het echt wel prachtig om door het park te rijden. Dit doordat we alle dieren samen zien en het niet meer zo drukkend warm is. Na het ritje verfrissen we ons wat vooral we gaan eten. De kip met frietjes gaan heel vlot binnen. We kaarten nog wat na over al onze indrukken en gaan daarna slapen. Het was een vermoeiende maar wel super trip. Dit kunnen ze ons alvast niet meer afnemen.
Wanneer we door het adembenemende landschap rijden is het net alsof we naar The Lion King aan het kijken zijn. Alleen spelen wij dit keer de hoofdrol. We rijden van 8u tot 14 uur door het park. Wat we allemaal te zien krijgen, is onbeschrijfelijk. We proberen om zoveel mogelijk op beeld vast te leggen maar eigenlijk moet je dit alles zelf zien, ruiken, voelen om te weten wat een safari is. Wij zijn onze ouders en Charlotte in het bijzonder haar mamy alvast eeuwig dankbaar dat we dit mogen doen.
Dit beseffen we des te meer wanneer we de vele Afrikaanse dieren door het landschap zien paraderen. De vele zebra’s, pumba’s, jakhalzen, krokodillen, bavianen, nijlpaarden, gazellen, kameleons, elanden, leeuwen en zelfs een hyena zorgen ervoor dat onze dag niet meer stuk kan.
’s Middags worden we verwacht om iets te eten op de plaats waar ook onze banda’s zijn. Dit zijn kleine metalen hutjes waarin bedden staan. Hierin zullen we deze nacht dromen over de vele prachtige dingen die we die dag gezien hebben. Dan nemen we een uurtje rustpauze. We genieten van de zalige natuur en het kabbelende water van het meer. Om 16 uur zetten we onze tocht verder. Het wordt een ritje van anderhalf uur. Nu is het echt wel prachtig om door het park te rijden. Dit doordat we alle dieren samen zien en het niet meer zo drukkend warm is. Na het ritje verfrissen we ons wat vooral we gaan eten. De kip met frietjes gaan heel vlot binnen. We kaarten nog wat na over al onze indrukken en gaan daarna slapen. Het was een vermoeiende maar wel super trip. Dit kunnen ze ons alvast niet meer afnemen.
maandag 22 februari
We moeten erg vroeg op want vandaag vertrekken we op safari. We hebben rond de middag met Emma in Iringa afgesproken. Wij zijn wat te vroeg, hebben nog niet gegeten en besluiten om onze middagpauze door te brengen op restaurant. Maaike en Charlotte gaan voor de scampi’s – ja ook hier kun je dit krijgen. Ikzelf ga voor de tilapia. Daarna zoeken we een bank om onze shillings om te wisselen in dollars. We hebben een probleem. Alle banken die we aflopen hebben te weinig dollars in voorraad liggen. Ten einde raad bellen we de gids die Tony en Ingrid voor ons hebben geregeld op. Hij vertelt ons dat hij er onmiddellijk aankomt en alles voor ons zal regelen.
Wanneer we Esau- onze gids- ontmoeten, hebben we een goed gevoel. Ingrid vertelde ons trouwens dat Esau echt een goede gids is en we hem zeker kunnen vertrouwen. Wanneer we alles hebben geregeld is het al te laat om het park nog binnen te gaan. Essau raadt ons aan om buiten het park te slapen. Dit komt goedkoper uit voor ons. We vertrouwen hem en als we daar aankomen zijn we heel blij dat we dat gedaan hebben. De huisjes, gemaakt uit bamboe zien er paradijselijk uit. We verkennen het domein wat en drinken daarna wat in de bar.
We babbelen wat met Esau en hij weet ons heel wat interessante dingen te vertellen. Ook raadt hij ons enkele mooie plaatsen in Tanzania aan. Daarna is het tijd om te eten. We voelen ons verwend. Maar dat mag wel eens. Het doet deugd om eens niet zelf te moeten koken, afwassen, … Het is dan ook vakantie voor iets.
We kruipen vroeg onder de lakens, want het was vroeg dag en morgen wordt het nog vroeger.
Wanneer we Esau- onze gids- ontmoeten, hebben we een goed gevoel. Ingrid vertelde ons trouwens dat Esau echt een goede gids is en we hem zeker kunnen vertrouwen. Wanneer we alles hebben geregeld is het al te laat om het park nog binnen te gaan. Essau raadt ons aan om buiten het park te slapen. Dit komt goedkoper uit voor ons. We vertrouwen hem en als we daar aankomen zijn we heel blij dat we dat gedaan hebben. De huisjes, gemaakt uit bamboe zien er paradijselijk uit. We verkennen het domein wat en drinken daarna wat in de bar.
We babbelen wat met Esau en hij weet ons heel wat interessante dingen te vertellen. Ook raadt hij ons enkele mooie plaatsen in Tanzania aan. Daarna is het tijd om te eten. We voelen ons verwend. Maar dat mag wel eens. Het doet deugd om eens niet zelf te moeten koken, afwassen, … Het is dan ook vakantie voor iets.
We kruipen vroeg onder de lakens, want het was vroeg dag en morgen wordt het nog vroeger.
Abonneren op:
Posts (Atom)
