Het feestje van gisteren heeft ons blijkbaar meer vermoeid dan we denken en we slapen bijna tot de middag.
Wanneer we tot inzicht komen dat we nog heel wat werk voor de boeg hebben, springen we uit ons bed.
We beseffen dat onze week vakantie morgen begint (en die van jullie erop zit hihi). We hebben onszelf verwend en ons een weekje safari gegund.
We beginnen met het maken van onze valies. Dit gaat iets trager dan verwacht en algauw is het terug tijd om de muziekwedstrijd verder te zetten. Vandaag maken we ook de vele winnaars bekend. We hebben zowel voor de meisjes als voor de jongens een gouden, een zilveren en een bronzen plaats. Voor iedereen hebben we cadeautjes voorzien. De meisjes verwennen we met oorringen en armbandjes, de jongens met zonnebrillen.
Het koekjesgeld en het geld dat we van stad Damme kregen, hebben er vandaag terug voor gezorgd dat de kinderen nog gelukkiger zijn dan ze al waren.
Het is een supertoffe namiddag en de kinderen genieten er duidelijk ook van. ’s Avonds maken we zelf frietjes – ja ook hier kennen ze dat. Het smaakt heerlijk en met een goedgevulde maag maken we onze valies terug verder.
Dat we een week vakantie hebben, houdt dus ook in dat we deze week niets op de blog zullen kunnen zetten. U zult dus een hele week op uw honger moeten zitten maar we beloven u nu al dat we achteraf een uitgebreid verslag zullen typen.
We hebben onze safari via Belgen kunnen regelen die hier sedert 4 jaar wonen. Zij hebben heel wat voor ons afgebeld en we weten zeker dat we in goede handen zullen terechtkomen.
We gaan ofwel 2 of 3 dagen op safari. Daarna zullen we Morogoro bezoeken, dit is een stadje die blijkbaar de moeite blijkt te zijn.
We laten het u zeker weten!
Voor de rest wensen we jullie een aangename werkweek toe en graag tot volgende week.
P.S. we zullen zeker genieten!
zondag 21 februari 2010
zaterdag 20 februari
Het belooft een drukke dag te worden. Dus moeten we vroeg uit de veren.
We gaan naar de markt, want we hebben heel wat zaken nodig. Om te beginnen kopen we allerlei cadeautjes voor de kinderen. Deze zullen we vanmiddag uitdelen, tijdens de zangcompetitie die op school plaatsvindt.
Daarnaast kopen we ook nog heel wat eten, want vanavond organiseren we voor de leerkrachten die willen een etentje, met alles erop en eraan. Na een vermoeiende winkelvoormiddag, blazen we uit in een restaurantje. Ja u leest het goed, zelfs in Mafinga hebben ze een restaurant. We laten ons verwennen met Afrikaanse loempia’s en een bijhorend soepje als voorgerecht en als hoofdgerecht kiezen we kip met frieten. Het smaakt overheerlijk. En we hebben er spijt van dat we deze plaats nu nog maar hebben leren kennen. We denken dat we decadent gedaan hebben, maar als we de rekening zien is niets minder waar. Voor spijs en drank betaalden we slechts 10 euro voor ons alle 3 samen. We komen hier zeker nog eens terug.
We genieten zodanig dat we de tijd uit het oog verliezen. We moeten snel terug, want er zijn nog heel wat voorbereidingen voor de namiddag en de avond.
Terwijl Charlotte de ‘singing competition’ voorbereidt, maken Maaike en mezelf iets gezelligs van de leraarskamer.
Na wat technische problemen kunnen we eindelijk beginnen aan het echte werk, de kinderen geven het beste van zichzelf en wij genieten van de vele Afrikaanse talenten. Om 17 uur moeten we de show stilleggen omdat het dan tijd is voor de kinderen om zich te wassen. Niet iedereen heeft zich echter van zijn beste kant kunnen laten zien en we besluiten om de zangwedstrijd morgen verder te zetten.
Wij spoeden ons naar ons huisje, want we moeten nog heel wat groenten snijden voor ons Belgisch feestje van deze avond.
Gelukkig zijn er heel wat helpende handen die ons werk verlichten.
Na 3 uur koken kunnen we eindelijk onze gasten ontvangen.
De leerkrachten zijn onder de indruk van de ingerichte leraarskamer en van het lekkere eten. Vooral het aperitiefgedeelte valt goed in de smaak. Op het menu van deze avond staat als voorgerecht een groententortilla, gevolgd door een groentenspaghetti en als toetje de echte Belgische wentelteefjes.
Het is een fijne avond en dit vinden de leerkrachten duidelijk ook. we worden heel uitvoerig bedankt en met een grote glimlach gaat iedereen huiswaarts.
We besluiten dat we onze berg afwas zullen uitstellen tot morgen.
We gaan naar de markt, want we hebben heel wat zaken nodig. Om te beginnen kopen we allerlei cadeautjes voor de kinderen. Deze zullen we vanmiddag uitdelen, tijdens de zangcompetitie die op school plaatsvindt.
Daarnaast kopen we ook nog heel wat eten, want vanavond organiseren we voor de leerkrachten die willen een etentje, met alles erop en eraan. Na een vermoeiende winkelvoormiddag, blazen we uit in een restaurantje. Ja u leest het goed, zelfs in Mafinga hebben ze een restaurant. We laten ons verwennen met Afrikaanse loempia’s en een bijhorend soepje als voorgerecht en als hoofdgerecht kiezen we kip met frieten. Het smaakt overheerlijk. En we hebben er spijt van dat we deze plaats nu nog maar hebben leren kennen. We denken dat we decadent gedaan hebben, maar als we de rekening zien is niets minder waar. Voor spijs en drank betaalden we slechts 10 euro voor ons alle 3 samen. We komen hier zeker nog eens terug.
We genieten zodanig dat we de tijd uit het oog verliezen. We moeten snel terug, want er zijn nog heel wat voorbereidingen voor de namiddag en de avond.
Terwijl Charlotte de ‘singing competition’ voorbereidt, maken Maaike en mezelf iets gezelligs van de leraarskamer.
Na wat technische problemen kunnen we eindelijk beginnen aan het echte werk, de kinderen geven het beste van zichzelf en wij genieten van de vele Afrikaanse talenten. Om 17 uur moeten we de show stilleggen omdat het dan tijd is voor de kinderen om zich te wassen. Niet iedereen heeft zich echter van zijn beste kant kunnen laten zien en we besluiten om de zangwedstrijd morgen verder te zetten.
Wij spoeden ons naar ons huisje, want we moeten nog heel wat groenten snijden voor ons Belgisch feestje van deze avond.
Gelukkig zijn er heel wat helpende handen die ons werk verlichten.
Na 3 uur koken kunnen we eindelijk onze gasten ontvangen.
De leerkrachten zijn onder de indruk van de ingerichte leraarskamer en van het lekkere eten. Vooral het aperitiefgedeelte valt goed in de smaak. Op het menu van deze avond staat als voorgerecht een groententortilla, gevolgd door een groentenspaghetti en als toetje de echte Belgische wentelteefjes.
Het is een fijne avond en dit vinden de leerkrachten duidelijk ook. we worden heel uitvoerig bedankt en met een grote glimlach gaat iedereen huiswaarts.
We besluiten dat we onze berg afwas zullen uitstellen tot morgen.
woensdag 17 februari 2010
woensdag 17 februari
6u30 voor 1 keer staan we met ons allen zo vroeg op. Op maandag en woensdag is er iedere morgen na het ontbijt een parade met de hele school. Dit willen we eens meemaken. Nadat de leerlingen de omgeving hebben ontdaan van alle slingerende papiertjes verzamelen ze op een binnenkoer. Per klas en in rijen zingen ze uit volle borst verschillende liederen.
Ze beginnen met een Afrikaans lied. Enkele leerlingen uit klas 7 begeleiden het hele gebeuren met drums. Dit zijn oude olievaten in alle vormen en groottes.
Daarna wordt volledige stilte gevraagd door 1 leerlinge die vooraan staat. Zij moet de hele parade leiden. Dan is het de beurt aan het Tanzaniaanse volkslied. Om ten slotte af te sluiten met het lied van de school.
Na deze zangstonde komen de leerkrachten toe en controleert iedereen zijn eigen klas of ze al dan niet goed aangekleed zijn.
Aangezien het nog vroeg is en de lessen nog niet gestart, maken we van de gelegenheid gebruik om ‘the nursery class’ (= kleuterklas) te bezoeken.
Als we binnen in haar klas staan, valt het ons op dat de kleuters al heel wat leren in vergelijking met onze kleuters. Aan de hand van versjes leren ze de getallen en letters.
Om jullie een idee te geven van hoe zo’n versje eruit ziet, schrijven we dit even voor u op.
De getallen leren ze op de volgende manier zeggen en schrijven:
“One like a stick, two like a duck, three like a butterfly, four like a chair …”
De letters leren ze dan weer aan de hand van woorden die met deze letter beginnen:
“A like an Apple, B like a banana, C like a cup…”
Wat ons het meest verbaasde was dat ze hier al leren rekenen (cijferen!).
Op het bord stonden oefeningen zoals “14 + 23” geschreven. Alles wordt wel ingedrild. We horen de leerkrachte soms van ver de verschillende dreuntjes afroepen.
In de namiddag halen we ook onze kleedjes op die we hadden laten maken. De een was al wat meer content dan de ander. De kleermaker had hier en daar een steekje laten vallen waardoor sommige onderdelen iets te los of juist iets te strak zaten.
Wanneer we ’s avonds activiteit willen geven, valt plots de elektriciteit uit. Onze activiteit valt in het water en we zijn genoodzaakt om in ons huisje te blijven.
Maar met de nodige kaarsjes merken we niet dat we geen elektriciteit hebben en zo passeert de tijd toch nog vlug.
Ze beginnen met een Afrikaans lied. Enkele leerlingen uit klas 7 begeleiden het hele gebeuren met drums. Dit zijn oude olievaten in alle vormen en groottes.
Daarna wordt volledige stilte gevraagd door 1 leerlinge die vooraan staat. Zij moet de hele parade leiden. Dan is het de beurt aan het Tanzaniaanse volkslied. Om ten slotte af te sluiten met het lied van de school.
Na deze zangstonde komen de leerkrachten toe en controleert iedereen zijn eigen klas of ze al dan niet goed aangekleed zijn.
Aangezien het nog vroeg is en de lessen nog niet gestart, maken we van de gelegenheid gebruik om ‘the nursery class’ (= kleuterklas) te bezoeken.
Als we binnen in haar klas staan, valt het ons op dat de kleuters al heel wat leren in vergelijking met onze kleuters. Aan de hand van versjes leren ze de getallen en letters.
Om jullie een idee te geven van hoe zo’n versje eruit ziet, schrijven we dit even voor u op.
De getallen leren ze op de volgende manier zeggen en schrijven:
“One like a stick, two like a duck, three like a butterfly, four like a chair …”
De letters leren ze dan weer aan de hand van woorden die met deze letter beginnen:
“A like an Apple, B like a banana, C like a cup…”
Wat ons het meest verbaasde was dat ze hier al leren rekenen (cijferen!).
Op het bord stonden oefeningen zoals “14 + 23” geschreven. Alles wordt wel ingedrild. We horen de leerkrachte soms van ver de verschillende dreuntjes afroepen.
In de namiddag halen we ook onze kleedjes op die we hadden laten maken. De een was al wat meer content dan de ander. De kleermaker had hier en daar een steekje laten vallen waardoor sommige onderdelen iets te los of juist iets te strak zaten.
Wanneer we ’s avonds activiteit willen geven, valt plots de elektriciteit uit. Onze activiteit valt in het water en we zijn genoodzaakt om in ons huisje te blijven.
Maar met de nodige kaarsjes merken we niet dat we geen elektriciteit hebben en zo passeert de tijd toch nog vlug.
maandag 15 februari
Vanmorgen toen Charlotte opstond zag ze dat ons huisje “onder water” stond. De kraan was op een moment dat er geen water was blijven openstaan.
Dit was blijkbaar het teken van God om ons huisje eens volledig onder handen te nemen en een dweiltje te slaan. Met een sopje van Dreft en verschillende douchegels zorgde Maaike ervoor dat het hier terug blonk.
In de namiddag krijgen we plots een telefoontje. Het is Stephen de taxichauffeur. Hij wil voor ons chips and eggs maken.
Na het kopen van de nodige ingrediënten, maken we het eten klaar. De aardappelen worden in schijfjes gesneden en gekookt in olie. De ‘chips’ van hier kan je dus vergelijken met de frietjes van bij ons. Het doet ons terugdenken aan onze Belgische frietjes.
Wanneer de chips gebakken zijn, wordt hierover een soort omelet gegoten.
Het smaakt enorm maar we moeten steken om alles op te eten.
Maaike weet 1 ding en dat is dat haar papa dit heerlijk zou vinden.
Christiaan, begin maar alvast te watertanden want op Maaike’s Tanzaniaanse avond maakt ze dit voor u klaar.
Dit was blijkbaar het teken van God om ons huisje eens volledig onder handen te nemen en een dweiltje te slaan. Met een sopje van Dreft en verschillende douchegels zorgde Maaike ervoor dat het hier terug blonk.
In de namiddag krijgen we plots een telefoontje. Het is Stephen de taxichauffeur. Hij wil voor ons chips and eggs maken.
Na het kopen van de nodige ingrediënten, maken we het eten klaar. De aardappelen worden in schijfjes gesneden en gekookt in olie. De ‘chips’ van hier kan je dus vergelijken met de frietjes van bij ons. Het doet ons terugdenken aan onze Belgische frietjes.
Wanneer de chips gebakken zijn, wordt hierover een soort omelet gegoten.
Het smaakt enorm maar we moeten steken om alles op te eten.
Maaike weet 1 ding en dat is dat haar papa dit heerlijk zou vinden.
Christiaan, begin maar alvast te watertanden want op Maaike’s Tanzaniaanse avond maakt ze dit voor u klaar.
zondag 14 februari
We staan vroeg op want we hebben veel voorbereidingwerk voor de volgende week.
Om 2 uur komt Tula, de secretaresse van de school, ons halen in ons huisje. Ze heeft ons uitgenodigd om bij haar te komen eten.
Ze heeft voor ons een speciaal soort rijst – pilowe- gebakken met daarin aardappelen en kip. Ze heeft ook voor ons frisdrank en bananen gekocht. We voelen ons erg vereerd en zijn haar dan ook dankbaar. Dit tonen we haar door haar een cadeautje te geven – een potje gezichtscrème en nagellak. Ze is er blij mee en test onmiddellijk de kleur uit.
Na het eten wil ze een foto met ons. Het wordt een hele fotoshoot.
Ook weet ze ons enkele interessante weetjes te vertellen.
We sommen ze even voor u op:
Opgelet, dit is niet voor gevoelige lezers!... U bent gewaarschuwd!
In ‘the bush’ geloven de mensen dat wanneer een vrouw een tweeling krijgt, zij behekst is. De 2 kinderen mogen niet in leven blijven en worden koelbloedig afgemaakt.
Wanneer iemand een albinokind krijgt, worden deze letterlijk afgeslacht. Men gelooft dat men voor ieder stukje van het lichaam van een albino geld krijgt.
Gelukkig komen deze wrede dingen niet meer voor in de steden of dorpen. Mensen zijn hier ontwikkeld en opgeleid en weten dus beter.
Dan wist ze ons ook te vertellen dat mannen hier graag meerdere vrouwen zouden hebben maar dat dit tegenwoordig niet zoveel meer voorkomt.
Oohja, indien u het beu zou zijn om in België een te hoge huurprijs te betalen, dan moet u zeker een huisje in Tanzania huren. Tula betaalt voor een knus huisje (je kan het vergelijken met een degelijk kot) 10 000 shilling per maand. Dit is iets meer dan 5 euro per maand.
Ook vroegen we ons af hoeveel een leerkracht hier per maand verdient. Dit is blijkbaar afhankelijk van de duur van je studies. Wanneer je voor leerkracht studeert aan de hogeschool (2 jaar) verdien je 200 000 shilling (= 100 euro) en als je gestudeerd hebt aan de universiteit (4 jaar) dan krijg je per maand 500 000 shilling (= 250 euro).
De tijd vliegt voorbij en we haasten ons terug naar de school. We hebben de leerlingen namelijk een minidisco belooft.
Om 2 uur komt Tula, de secretaresse van de school, ons halen in ons huisje. Ze heeft ons uitgenodigd om bij haar te komen eten.
Ze heeft voor ons een speciaal soort rijst – pilowe- gebakken met daarin aardappelen en kip. Ze heeft ook voor ons frisdrank en bananen gekocht. We voelen ons erg vereerd en zijn haar dan ook dankbaar. Dit tonen we haar door haar een cadeautje te geven – een potje gezichtscrème en nagellak. Ze is er blij mee en test onmiddellijk de kleur uit.
Na het eten wil ze een foto met ons. Het wordt een hele fotoshoot.
Ook weet ze ons enkele interessante weetjes te vertellen.
We sommen ze even voor u op:
Opgelet, dit is niet voor gevoelige lezers!... U bent gewaarschuwd!
In ‘the bush’ geloven de mensen dat wanneer een vrouw een tweeling krijgt, zij behekst is. De 2 kinderen mogen niet in leven blijven en worden koelbloedig afgemaakt.
Wanneer iemand een albinokind krijgt, worden deze letterlijk afgeslacht. Men gelooft dat men voor ieder stukje van het lichaam van een albino geld krijgt.
Gelukkig komen deze wrede dingen niet meer voor in de steden of dorpen. Mensen zijn hier ontwikkeld en opgeleid en weten dus beter.
Dan wist ze ons ook te vertellen dat mannen hier graag meerdere vrouwen zouden hebben maar dat dit tegenwoordig niet zoveel meer voorkomt.
Oohja, indien u het beu zou zijn om in België een te hoge huurprijs te betalen, dan moet u zeker een huisje in Tanzania huren. Tula betaalt voor een knus huisje (je kan het vergelijken met een degelijk kot) 10 000 shilling per maand. Dit is iets meer dan 5 euro per maand.
Ook vroegen we ons af hoeveel een leerkracht hier per maand verdient. Dit is blijkbaar afhankelijk van de duur van je studies. Wanneer je voor leerkracht studeert aan de hogeschool (2 jaar) verdien je 200 000 shilling (= 100 euro) en als je gestudeerd hebt aan de universiteit (4 jaar) dan krijg je per maand 500 000 shilling (= 250 euro).
De tijd vliegt voorbij en we haasten ons terug naar de school. We hebben de leerlingen namelijk een minidisco belooft.
zaterdag 13 februari
We slapen nog eens lang uit. Het is tenslotte weekend. In de namiddag spelen we 1 tegen allen. Wanneer het plots hevig begint te regenen moeten we ons spel stil leggen.
Ook mede door de voorbereidingen van het feestje van deze avond. U denkt waarschijnlijk ‘alweer feesten…’ Maar dit keer is het van moeten. Het feest is ter ere van klas 7 van vorig schooljaar die blijkbaar heel hoog scoorde op de nationale test. De leerlingen zelf waren niet uitgenodigd, enkel de leerkrachten en medewerkers.
De eerste 3 uren wordt er constant hetzelfde gedaan. Gebed door de priester, toespraak van mama Mungai,gebed van de priester, dansen in een cirkel, toespraak van mama Mungai.
Daarna moet iedereen zichzelf terug voorstellen. Ook wij worden niet gespaard en krijgen de micro in ons handen geduwd.
We brengen het er goed vanaf. Dan worden de leerkrachten een voor een naar voor geroepen. Zij krijgen een cadeautje van de directrice als bedanking voor alles wat ze doen voor de school. Het hele gebeuren moet blijkbaar erg belangrijk zijn want teacher Daniel dringt er voortdurend op aan dat we foto’s moeten nemen. Dit tot ergernis van Maaike en mezelf. Want wij zijn de uitverkorene om de ganse avond in beeld vast te zetten.
Dan is het tijd voor eten.
Op een bord krijgen we rijst, frieten, kip die zo taai was als plastiek, groenten en een banaan.
Het smaakt maar de kip is niet iets te taai waardoor mama Taurino bijna haar tanden verliest. Het bezorgt ons alvast heel veel plezier en we lachen erop les met de 3 andere leerkrachten die bij ons aan tafel zitten.
Ook mede door de voorbereidingen van het feestje van deze avond. U denkt waarschijnlijk ‘alweer feesten…’ Maar dit keer is het van moeten. Het feest is ter ere van klas 7 van vorig schooljaar die blijkbaar heel hoog scoorde op de nationale test. De leerlingen zelf waren niet uitgenodigd, enkel de leerkrachten en medewerkers.
De eerste 3 uren wordt er constant hetzelfde gedaan. Gebed door de priester, toespraak van mama Mungai,gebed van de priester, dansen in een cirkel, toespraak van mama Mungai.
Daarna moet iedereen zichzelf terug voorstellen. Ook wij worden niet gespaard en krijgen de micro in ons handen geduwd.
We brengen het er goed vanaf. Dan worden de leerkrachten een voor een naar voor geroepen. Zij krijgen een cadeautje van de directrice als bedanking voor alles wat ze doen voor de school. Het hele gebeuren moet blijkbaar erg belangrijk zijn want teacher Daniel dringt er voortdurend op aan dat we foto’s moeten nemen. Dit tot ergernis van Maaike en mezelf. Want wij zijn de uitverkorene om de ganse avond in beeld vast te zetten.
Dan is het tijd voor eten.
Op een bord krijgen we rijst, frieten, kip die zo taai was als plastiek, groenten en een banaan.
Het smaakt maar de kip is niet iets te taai waardoor mama Taurino bijna haar tanden verliest. Het bezorgt ons alvast heel veel plezier en we lachen erop les met de 3 andere leerkrachten die bij ons aan tafel zitten.
zaterdag 13 februari 2010
vrijdag 12 februari
Met het geld die we ingezameld hebben dankzij de koekjesverkoop kunnen we de leerlingen vanaf vandaag iedere dag muziek geven. We hebben namelijk een cd-speler gekocht.
Via deze weg willen we jullie nogmaals bedanken voor het massaal kopen van koekjes. U hebt ervoor gezorgd dat de kinderen heden ten dage een nog grotere glimlach op hun snoetje tevoorschijn kunnen toveren.
Als we de cd-speler willen uittesten, werkt deze de eerste 5 minuten. Daarna komt er helemaal geen geluid meer uit en slaat alles tilt. We besluiten om terug naar de winkel te gaan. Voor alle zekerheid nemen we teacher Ally mee. Hij is de muziekleerkracht en tevens onze leerkracht Swahili. Normaal hadden we deze namiddag met hem afgesproken om les te krijgen. Maar door deze onverwachte omstandigheden ging dit dus alweer niet door.
Onze cd-speler kan hersteld worden maar daarvoor moeten we eerst 3 keer heen en weer lopen van de school naar winkel en terug. De ene keer lopen we de weg met cd- speler, de andere keer zonder. De plaatselijke bevolking heeft er blijkbaar plezier in en wanneer we een derde keer met Cd speler passeren klappen de mensen voor ons. Wij voelen ons een beetje gegeneerd maar we hebben het er allemaal voor over en zijn tevreden wanneer de muziek door de boxen dreunt.
’s Avonds organiseren we voor de klassen 5, 6 en 7 een minidisco.
De leerlingen genieten er duidelijk van en er wordt heel uitbundig gedanst tot teacher Daniel het feestje komt beëindigen. Blijkbaar mag er enkel op zaterdag en zondagavond een disco worden gehouden. Vanaf nu weten we dat dus ook.
Ook wij toveren die avond een glimlach op ons gezicht. Eindelijk is het zover. We kijken er al weken naar uit en vanavond gebeurt het. We leren het Afrikaanse nachtleven kennen. Huruma begeleidt ons naar een ondergrondse ‘discotheek’. Wij zijn er de eerste en besluiten om de dansvloer al in te wijden. Na een tijdje stroomt het volk toe. Dansen kunnen ze hier zeker en vast. Al vlug socializen we met enkele Afrikanen in een danstaal want het Swahili blijft voor ons nog steeds een onverstaanbare taal.
Wanneer we merken dat de Afrikanen niet zo goed tegen bier kunnen, besluiten we wijselijk om naar huis te gaan. Op een deftig uur zijn we terug thuis
We hebben genoten van ons avondje en met suizende oren vertrekken we richting dromenland.
Via deze weg willen we jullie nogmaals bedanken voor het massaal kopen van koekjes. U hebt ervoor gezorgd dat de kinderen heden ten dage een nog grotere glimlach op hun snoetje tevoorschijn kunnen toveren.
Als we de cd-speler willen uittesten, werkt deze de eerste 5 minuten. Daarna komt er helemaal geen geluid meer uit en slaat alles tilt. We besluiten om terug naar de winkel te gaan. Voor alle zekerheid nemen we teacher Ally mee. Hij is de muziekleerkracht en tevens onze leerkracht Swahili. Normaal hadden we deze namiddag met hem afgesproken om les te krijgen. Maar door deze onverwachte omstandigheden ging dit dus alweer niet door.
Onze cd-speler kan hersteld worden maar daarvoor moeten we eerst 3 keer heen en weer lopen van de school naar winkel en terug. De ene keer lopen we de weg met cd- speler, de andere keer zonder. De plaatselijke bevolking heeft er blijkbaar plezier in en wanneer we een derde keer met Cd speler passeren klappen de mensen voor ons. Wij voelen ons een beetje gegeneerd maar we hebben het er allemaal voor over en zijn tevreden wanneer de muziek door de boxen dreunt.
’s Avonds organiseren we voor de klassen 5, 6 en 7 een minidisco.
De leerlingen genieten er duidelijk van en er wordt heel uitbundig gedanst tot teacher Daniel het feestje komt beëindigen. Blijkbaar mag er enkel op zaterdag en zondagavond een disco worden gehouden. Vanaf nu weten we dat dus ook.
Ook wij toveren die avond een glimlach op ons gezicht. Eindelijk is het zover. We kijken er al weken naar uit en vanavond gebeurt het. We leren het Afrikaanse nachtleven kennen. Huruma begeleidt ons naar een ondergrondse ‘discotheek’. Wij zijn er de eerste en besluiten om de dansvloer al in te wijden. Na een tijdje stroomt het volk toe. Dansen kunnen ze hier zeker en vast. Al vlug socializen we met enkele Afrikanen in een danstaal want het Swahili blijft voor ons nog steeds een onverstaanbare taal.
Wanneer we merken dat de Afrikanen niet zo goed tegen bier kunnen, besluiten we wijselijk om naar huis te gaan. Op een deftig uur zijn we terug thuis
We hebben genoten van ons avondje en met suizende oren vertrekken we richting dromenland.
donderdag 11 februari
In de namiddag worden we plots door een madam geroepen. Blijkbaar is er iets te doen in de grote zaal. Uit pure nieuwsgierigheid gaan we een kijkje nemen. De hele school zit voor het podium waarop mama Mungai en de headteacher zitten. Er wordt een hele preek afgegeven door mama Mungai. Ze weet de leerlingen te vertellen wat ze moeten dragen op welk moment. Enkele leerlingen worden aangesteld om levende paspop te spelen en zo lijkt alles duidelijk. Ook wordt er een hele lijst van regels voorgelezen. Voor ons is het een saaie bedoening. Ten eerste begrijpen we er niets van en ten tweede is het echt wel saai. Gelukkig spelen Huruma en teacher Ally op sommige momenten tolk voor ons zodat we toch niet helemaal in slaap vallen.
De regels hier zijn net iets extremer dan bij ons in België.
Afhankelijk van wat de leerlingen mispeuterd hebben, zijn er verschillende straffen.
Dit gaat van brieven schrijven waarin je uitlegt waarom je dat mispeuterd hebt tot het kuisen van de klassen en zelfs stokslagen bij een ernstige misdaad.
De meisjes die iets kleins fout gedaan hebben worden 3 keer geslagen op de handen. Bij iets groter is dit 6 keer. De jongens worden geslagen op hun achterwerk. 3 keer voor iets kleins, 6 keer voor iets groot. Enkel de headteacher mag deze slagen uitdelen en uitzonderlijk de klasleerkrachten. Gelukkig zijn wij interims en moeten deze vreselijke straffen niet uitvoeren.
De regels hier zijn net iets extremer dan bij ons in België.
Afhankelijk van wat de leerlingen mispeuterd hebben, zijn er verschillende straffen.
Dit gaat van brieven schrijven waarin je uitlegt waarom je dat mispeuterd hebt tot het kuisen van de klassen en zelfs stokslagen bij een ernstige misdaad.
De meisjes die iets kleins fout gedaan hebben worden 3 keer geslagen op de handen. Bij iets groter is dit 6 keer. De jongens worden geslagen op hun achterwerk. 3 keer voor iets kleins, 6 keer voor iets groot. Enkel de headteacher mag deze slagen uitdelen en uitzonderlijk de klasleerkrachten. Gelukkig zijn wij interims en moeten deze vreselijke straffen niet uitvoeren.
woensdag 10 februari
Vandaag gaan we terug naar de markt. We moeten onze kast opnieuw voorzien van lekkers en we hebben heel wat benodigdheden nodig voor onze volgende activiteiten.
Met het koekjesgeld kopen we heel wat attributen voor de school. Gaande van springtouwen, lijm, stof voor strikjes, veiligheidsspelden, elastiek, materiaal om muziekinstrumenten te maken, … Een heleboel dus. Gelukkig is Attu terug mee. Vandaag laten we ook een kleedje maken. Dit keer in een stofje en een model die wij mooi vinden. De ontwerpen van Charlotte en Attu die onze wensen vertaalt helpen de kleermaker om zich iets voor te stellen bij onze Belgische mode. Volgende week woensdag mogen we het resultaat bewonderen.
Ook kopen we voor de eerste keer een vis. The madams van de school helpen ons om de vis te kuisen en te prepareren. We moeten zeggen dat het heerlijk smaakte.
Klas 3 schildert ’s avonds onder toezicht van Charlotte en mezelf de hanen in die ze de vorige keer getekend hebben. En de resultaten mogen gezien worden.
Met het koekjesgeld kopen we heel wat attributen voor de school. Gaande van springtouwen, lijm, stof voor strikjes, veiligheidsspelden, elastiek, materiaal om muziekinstrumenten te maken, … Een heleboel dus. Gelukkig is Attu terug mee. Vandaag laten we ook een kleedje maken. Dit keer in een stofje en een model die wij mooi vinden. De ontwerpen van Charlotte en Attu die onze wensen vertaalt helpen de kleermaker om zich iets voor te stellen bij onze Belgische mode. Volgende week woensdag mogen we het resultaat bewonderen.
Ook kopen we voor de eerste keer een vis. The madams van de school helpen ons om de vis te kuisen en te prepareren. We moeten zeggen dat het heerlijk smaakte.
Klas 3 schildert ’s avonds onder toezicht van Charlotte en mezelf de hanen in die ze de vorige keer getekend hebben. En de resultaten mogen gezien worden.
dinsdag 9 februari 2010
dinsdag 9 februari
Toen we deze morgen wakker werden, zagen we een blauwe hemel en een stralende zon.
Dit bleek het weer te zijn voor de hele dag. We profiteren ervan om onze was te doen – op zijn Afrikaans dan. Kleren in een emmer met wat waspoeder en schrobben maar.
We zijn tevreden over het resultaat en we zijn er zeker van dat onze mama’s ook trots zouden zijn op onze propere kledij.
Nadat we de was en onszelf gewassen hebben, kleuren we onze huid wat bij.
Het zonnetje is zalig en met een temperatuur van 30°C of meer voelen we ons terug genoodzaakt om onze shorts en topjes boven te halen. Als dit winter is dan houden we wel van dit Afrikaanse seizoen.
België zou hier beter eens een voorbeeld aan nemen.
Maaike krijgt niet genoeg van het zonnen en dit moet ze ’s avonds bekopen. Zo rood als een tomaat en met een zonneslag er bovenop moet ze die avond vroeg in haar bedje kruipen.
In de namiddag spelen we met de leerlingen baseball. Dit kennen ze niet en dat zorgt in het begin toch wel voor enkele grappige beelden.
Nadat we het spel uiteindelijk met handen en voeten uitgelegd hebben, lukt het aardig.
Regels zijn er niet echt want dat is onmogelijk bij de Afrikaanse jeugd.
Het is een super leuke namiddag en de leerlingen genieten er duidelijk ook van.
Dit bleek het weer te zijn voor de hele dag. We profiteren ervan om onze was te doen – op zijn Afrikaans dan. Kleren in een emmer met wat waspoeder en schrobben maar.
We zijn tevreden over het resultaat en we zijn er zeker van dat onze mama’s ook trots zouden zijn op onze propere kledij.
Nadat we de was en onszelf gewassen hebben, kleuren we onze huid wat bij.
Het zonnetje is zalig en met een temperatuur van 30°C of meer voelen we ons terug genoodzaakt om onze shorts en topjes boven te halen. Als dit winter is dan houden we wel van dit Afrikaanse seizoen.
België zou hier beter eens een voorbeeld aan nemen.
Maaike krijgt niet genoeg van het zonnen en dit moet ze ’s avonds bekopen. Zo rood als een tomaat en met een zonneslag er bovenop moet ze die avond vroeg in haar bedje kruipen.
In de namiddag spelen we met de leerlingen baseball. Dit kennen ze niet en dat zorgt in het begin toch wel voor enkele grappige beelden.
Nadat we het spel uiteindelijk met handen en voeten uitgelegd hebben, lukt het aardig.
Regels zijn er niet echt want dat is onmogelijk bij de Afrikaanse jeugd.
Het is een super leuke namiddag en de leerlingen genieten er duidelijk ook van.
maandag 8 februari
Na een geslaagd weekend is het terug tijd voor het echt werk. De lessen verlopen vlot en na een drukke dag voorbereiden is het al vlug avond.
We besluiten om zelf eens de handen uit de mouwen te steken en maken chapati.
Het smaakt heel erg maar we hebben er letterlijk onze buik van vol.
Dan begint het alweer te regenen. Tijdens tea-time wisten de leerkrachten ons te vertellen dat de winter begonnen is. En dit merken we. De zon komt niet meer opdagen en onze tshirt en short moet worden vervangen door een lange broek en trui.
We hebben terug een Belgisch gevoel… een ironische juich ontsnapt ons.
Wat de avondactiviteit betreft staan Charlotte en Maaike dit keer voor klas 1 en 2. Ze proberen nogmaals de prentenbingo uit en dit keer was hij meer dan geslaagd. De kinderen werkten voor een keer goed mee en er werd niet gezeurd.
Ikzelf sta voor klas 5. Wij spelen pictionary. De leerlingen hebben dit nog nooit gespeeld en vinden het super. De winnaar van het spel krijgt een echte Belgische chocotoff en dit maakt het spel natuurlijk nog aantrekkelijker.
We besluiten om zelf eens de handen uit de mouwen te steken en maken chapati.
Het smaakt heel erg maar we hebben er letterlijk onze buik van vol.
Dan begint het alweer te regenen. Tijdens tea-time wisten de leerkrachten ons te vertellen dat de winter begonnen is. En dit merken we. De zon komt niet meer opdagen en onze tshirt en short moet worden vervangen door een lange broek en trui.
We hebben terug een Belgisch gevoel… een ironische juich ontsnapt ons.
Wat de avondactiviteit betreft staan Charlotte en Maaike dit keer voor klas 1 en 2. Ze proberen nogmaals de prentenbingo uit en dit keer was hij meer dan geslaagd. De kinderen werkten voor een keer goed mee en er werd niet gezeurd.
Ikzelf sta voor klas 5. Wij spelen pictionary. De leerlingen hebben dit nog nooit gespeeld en vinden het super. De winnaar van het spel krijgt een echte Belgische chocotoff en dit maakt het spel natuurlijk nog aantrekkelijker.
zondag 7 februari
We moeten nog eens vroeg op. Nee geen mis voor ons vandaag maar wel ‘shoppingday”. Aangezien Mafinga niet echt de place to be is om te winkelen, verleggen we onze grenzen nog maar eens en nemen we de bus tot in Iringa. Attu is ook met ons meegekomen. We zijn hier heel erg blij voor want aangezien we van plan zijn om veel te kopen kan zij misschien hier en daar nog wat afdingen.
Wanneer we aankomen zien we Emma al van ver blinken tussen de vele zwarte gezichten. We hebben terug met haar afgesproken en ook zij gaat mee op cadeautjesjacht.
Eerst halen we geld af. Het fabeltje over –het alleen maar geld kunnen afhalen met een visakaart – klopt niet en met onze gewone bankkaart halen we een pak geld uit de muur. We voelen ons opeens terug rijker. Maar voor niet lang meer.
Onze eerste aankoop van de dag is een kibao. Dit is een plat plankje met een soort deegrol die je nodig hebt om chapati te maken. En aangezien we ons volledig aan het inburgeren zijn is dit voor ons een verplichte aankoop. Onze tweede halte is die bij enkele stoffenwinkels. Opnieuw laten de dames zich inpalmen door de Afrikaanse motiefjes maar ik hou het eerder bij een sober kleurtje. Teveel inburgeren is nooit goed…
Omdat het kiezen van de vele mooie kleuren niet altijd even vlot gebeurt, is het al vlug middag. Dat voelen we ook aan onze maag. We worden op de school van Emma uitgenodigd en daar krijgen we een godenmaal voorgeschoteld: een overheerlijke groentenmix, chapati en chips and eggs.
U hebt onze Belgische frieten wel daarmee kan je het vergelijken met daarover een soort omelet. Gewoonweg heerlijk!
We proppen ons helemaal vol tot we onze knoop van onze broek moeten openzetten.
Daarna nemen we terug de dahla dala naar het centrum om onze koopjesjacht verder te zetten.
In het busje leren we Bocca kennen. Dit is de zus van Attu. Ze is heel vriendelijk en wil ons heel erg graag helpen bij het zoeken van onze souvenirtjes.
De volgende aankopen zijn enkele mooie Afrikaanse juweeltjes en enkele typische kunstwerkjes. Het meest verrassende dat we die dag te zien krijgen is een deel van de brouwerij van Serengeti, het lokale bier.
Wij zijn helemaal in de ban van de poster van dit biertje en zijn dan ook hopeloos op zoek naar een exemplaar. Deze hebben ze jammer genoeg niet meer in voorraad maar als we zien wat we in de plaats krijgen is de poster al lang vergeten. Een jongen komt plots aangewandeld met een mensengroot exemplaar van een plastieken bierflesje. Dit mogen we hebben en fier stappen we er mee op straat. Het beeld – 2 blanken met een mensengroot bierflesje op straat- doet veel Tanzanianen verwonderd kijken.
Vooraleer we op de bus stappen om terug naar huis te gaan proeven we nog een Afrikaanse oliebol. Je kan hem een beetje vergelijken met de onze maar dan minder gesuikerd. Wanneer Maaike een hap neemt, doet dit haar denken aan de overheerlijke oliebollen van haar meme.
Uitgeput van onze lange winkeldag vallen we heel vlug in slaap.
Wanneer we aankomen zien we Emma al van ver blinken tussen de vele zwarte gezichten. We hebben terug met haar afgesproken en ook zij gaat mee op cadeautjesjacht.
Eerst halen we geld af. Het fabeltje over –het alleen maar geld kunnen afhalen met een visakaart – klopt niet en met onze gewone bankkaart halen we een pak geld uit de muur. We voelen ons opeens terug rijker. Maar voor niet lang meer.
Onze eerste aankoop van de dag is een kibao. Dit is een plat plankje met een soort deegrol die je nodig hebt om chapati te maken. En aangezien we ons volledig aan het inburgeren zijn is dit voor ons een verplichte aankoop. Onze tweede halte is die bij enkele stoffenwinkels. Opnieuw laten de dames zich inpalmen door de Afrikaanse motiefjes maar ik hou het eerder bij een sober kleurtje. Teveel inburgeren is nooit goed…
Omdat het kiezen van de vele mooie kleuren niet altijd even vlot gebeurt, is het al vlug middag. Dat voelen we ook aan onze maag. We worden op de school van Emma uitgenodigd en daar krijgen we een godenmaal voorgeschoteld: een overheerlijke groentenmix, chapati en chips and eggs.
U hebt onze Belgische frieten wel daarmee kan je het vergelijken met daarover een soort omelet. Gewoonweg heerlijk!
We proppen ons helemaal vol tot we onze knoop van onze broek moeten openzetten.
Daarna nemen we terug de dahla dala naar het centrum om onze koopjesjacht verder te zetten.
In het busje leren we Bocca kennen. Dit is de zus van Attu. Ze is heel vriendelijk en wil ons heel erg graag helpen bij het zoeken van onze souvenirtjes.
De volgende aankopen zijn enkele mooie Afrikaanse juweeltjes en enkele typische kunstwerkjes. Het meest verrassende dat we die dag te zien krijgen is een deel van de brouwerij van Serengeti, het lokale bier.
Wij zijn helemaal in de ban van de poster van dit biertje en zijn dan ook hopeloos op zoek naar een exemplaar. Deze hebben ze jammer genoeg niet meer in voorraad maar als we zien wat we in de plaats krijgen is de poster al lang vergeten. Een jongen komt plots aangewandeld met een mensengroot exemplaar van een plastieken bierflesje. Dit mogen we hebben en fier stappen we er mee op straat. Het beeld – 2 blanken met een mensengroot bierflesje op straat- doet veel Tanzanianen verwonderd kijken.
Vooraleer we op de bus stappen om terug naar huis te gaan proeven we nog een Afrikaanse oliebol. Je kan hem een beetje vergelijken met de onze maar dan minder gesuikerd. Wanneer Maaike een hap neemt, doet dit haar denken aan de overheerlijke oliebollen van haar meme.
Uitgeput van onze lange winkeldag vallen we heel vlug in slaap.
zaterdag 6 februari
Normaal waren we deze middag uitgenodigd bij teacher Ruth maar dit ging om een of andere bizarre reden niet door. Wij denken dat de leerkracht van Mbeya hier voor iets tussen zit.
Gisterenavond vroeg deze leerkracht of wij op zaterdag een activiteit konden geven. Aangezien we uitgenodigd waren om te gaan eten, zeiden we dat we dit niet konden doen. Hij wist ons te zeggen dat hij het wel met teacher Ruth zou regelen zodat we zeker op tijd terug konden zijn. Wat hij ons niet vertelde was dat hij onze date zou afzeggen.
We leggen er ons vlug bij neer en in de namiddag organiseren we een soort kermis voor alle leerlingen. In de eetzaal verspreiden we allerlei verschillende spelletjes. Het is de bedoeling dat de leerlingen uit klas 7 het spel leiden maar van verantwoordelijkheid hebben ze hier nog nooit gehoord. Ze spelen de spelletjes liever zelf of laten zich liever door ons schminken. Dit is trouwens ook de trekpleister van deze namiddag. De leerlingen dromen er hier blijkbaar van om een prinses, een leeuw, een vlinder of spider-of batman te zijn. Dit zijn de meest gevraagde figuren en de hele namiddag toveren we de leerlingen om tot echte helden of heldinnen.
Wanneer we zien dat de helft van ons materiaal weg of kapot is overvalt een diepe ontgoocheling ons. We kunnen er niet bij dat de leerlingen hier zo slordig met materiaal omgaan. Ze hebben al zo weinig en dan maken ze het nog eens kapot.
Als we terug in ons huisje zijn, komt Huruma plots aankloppen. Blijkbaar is hij ziek en komt ons vertellen dat hij niet mee kan naar de disco.
Een tweede ontgoocheling overvalt ons.
Het is zaterdag en we willen echt weg. We trekken onze stoute schoenen aan willen aan de keukenhulpjes vragen of zij geen zin hebben om met ons mee te gaan. De nicht van Huruma –Attu- die nu ook in het huis van mama Mungai verblijft , ziet dit wel zitten maar vraagt toch nog even de goedkeuring aan haar neef. Huruma wil ons niet alleen laten gaan en we verzetten ons feestje naar volgende week. Benieuwd wat er dan zal tussenkomen. Dit houdt ons echter niet tegen om thuis een feestje te bouwen.
Attu houdt ons gezelschap en we leren haar enkele goeie dansplaatjes kennen. Ze geniet duidelijk van onze muziek en onze compagnie en voordat we het weten is het al redelijk laat.
Met een –toch nog voldaan -gevoel kruipen we in ons bedje.
Gisterenavond vroeg deze leerkracht of wij op zaterdag een activiteit konden geven. Aangezien we uitgenodigd waren om te gaan eten, zeiden we dat we dit niet konden doen. Hij wist ons te zeggen dat hij het wel met teacher Ruth zou regelen zodat we zeker op tijd terug konden zijn. Wat hij ons niet vertelde was dat hij onze date zou afzeggen.
We leggen er ons vlug bij neer en in de namiddag organiseren we een soort kermis voor alle leerlingen. In de eetzaal verspreiden we allerlei verschillende spelletjes. Het is de bedoeling dat de leerlingen uit klas 7 het spel leiden maar van verantwoordelijkheid hebben ze hier nog nooit gehoord. Ze spelen de spelletjes liever zelf of laten zich liever door ons schminken. Dit is trouwens ook de trekpleister van deze namiddag. De leerlingen dromen er hier blijkbaar van om een prinses, een leeuw, een vlinder of spider-of batman te zijn. Dit zijn de meest gevraagde figuren en de hele namiddag toveren we de leerlingen om tot echte helden of heldinnen.
Wanneer we zien dat de helft van ons materiaal weg of kapot is overvalt een diepe ontgoocheling ons. We kunnen er niet bij dat de leerlingen hier zo slordig met materiaal omgaan. Ze hebben al zo weinig en dan maken ze het nog eens kapot.
Als we terug in ons huisje zijn, komt Huruma plots aankloppen. Blijkbaar is hij ziek en komt ons vertellen dat hij niet mee kan naar de disco.
Een tweede ontgoocheling overvalt ons.
Het is zaterdag en we willen echt weg. We trekken onze stoute schoenen aan willen aan de keukenhulpjes vragen of zij geen zin hebben om met ons mee te gaan. De nicht van Huruma –Attu- die nu ook in het huis van mama Mungai verblijft , ziet dit wel zitten maar vraagt toch nog even de goedkeuring aan haar neef. Huruma wil ons niet alleen laten gaan en we verzetten ons feestje naar volgende week. Benieuwd wat er dan zal tussenkomen. Dit houdt ons echter niet tegen om thuis een feestje te bouwen.
Attu houdt ons gezelschap en we leren haar enkele goeie dansplaatjes kennen. Ze geniet duidelijk van onze muziek en onze compagnie en voordat we het weten is het al redelijk laat.
Met een –toch nog voldaan -gevoel kruipen we in ons bedje.
zaterdag 6 februari 2010
vrijdag 5 februari
Eindelijk hebben we terug water, toch voor eventjes. We maken van de gelegenheid gebruik om onze haren nog eens een wasbeurt te geven. Wanneer Charlotte haar haar aan het wassen is, stopt de kraan plots met water spuwen. Gelukkig is de shampoo er zo goed als uit.
In de vooravond hebben we terug klas 7 op bezoek in ons huisje. Ze willen ons een dansje tonen die ze ooit gemaakt hebben toen Peter – een Belgische leerkracht die hier 2 jaar gewoond heeft en nog 2x per jaar op bezoek komt- hier was. De sfeer zit er goed in en we besluiten om een mini-feestje met de meisjes te bouwen.
We raken in ‘the mood’. Dat is niet goed want nu hebben we zin in een echt feestje. Veel plaatsen om weg te gaan hebben we hier echter nog niet gezien maar eens vragen kan nooit kwaad. Twahiya – een meisje uit klas 7- woont in Mafinga en we vragen ons af of zij geen plaats kent waar je kan weg gaan. Dan valt de naam ‘John’s corner’.
We hebben zoveel zin om te gaan – het is tenslotte onze ‘girliesnight’ vanavond.
Maar zonder Huruma durven we niet gaan. We moeten het tenslotte ook niet gaan zoeken. “Waar is Huruma als je hem nodig hebt…?”, vragen we ons af op dat moment. Maar dan zien we hem plots met pak en zak aan onze deur staan. Toeval of niet, hij is juist terug van een week Dar Es Salaam. Na een begroeting vragen we hem op de man of hij met ons mee wil gaan dansen. Hij zegt dat hij wat moe is van zijn lange busrit maar hij belooft ons dat hij iets zal regelen voor morgen.
We besluiten om onze girliesnight met wat tucjes, een glaasje wijn en een meidenfilm verder te zetten. Nog geen 5minuten later komt Huruma op onze deur kloppen. Hij zegt dat er in het dorp een vrijgezellenfeest is en dat hij ons daar mee naartoe wil nemen. We maken ons vlug wat op. Best dat we dat gedaan hebben want als we daar aankomen zien we enorm veel opgemaakte mensen in deftige jurken en blinkende maatpakken.
Het feest – hier send off genaamd omdat de ouders hun zoon of dochter eigenlijk wegschenken- verloopt helemaal anders dan bij ons.
Ten eerste zijn het de ouders die het feest organiseren. Zij nodigen ook iedereen uit.
Maar het is niet omdat je gaat trouwen dat je sowieso een send-off krijgt. Het zijn de ouders die dit betalen en zij hebben dus de touwtjes in handen. Dit keer zijn het de ouders van het meisje die het feest organiseren. Het meisje staat dan ook het hele feest letterlijk centraal.
Het meisje staat er niet alleen. Naast haar staat er een andere vrouw die ook helemaal opgedirkt is. Zij doet dienst als “the support”. Het hele feest lang blijven de 2 vrouwen vooraan staan. Wij dachten eerst dat het ging om een lesbisch koppel dat zou trouwen. Maar dan vertelt Huruma ons dat het wel degelijk om een hetero-koppel gaat maar dat het meisje links van de bruid gewoon dient ter ondersteuning.
Haar toekomstige echtgenoot zit langs de kant en kijkt mee naar het hele gebeuren. Aan hem wordt eigenlijk geen aandacht besteed omdat het niet zijn ouders zijn die het feest betalen. De geliefden staan ook niet bij elkaar omdat ze eigenlijk ook nog niet bij elkaar mogen zijn.
Dan is het tijd om te eten. Per rij worden we uitgenodigd om aan te schuiven aan een lange tafel met daarop allerlei potten met eten in. We krijgen een bordje met allerlei gefrituurd eten.
Blijkbaar staat dat het hier chique. Echt alles is gebakken in frietvet. De banaan, een aardappel, een stuk kip en een loempia. Voor ons is het eten werkelijk een delicatesse en met onze handen verorberen we de hele maaltijd. Het stukje kip doet wonderen met ons.
Mensen nemen hun bord gewoon op de schoot en bestek hebben ze hier niet.
Ook misschien wel grappig om te vermelden is dat de stoelen waarop we zitten plastieken tuinstoelen zijn. Wij kunnen ons zoiets helemaal niet inbeelden maar het is fantastisch om eens een dergelijk Afrikaans feestje mee te maken.
Nadat iedereen bediend is geweest is het tijd om de cadeaus af te geven.
Om beurt staan er verschillende groepen recht en met een doek boven hun hoofd gaan ze al heupwiegend naar voor om hun geschenk af te geven. Deze geschenken gaan van lepels tot kookvuurtjes , geld en stukken zeep, … Wij kunnen het ons in alle geval niet inbeelden dat we zoiets zouden krijgen. Ook aan de ouders die het feest organiseren worden er geschenken afgegeven.
Het geven van de geschenken is ook de enige manier om eens in contact te komen met de toekomstige bruid. Bij het afgeven van het cadeau worden er handjes geschud maar voor de rest wordt er niet met haar gebabbeld.
Dan wordt er een liedje opgelegd en placeert de vrouw een dansje. Dan is het voor haar tijd om te vertrekken en worden de gasten uitgenodigd op de dansvloer. Wij profiteren van de gelegenheid en voegen ons bij het dansende gezelschap.
Onze aanwezigheid op het feestje blijft ook niet onopgemerkt. De fotograaf en de cameraman hebben ons verschillende keren in het vizier. En we weten nu al dat er op de video van het feest geregeld eens een wit kopje zal te zien zijn.
Misschien ook wel leuk om weten is dat de week voordat het koppel zal trouwen er verschillende vrouwen zich verzamelen en naar het huis van het meisje gaan. Op die dag leren ze haar hoe ze een goede vrouw moet zijn. Onderwerpen als leren koken, hoe ze een goed huishouden moet doen en hoe ze een goeie minnares kan zijn komen allemaal aan bod.
Het was voor ons alleszins een hele ervaring om dit eens mee te maken. We weten dat het voor jullie waarschijnlijk een beetje verwarrend overkomt, maar wees gerust er is bewijsmateriaal!
Nu we dit eens meegemaakt hebben, zullen we des te meer van onze Belgische vrijgezellenavond genieten ;)
In de vooravond hebben we terug klas 7 op bezoek in ons huisje. Ze willen ons een dansje tonen die ze ooit gemaakt hebben toen Peter – een Belgische leerkracht die hier 2 jaar gewoond heeft en nog 2x per jaar op bezoek komt- hier was. De sfeer zit er goed in en we besluiten om een mini-feestje met de meisjes te bouwen.
We raken in ‘the mood’. Dat is niet goed want nu hebben we zin in een echt feestje. Veel plaatsen om weg te gaan hebben we hier echter nog niet gezien maar eens vragen kan nooit kwaad. Twahiya – een meisje uit klas 7- woont in Mafinga en we vragen ons af of zij geen plaats kent waar je kan weg gaan. Dan valt de naam ‘John’s corner’.
We hebben zoveel zin om te gaan – het is tenslotte onze ‘girliesnight’ vanavond.
Maar zonder Huruma durven we niet gaan. We moeten het tenslotte ook niet gaan zoeken. “Waar is Huruma als je hem nodig hebt…?”, vragen we ons af op dat moment. Maar dan zien we hem plots met pak en zak aan onze deur staan. Toeval of niet, hij is juist terug van een week Dar Es Salaam. Na een begroeting vragen we hem op de man of hij met ons mee wil gaan dansen. Hij zegt dat hij wat moe is van zijn lange busrit maar hij belooft ons dat hij iets zal regelen voor morgen.
We besluiten om onze girliesnight met wat tucjes, een glaasje wijn en een meidenfilm verder te zetten. Nog geen 5minuten later komt Huruma op onze deur kloppen. Hij zegt dat er in het dorp een vrijgezellenfeest is en dat hij ons daar mee naartoe wil nemen. We maken ons vlug wat op. Best dat we dat gedaan hebben want als we daar aankomen zien we enorm veel opgemaakte mensen in deftige jurken en blinkende maatpakken.
Het feest – hier send off genaamd omdat de ouders hun zoon of dochter eigenlijk wegschenken- verloopt helemaal anders dan bij ons.
Ten eerste zijn het de ouders die het feest organiseren. Zij nodigen ook iedereen uit.
Maar het is niet omdat je gaat trouwen dat je sowieso een send-off krijgt. Het zijn de ouders die dit betalen en zij hebben dus de touwtjes in handen. Dit keer zijn het de ouders van het meisje die het feest organiseren. Het meisje staat dan ook het hele feest letterlijk centraal.
Het meisje staat er niet alleen. Naast haar staat er een andere vrouw die ook helemaal opgedirkt is. Zij doet dienst als “the support”. Het hele feest lang blijven de 2 vrouwen vooraan staan. Wij dachten eerst dat het ging om een lesbisch koppel dat zou trouwen. Maar dan vertelt Huruma ons dat het wel degelijk om een hetero-koppel gaat maar dat het meisje links van de bruid gewoon dient ter ondersteuning.
Haar toekomstige echtgenoot zit langs de kant en kijkt mee naar het hele gebeuren. Aan hem wordt eigenlijk geen aandacht besteed omdat het niet zijn ouders zijn die het feest betalen. De geliefden staan ook niet bij elkaar omdat ze eigenlijk ook nog niet bij elkaar mogen zijn.
Dan is het tijd om te eten. Per rij worden we uitgenodigd om aan te schuiven aan een lange tafel met daarop allerlei potten met eten in. We krijgen een bordje met allerlei gefrituurd eten.
Blijkbaar staat dat het hier chique. Echt alles is gebakken in frietvet. De banaan, een aardappel, een stuk kip en een loempia. Voor ons is het eten werkelijk een delicatesse en met onze handen verorberen we de hele maaltijd. Het stukje kip doet wonderen met ons.
Mensen nemen hun bord gewoon op de schoot en bestek hebben ze hier niet.
Ook misschien wel grappig om te vermelden is dat de stoelen waarop we zitten plastieken tuinstoelen zijn. Wij kunnen ons zoiets helemaal niet inbeelden maar het is fantastisch om eens een dergelijk Afrikaans feestje mee te maken.
Nadat iedereen bediend is geweest is het tijd om de cadeaus af te geven.
Om beurt staan er verschillende groepen recht en met een doek boven hun hoofd gaan ze al heupwiegend naar voor om hun geschenk af te geven. Deze geschenken gaan van lepels tot kookvuurtjes , geld en stukken zeep, … Wij kunnen het ons in alle geval niet inbeelden dat we zoiets zouden krijgen. Ook aan de ouders die het feest organiseren worden er geschenken afgegeven.
Het geven van de geschenken is ook de enige manier om eens in contact te komen met de toekomstige bruid. Bij het afgeven van het cadeau worden er handjes geschud maar voor de rest wordt er niet met haar gebabbeld.
Dan wordt er een liedje opgelegd en placeert de vrouw een dansje. Dan is het voor haar tijd om te vertrekken en worden de gasten uitgenodigd op de dansvloer. Wij profiteren van de gelegenheid en voegen ons bij het dansende gezelschap.
Onze aanwezigheid op het feestje blijft ook niet onopgemerkt. De fotograaf en de cameraman hebben ons verschillende keren in het vizier. En we weten nu al dat er op de video van het feest geregeld eens een wit kopje zal te zien zijn.
Misschien ook wel leuk om weten is dat de week voordat het koppel zal trouwen er verschillende vrouwen zich verzamelen en naar het huis van het meisje gaan. Op die dag leren ze haar hoe ze een goede vrouw moet zijn. Onderwerpen als leren koken, hoe ze een goed huishouden moet doen en hoe ze een goeie minnares kan zijn komen allemaal aan bod.
Het was voor ons alleszins een hele ervaring om dit eens mee te maken. We weten dat het voor jullie waarschijnlijk een beetje verwarrend overkomt, maar wees gerust er is bewijsmateriaal!
Nu we dit eens meegemaakt hebben, zullen we des te meer van onze Belgische vrijgezellenavond genieten ;)
donderdag 4 februari
Vandaag ontdekten we enkele talenten die ooit de Olympische spelen zullen winnen, wat hardlopen betreft. Voor de sportles spelen we enkele varianten van estafette. We werken klasdoorbrekend. Op die manier heerst er een soort competitie en dat geeft een zalige sfeer.
Iedereen is laaiend enthousiast en de tijd passeert razend vlug.
In de vooravond komen de meisjes van klas 7 ons terug een bezoekje brengen. We worden overstelpt met brieven, kaartjes en allerlei lekkers.
Blijkbaar vinden ze het super om les en activiteiten van ons te krijgen. We weten nu al dat er tranen zullen rollen wanneer we terug naar huis zullen gaan.
Deze meisjes genieten zo ontzettend van onze komst hier en we krijgen het telkens warm vanbinnen wanneer we hun briefjes lezen.
Maaike en mezelf geven vanavond activiteit aan de leerlingen van klas 1 en 2. We hebben terug kleurplaten voorzien. Dit doen ze nu eenmaal het liefst. Een echte activiteit geven aan hen is moeilijk omdat ze niet altijd evenveel Engels begrijpen. Wanneer je iets probeert uit te leggen aan hen staren ze je dan meestal aan met van die grote puppy-ogen.
We leggen ondertussen ook wat dansmuziek op. Veel leerlingen laten het kleuren al vlug voor wat het is en beginnen spontaan te dansen. Het is machtig om zien hoe het ritme en het dansgevoel er hier al van kleinsaf inzit.
Iedereen is laaiend enthousiast en de tijd passeert razend vlug.
In de vooravond komen de meisjes van klas 7 ons terug een bezoekje brengen. We worden overstelpt met brieven, kaartjes en allerlei lekkers.
Blijkbaar vinden ze het super om les en activiteiten van ons te krijgen. We weten nu al dat er tranen zullen rollen wanneer we terug naar huis zullen gaan.
Deze meisjes genieten zo ontzettend van onze komst hier en we krijgen het telkens warm vanbinnen wanneer we hun briefjes lezen.
Maaike en mezelf geven vanavond activiteit aan de leerlingen van klas 1 en 2. We hebben terug kleurplaten voorzien. Dit doen ze nu eenmaal het liefst. Een echte activiteit geven aan hen is moeilijk omdat ze niet altijd evenveel Engels begrijpen. Wanneer je iets probeert uit te leggen aan hen staren ze je dan meestal aan met van die grote puppy-ogen.
We leggen ondertussen ook wat dansmuziek op. Veel leerlingen laten het kleuren al vlug voor wat het is en beginnen spontaan te dansen. Het is machtig om zien hoe het ritme en het dansgevoel er hier al van kleinsaf inzit.
donderdag 4 februari 2010
woensdag 3 februari
We hebben de nacht goed overleefd. De groene monsters en angstaanvallen zijn gebleven waar ze horen.
Vandaag is er ook – na 3 maand tijd- terug internet op school. We mogen van geluk spreken dat de internetpanne voor onze aankomst gebeurd is.
Dat wil dus zeggen dat we in principe wat meer op internet kunnen. Maar we beperken ons nog steeds omdat we meer willen genieten van het Afrikaanse landschap dan van het Afrikaanse surfen.
Vandaag maakten we ook een praatje met de headteacher. Hij bood ons zelfs aan om volgend jaar terug te komen naar Mafinga en te werken op deze school.
Er was wel één voorwaarde waaraan we moeten voldoen en deze is trouwen met een Tanzaniaan. Het is een mooi aanbod maar we hebben toch vriendelijk bedankt.
In de namiddag profiteren we ervan om onze lessen voor te bereiden. De zon is niet van de partij dus worden we ook niet afgeleid. Het is zelfs zo erg dat de zon ingeruild wordt voor een tropische regenbui. We hopen dat het vele water die uit de lucht valt ergens wordt opgevangen en terug door onze kraan stroomt. We zitten namelijk al 2 dagen zonder water.
Maar dat weerhoudt ons niet om heerlijk te koken. Op het menu van vandaag staan voor ’s middags lookbroodjes en voor ’s avonds een zakje Knorr-pasta.
Wanneer we ’s avonds een activiteit geven, valt plots de elektriciteit uit. Nadat we de kinderen rustig hebben gekregen – het was pikdonker zonder licht- besluiten we om met zijn allen wat liedjes te zingen. Geen elektriciteit hebben kan nog gezellig zijn.
Vandaag is er ook – na 3 maand tijd- terug internet op school. We mogen van geluk spreken dat de internetpanne voor onze aankomst gebeurd is.
Dat wil dus zeggen dat we in principe wat meer op internet kunnen. Maar we beperken ons nog steeds omdat we meer willen genieten van het Afrikaanse landschap dan van het Afrikaanse surfen.
Vandaag maakten we ook een praatje met de headteacher. Hij bood ons zelfs aan om volgend jaar terug te komen naar Mafinga en te werken op deze school.
Er was wel één voorwaarde waaraan we moeten voldoen en deze is trouwen met een Tanzaniaan. Het is een mooi aanbod maar we hebben toch vriendelijk bedankt.
In de namiddag profiteren we ervan om onze lessen voor te bereiden. De zon is niet van de partij dus worden we ook niet afgeleid. Het is zelfs zo erg dat de zon ingeruild wordt voor een tropische regenbui. We hopen dat het vele water die uit de lucht valt ergens wordt opgevangen en terug door onze kraan stroomt. We zitten namelijk al 2 dagen zonder water.
Maar dat weerhoudt ons niet om heerlijk te koken. Op het menu van vandaag staan voor ’s middags lookbroodjes en voor ’s avonds een zakje Knorr-pasta.
Wanneer we ’s avonds een activiteit geven, valt plots de elektriciteit uit. Nadat we de kinderen rustig hebben gekregen – het was pikdonker zonder licht- besluiten we om met zijn allen wat liedjes te zingen. Geen elektriciteit hebben kan nog gezellig zijn.
dinsdag 2 februari
1 aflevering blijken er 3 te zijn geworden. Dit maakt het voor ons moeilijk om op te staan. Na 5 keer snoozen raken we toch uit ons bed. We moeten wel want het is terug een drukke dag wat lesgeven betreft.
De rest van de dag verloopt zoals we hem hier al gewoon zijn. Les geven, iets eten, lessen voorbereiden, iets eten, activiteit geven aan een klas, filmpje bekijken en daarna zalig in slaap vallen. Dat laatste hopen we toch althans want deze avond is het terug malariapil-tijd.
De rest van de dag verloopt zoals we hem hier al gewoon zijn. Les geven, iets eten, lessen voorbereiden, iets eten, activiteit geven aan een klas, filmpje bekijken en daarna zalig in slaap vallen. Dat laatste hopen we toch althans want deze avond is het terug malariapil-tijd.
dinsdag 2 februari 2010
maandag 1 februari
Vandaag is het voor mij de drukste dag qua lesgeven. Maaike en Charlotte profiteren van hun vrij moment en bezoeken het dorp – voor ons de markt. Naast de nodige inkopen laten ze zich verleiden door de prachtige Afrikaanse stoffen. Beiden kopen ze enkele meters stof. Deze keer geen tafelkleedjes of motiefjes die lijken op bomma’s gordijnen. Ze voelen zich beiden nog niet voldaan en kopen elk nog een paar slippers. Tijdens het voorbereiden van onze lessen wordt plots op de deur geklopt. Het is Roda. Ze wil ons chapati leren maken. We laten alles onmiddellijk vallen en zetten onze koksmuts op.
We weten nu al dat jullie zullen smullen wanneer we dit voor jullie zullen klaar maken. Als ik jullie was, zou ik al beginnen watertanden.
Wij deden het alvast. En van al dat eten te zien kregen we zelf honger en zin in iets zoet.
We besluiten om wentelteefjes te maken. Alle ingrediënten zijn voorhanden en moeilijk is het niet, een ideale maaltijd dus.
En gesmaakt heeft het zeker. Ook ‘the madams’ en teacher Ruth die proefden van deze Belgische maaltijd gaven ons de goedkeuring.
Teacher Ruth vindt het zelfs zo lekker dat ze ons uitnodigt bij haar thuis om haar kookkunsten eens te tonen. We zijn benieuwd… Wat het wordt laten we u binnen 2 weken weten.
’s Avonds geven we terug een uur en half activiteit. Daarna bekijken we nog 1 aflevering van gossip girl en kruipen in ons nestje. We moeten morgen namelijk terug vroeg op om les te geven.
We weten nu al dat jullie zullen smullen wanneer we dit voor jullie zullen klaar maken. Als ik jullie was, zou ik al beginnen watertanden.
Wij deden het alvast. En van al dat eten te zien kregen we zelf honger en zin in iets zoet.
We besluiten om wentelteefjes te maken. Alle ingrediënten zijn voorhanden en moeilijk is het niet, een ideale maaltijd dus.
En gesmaakt heeft het zeker. Ook ‘the madams’ en teacher Ruth die proefden van deze Belgische maaltijd gaven ons de goedkeuring.
Teacher Ruth vindt het zelfs zo lekker dat ze ons uitnodigt bij haar thuis om haar kookkunsten eens te tonen. We zijn benieuwd… Wat het wordt laten we u binnen 2 weken weten.
’s Avonds geven we terug een uur en half activiteit. Daarna bekijken we nog 1 aflevering van gossip girl en kruipen in ons nestje. We moeten morgen namelijk terug vroeg op om les te geven.
zondag 31 januari
Vandaag is het zondag … u denkt hoogstwaarschijnlijk ‘aha tijd om naar de mis te gaan…’
Niet dus…
We hebben redelijk vlug en unaniem beslist om niet te gaan. En we moeten toegeven het is heerlijk om eens te ontwaken op een school die muisstil is. Iedereen is namelijk naar de mis.
De verdere zondag verloopt redelijk rustig. De meisjes van klas 5, 6 en 7 vergezellen ons en er wordt druk gekeuveld tot het alweer tijd is voor het avondmaal.
Niet dus…
We hebben redelijk vlug en unaniem beslist om niet te gaan. En we moeten toegeven het is heerlijk om eens te ontwaken op een school die muisstil is. Iedereen is namelijk naar de mis.
De verdere zondag verloopt redelijk rustig. De meisjes van klas 5, 6 en 7 vergezellen ons en er wordt druk gekeuveld tot het alweer tijd is voor het avondmaal.
zaterdag 30 januari
De weinige slaap van de voorbije week wordt vandaag ingehaald. We hebben het blijkbaar alle 3 nodig en we slapen tot 11 uur. Daarna ruimen we ons huisje wat op en bereiden onze activiteit voor in de namiddag voor.
Na het middageten- dat op zaterdag om 14 uur is – starten we met Bingo. De hele school – lees 200 leerlingen - verzamelt zich in de eetzaal en het spel kan beginnen.
Wij voelen ons precies 3 entertainers in een bejaardentehuis maar voor de kinderen is deze activiteit fantastisch. Om het half uur leren we de kinderen een liedje aan. Van ‘if you happy and you know it’ tot ‘you are my sunshine’. Het bevalt de leerlingen heel erg en ze zingen uit volle borst mee.
’s Avonds hebben we bezoek van enkele zesdeklassers. We spelen samen met hen gezelschapsspelen. Al vlug is het 9 uur en dan is het voor hen bedtijd. We kijken nog naar een filmpje en zoeken dan zelf ons bed op.
Na het middageten- dat op zaterdag om 14 uur is – starten we met Bingo. De hele school – lees 200 leerlingen - verzamelt zich in de eetzaal en het spel kan beginnen.
Wij voelen ons precies 3 entertainers in een bejaardentehuis maar voor de kinderen is deze activiteit fantastisch. Om het half uur leren we de kinderen een liedje aan. Van ‘if you happy and you know it’ tot ‘you are my sunshine’. Het bevalt de leerlingen heel erg en ze zingen uit volle borst mee.
’s Avonds hebben we bezoek van enkele zesdeklassers. We spelen samen met hen gezelschapsspelen. Al vlug is het 9 uur en dan is het voor hen bedtijd. We kijken nog naar een filmpje en zoeken dan zelf ons bed op.
vrijdag 29 januari
In de voormiddag geven we onze laatste lesjes voor deze week. We blikken met een goed gevoel terug op onze eerste week. Als beloning mogen we een namiddag genieten in het zonnetje. We ezel stoot zich nooit tweemaal aan dezelfde steen en wij zeker niet dus smeren we ons heel goed in.
Op vrijdagavond voorzien we telkens een knutselactiviteit voor 2 klassen. Deze keer starten we met klas 3k en 3m. We laten hen een haan observeren en daarna is het hun beurt om er zelf eentje te tekenen. Ondertussen leren we hen ook het liedje ‘the cock is dead’.
Iedereen zingt mee uit volle borst en ondertussen komt de creativiteit van de leerlingen boven.
We staan versteld van de mooie resultaten. De tijd gaat zo vlug dat er geen tijd meer is om de haan in te schilderen. Dit zal voor een volgende keer zijn.
’s avonds verwennen we onszelf met een aperitiefje – fruitsap wel te verstaan- en wat pringles. We genieten er met volle teugen van en zo zetten we ons weekend toch nog op een feestelijke manier in. Dit mede dankzij ‘gossip girl’.
“You know you love me - xoxo - gossip girl”
Op vrijdagavond voorzien we telkens een knutselactiviteit voor 2 klassen. Deze keer starten we met klas 3k en 3m. We laten hen een haan observeren en daarna is het hun beurt om er zelf eentje te tekenen. Ondertussen leren we hen ook het liedje ‘the cock is dead’.
Iedereen zingt mee uit volle borst en ondertussen komt de creativiteit van de leerlingen boven.
We staan versteld van de mooie resultaten. De tijd gaat zo vlug dat er geen tijd meer is om de haan in te schilderen. Dit zal voor een volgende keer zijn.
’s avonds verwennen we onszelf met een aperitiefje – fruitsap wel te verstaan- en wat pringles. We genieten er met volle teugen van en zo zetten we ons weekend toch nog op een feestelijke manier in. Dit mede dankzij ‘gossip girl’.
“You know you love me - xoxo - gossip girl”
donderdag 28 januari
De dag start vroeg en rustig. We kunnen uitslapen want donderdag is de minste drukke dag voor ons alle 3 wat lesgeven betreft. Tijdens de les van Maaike roept de klasleraar haar om enkele vraagjes te stellen over het onderwijs in België. Vragen over de infrastructuur, het niveau van de leerlingen passeren allemaal de revue. Algauw belanden ze in een 2uur durend interessant gesprek. Hij leert van Maaike en zij van hem. Onderwerpen als cultuur, het onderwijs, de ambities, de visie, het geloof komen aan bod.
We komen onder andere te weten waarom Tanzania zo’n vredig land is. Dit blijkt grotendeels door de goede aanpak van de president. Hij voerde een eenheidstaal in namelijk het Swahili. Dit zorgde ervoor dat 120 stammen, elk met hun eigen dialect, zich nu gingen verenigen.
Een ander weetje: hier mogen de leerkrachten niet kiezen waar ze les geven. De leerkracht die Maaike het één en het ander bijleert is zelf van Mbeya en moet les geven in Mafinga. Dit zorgt er ook voor dat de stemmen worden verenigd. Het ging ook over de benaming ‘zwarte’. Om alle misvattingen nu voor eens en voor altijd de wereld uit te helpen. Het woord ‘zwarte (black men of black American) aanvaarden ze. Het woord neger of negro ervaren ze eerder negatief. Want negro is de naam van een zwart dier, dus wanneer je negro zegt vergelijk je hen eigenlijk met een zwart dier. Het meest positieve wat je kan zeggen is eigenlijk gewoon afrikaan. Het is hier ook not done om als man en vrouw hand in hand te lopen, dit belooft als Bert op bezoek komt om Ruth te bezoeken, laat staan kussen in het openbaar.
Bert, bij deze ben je gewaarschuwd ;).
Onderwerpen als Michaël Jackson, B. Obama, homo’s, je lichaam verbouwen, de problemen in Rwanda, de mogelijkheid om naar België te komen groot geld te verdienen en terug te keren naar Tanzania, trouwen met een blanke vrouw als statussymbool, verschillende uitspraak van het Engels, … we hadden het er allemaal over.
De namiddag gingen we naar de markt en vonden we een nieuw westers winkeltje. Van mijn part mag het zijn naam gerust veranderen in ‘de 7de hemel’. Heinz ketchup, mayonaise, smeerkaas, Nutella, Pringles, Fanta en Sprite, je kan het er allemaal kopen. Een nieuwe wereld ging voor ons open, vaarwel honger! Meer dan tevreden keerden we huiswaarts, klaar voor de sportles. We verdeelden ons en gaven les aan klas 1 tot 7. We speelden chinees voetbal, fat Sarah (zie dikke Berta), mwazungu says (mwazungu: blanke)… Op het einde was er een leerling van de 7de klas, iedereen noemde hem fat Joe, die Michael Jackson kon imiteren, het was schitterend! De stem, de moves, iedereen stond hem aan te moedigen, er heerste een zalige sfeer (en ja we hebben er een filmpje van gemaakt)! Met een voldaan gevoel keerden we terug naar ons huisje…
Tot de volgende!
Kwaheri!
We komen onder andere te weten waarom Tanzania zo’n vredig land is. Dit blijkt grotendeels door de goede aanpak van de president. Hij voerde een eenheidstaal in namelijk het Swahili. Dit zorgde ervoor dat 120 stammen, elk met hun eigen dialect, zich nu gingen verenigen.
Een ander weetje: hier mogen de leerkrachten niet kiezen waar ze les geven. De leerkracht die Maaike het één en het ander bijleert is zelf van Mbeya en moet les geven in Mafinga. Dit zorgt er ook voor dat de stemmen worden verenigd. Het ging ook over de benaming ‘zwarte’. Om alle misvattingen nu voor eens en voor altijd de wereld uit te helpen. Het woord ‘zwarte (black men of black American) aanvaarden ze. Het woord neger of negro ervaren ze eerder negatief. Want negro is de naam van een zwart dier, dus wanneer je negro zegt vergelijk je hen eigenlijk met een zwart dier. Het meest positieve wat je kan zeggen is eigenlijk gewoon afrikaan. Het is hier ook not done om als man en vrouw hand in hand te lopen, dit belooft als Bert op bezoek komt om Ruth te bezoeken, laat staan kussen in het openbaar.
Bert, bij deze ben je gewaarschuwd ;).
Onderwerpen als Michaël Jackson, B. Obama, homo’s, je lichaam verbouwen, de problemen in Rwanda, de mogelijkheid om naar België te komen groot geld te verdienen en terug te keren naar Tanzania, trouwen met een blanke vrouw als statussymbool, verschillende uitspraak van het Engels, … we hadden het er allemaal over.
De namiddag gingen we naar de markt en vonden we een nieuw westers winkeltje. Van mijn part mag het zijn naam gerust veranderen in ‘de 7de hemel’. Heinz ketchup, mayonaise, smeerkaas, Nutella, Pringles, Fanta en Sprite, je kan het er allemaal kopen. Een nieuwe wereld ging voor ons open, vaarwel honger! Meer dan tevreden keerden we huiswaarts, klaar voor de sportles. We verdeelden ons en gaven les aan klas 1 tot 7. We speelden chinees voetbal, fat Sarah (zie dikke Berta), mwazungu says (mwazungu: blanke)… Op het einde was er een leerling van de 7de klas, iedereen noemde hem fat Joe, die Michael Jackson kon imiteren, het was schitterend! De stem, de moves, iedereen stond hem aan te moedigen, er heerste een zalige sfeer (en ja we hebben er een filmpje van gemaakt)! Met een voldaan gevoel keerden we terug naar ons huisje…
Tot de volgende!
Kwaheri!
Abonneren op:
Posts (Atom)
