vrijdag 5 februari

Eindelijk hebben we terug water, toch voor eventjes. We maken van de gelegenheid gebruik om onze haren nog eens een wasbeurt te geven. Wanneer Charlotte haar haar aan het wassen is, stopt de kraan plots met water spuwen. Gelukkig is de shampoo er zo goed als uit.
In de vooravond hebben we terug klas 7 op bezoek in ons huisje. Ze willen ons een dansje tonen die ze ooit gemaakt hebben toen Peter – een Belgische leerkracht die hier 2 jaar gewoond heeft en nog 2x per jaar op bezoek komt- hier was. De sfeer zit er goed in en we besluiten om een mini-feestje met de meisjes te bouwen.
We raken in ‘the mood’. Dat is niet goed want nu hebben we zin in een echt feestje. Veel plaatsen om weg te gaan hebben we hier echter nog niet gezien maar eens vragen kan nooit kwaad. Twahiya – een meisje uit klas 7- woont in Mafinga en we vragen ons af of zij geen plaats kent waar je kan weg gaan. Dan valt de naam ‘John’s corner’.
We hebben zoveel zin om te gaan – het is tenslotte onze ‘girliesnight’ vanavond.
Maar zonder Huruma durven we niet gaan. We moeten het tenslotte ook niet gaan zoeken. “Waar is Huruma als je hem nodig hebt…?”, vragen we ons af op dat moment. Maar dan zien we hem plots met pak en zak aan onze deur staan. Toeval of niet, hij is juist terug van een week Dar Es Salaam. Na een begroeting vragen we hem op de man of hij met ons mee wil gaan dansen. Hij zegt dat hij wat moe is van zijn lange busrit maar hij belooft ons dat hij iets zal regelen voor morgen.
We besluiten om onze girliesnight met wat tucjes, een glaasje wijn en een meidenfilm verder te zetten. Nog geen 5minuten later komt Huruma op onze deur kloppen. Hij zegt dat er in het dorp een vrijgezellenfeest is en dat hij ons daar mee naartoe wil nemen. We maken ons vlug wat op. Best dat we dat gedaan hebben want als we daar aankomen zien we enorm veel opgemaakte mensen in deftige jurken en blinkende maatpakken.
Het feest – hier send off genaamd omdat de ouders hun zoon of dochter eigenlijk wegschenken- verloopt helemaal anders dan bij ons.
Ten eerste zijn het de ouders die het feest organiseren. Zij nodigen ook iedereen uit.
Maar het is niet omdat je gaat trouwen dat je sowieso een send-off krijgt. Het zijn de ouders die dit betalen en zij hebben dus de touwtjes in handen. Dit keer zijn het de ouders van het meisje die het feest organiseren. Het meisje staat dan ook het hele feest letterlijk centraal.
Het meisje staat er niet alleen. Naast haar staat er een andere vrouw die ook helemaal opgedirkt is. Zij doet dienst als “the support”. Het hele feest lang blijven de 2 vrouwen vooraan staan. Wij dachten eerst dat het ging om een lesbisch koppel dat zou trouwen. Maar dan vertelt Huruma ons dat het wel degelijk om een hetero-koppel gaat maar dat het meisje links van de bruid gewoon dient ter ondersteuning.
Haar toekomstige echtgenoot zit langs de kant en kijkt mee naar het hele gebeuren. Aan hem wordt eigenlijk geen aandacht besteed omdat het niet zijn ouders zijn die het feest betalen. De geliefden staan ook niet bij elkaar omdat ze eigenlijk ook nog niet bij elkaar mogen zijn.
Dan is het tijd om te eten. Per rij worden we uitgenodigd om aan te schuiven aan een lange tafel met daarop allerlei potten met eten in. We krijgen een bordje met allerlei gefrituurd eten.
Blijkbaar staat dat het hier chique. Echt alles is gebakken in frietvet. De banaan, een aardappel, een stuk kip en een loempia. Voor ons is het eten werkelijk een delicatesse en met onze handen verorberen we de hele maaltijd. Het stukje kip doet wonderen met ons.
Mensen nemen hun bord gewoon op de schoot en bestek hebben ze hier niet.
Ook misschien wel grappig om te vermelden is dat de stoelen waarop we zitten plastieken tuinstoelen zijn. Wij kunnen ons zoiets helemaal niet inbeelden maar het is fantastisch om eens een dergelijk Afrikaans feestje mee te maken.
Nadat iedereen bediend is geweest is het tijd om de cadeaus af te geven.
Om beurt staan er verschillende groepen recht en met een doek boven hun hoofd gaan ze al heupwiegend naar voor om hun geschenk af te geven. Deze geschenken gaan van lepels tot kookvuurtjes , geld en stukken zeep, … Wij kunnen het ons in alle geval niet inbeelden dat we zoiets zouden krijgen. Ook aan de ouders die het feest organiseren worden er geschenken afgegeven.
Het geven van de geschenken is ook de enige manier om eens in contact te komen met de toekomstige bruid. Bij het afgeven van het cadeau worden er handjes geschud maar voor de rest wordt er niet met haar gebabbeld.

Dan wordt er een liedje opgelegd en placeert de vrouw een dansje. Dan is het voor haar tijd om te vertrekken en worden de gasten uitgenodigd op de dansvloer. Wij profiteren van de gelegenheid en voegen ons bij het dansende gezelschap.
Onze aanwezigheid op het feestje blijft ook niet onopgemerkt. De fotograaf en de cameraman hebben ons verschillende keren in het vizier. En we weten nu al dat er op de video van het feest geregeld eens een wit kopje zal te zien zijn.
Misschien ook wel leuk om weten is dat de week voordat het koppel zal trouwen er verschillende vrouwen zich verzamelen en naar het huis van het meisje gaan. Op die dag leren ze haar hoe ze een goede vrouw moet zijn. Onderwerpen als leren koken, hoe ze een goed huishouden moet doen en hoe ze een goeie minnares kan zijn komen allemaal aan bod.
Het was voor ons alleszins een hele ervaring om dit eens mee te maken. We weten dat het voor jullie waarschijnlijk een beetje verwarrend overkomt, maar wees gerust er is bewijsmateriaal!
Nu we dit eens meegemaakt hebben, zullen we des te meer van onze Belgische vrijgezellenavond genieten ;)