Vandaag is een dag zoals we er hier nog veel zullen meemaken. Opstaan, lessen voorbereiden in het zonnetje, les geven en heel veel denken aan eten.
Roda, het keukenhulpje van mama Mungai, komt ons deze middag verrassen met iets overheerlijks, chapati genaamd. Je kan het vergelijken met een echte Vlaamse pannenkoek maar dan minder zoet. Maar we doen er genoeg suiker op zodat we terug een thuisgevoel hebben.
woensdag 27 januari 2010
maandag 25 januari 2010
maandag 25 januari
Onze eerste lesdag verloopt redelijk vlot. De leerkrachten hebben er heel wat vertrouwen in en laten ons de hele tijd alleen. We denken dat ze in ons al afgestuurde leerkrachten zien en laten ons daarom zoveel alleen. Af en toe komen ze kijken en met een goedkeurende glimlach verdwijnen ze even vlug als ze zijn gekomen.
Op de menu van deze middag staat aardappelen met ei. Het is wat droog maar alles is beter dan rijst met bonen.
Voor de rest van de dag bereiden we onze lessen voor.
Wanneer we ’s avonds onze activiteit willen geven, horen we plots ‘teacher teacher a snake’.
Maaike en mezelf zetten het op een gillen en een lopen. Charlotte daarentegen blijft heel rustig en wanneer ze de slang dood ziet liggen roept ze ‘Je moet niet bang zijn, het is maar een kleintje’. Maaike en ik zijn er helemaal niet gerust in want teacher Ruth weet ons te vertellen dat er hier wel meerdere slangen aanwezig zijn. Met een klein hartje spelen we bingo met de leerlingen.
Plots krijgt Maaike een telefoontje uit België. Het is haar vriendje die ons meedeelt dat een vliegtuig van Ethiopian airlines is neergestort in de Middellandse Oceaan en dat er geen overlevenden zijn.
We zijn helemaal van de kaart als we het nieuws horen. Gelukkig zitten we hier nog even en moeten we niet onmiddellijk terug met het vliegtuig. Maar wanneer iemand zich geroepen voelt om ons te komen halen met de boot is hij of zij meer dan welkom.
Op de menu van deze middag staat aardappelen met ei. Het is wat droog maar alles is beter dan rijst met bonen.
Voor de rest van de dag bereiden we onze lessen voor.
Wanneer we ’s avonds onze activiteit willen geven, horen we plots ‘teacher teacher a snake’.
Maaike en mezelf zetten het op een gillen en een lopen. Charlotte daarentegen blijft heel rustig en wanneer ze de slang dood ziet liggen roept ze ‘Je moet niet bang zijn, het is maar een kleintje’. Maaike en ik zijn er helemaal niet gerust in want teacher Ruth weet ons te vertellen dat er hier wel meerdere slangen aanwezig zijn. Met een klein hartje spelen we bingo met de leerlingen.
Plots krijgt Maaike een telefoontje uit België. Het is haar vriendje die ons meedeelt dat een vliegtuig van Ethiopian airlines is neergestort in de Middellandse Oceaan en dat er geen overlevenden zijn.
We zijn helemaal van de kaart als we het nieuws horen. Gelukkig zitten we hier nog even en moeten we niet onmiddellijk terug met het vliegtuig. Maar wanneer iemand zich geroepen voelt om ons te komen halen met de boot is hij of zij meer dan welkom.
zondag 24 januari
We moeten terug vroeg op want vandaag gaan we naar de kerk. Helemaal opgemaakt – lees in Afrikaanse kledij en gewassen- brengt de schoolbus ons samen met de kinderen en leerkrachten naar de kerk.
Een mis verloopt helemaal anders dan bij ons. Eerst en vooral zitten de kerken hier bomvol, het is een mengeling van hele jonge kinderen tot hele oude mensen. Een koortje verwelkomt de gelovigen met hun gezang en dankzij een goeie beat zit de sfeer er vlug in.
Er zijn ook verschillende priesters die hun zegje doen. Veel hebben we er echter niet van verstaan want alles gebeurt in het Swahili.
We zijn er wel van overtuigd dat als je hier een priester bent je ook wel een beetje gek bent. We verschoten ons een bult wanneer de priester plots zijn keelgat opensperde en begon te roepen zodat zelfs de slechthorende in het publiek het heel goed gehoord hadden.
Vandaag was het ook wel een speciale dag voor the Southern Highland School. Er werd speciaal voor de school gebeden en geld ingezameld. Dit kwam omdat het de eerste zondag van het nieuwe schooljaar was. Op een bepaald moment werden alle aanwezige kinderen en leerkrachten naar voor geroepen om zichzelf voor te stellen. Daar wij nu ook tot het leerkrachtenteam behoren , werd ook aan ons de micro doorgegeven zodat wij ons konden voorstellen. We voelden de honderden ogen nog meer kijken naar ons.
Na 2 uur mis waren we eindelijk blij dat de dienst er op zat. Toen wisten we nog niet dat we nog een mis zouden moeten bijwonen.
We werden met de auto afgezet aan een andere mis. Toen we binnenkwamen voelden we ons net op een feestje. De hele kerk was aan het zingen en het dansen, toch het eerste uur van de mis.
We dansten mee maar na een uur hadden we het echt gehad. Dit kwam onder andere door de honger want we hadden niet ontbeten maar ook omdat de volgende 2 uren preken, gebeden en nog meer kerkelijk gedoe was. Ieder moment hoopten we op een hostie maar deze kwam niet.
Na 3 uur was het eindelijk afgelopen. We waren alle 4 – Emma was ook nog mee- kapot.
één ding weten we zeker het zal nog lange tijd duren vooraleer we nogmaals een mis zullen bijwonen.
Wanneer we terug aankwamen op school mochten we samen met mama Mungai eten. Ze was enorm vriendelijk en de tijd passeerde heel vlug door de lange gesprekken die we hadden met haar.
Voor de rest van de tijd bereiden we ons lessen voor de volgende dag voor. Want vanaf morgen vliegen we er eindelijk in! We zijn eens benieuwd.
Een mis verloopt helemaal anders dan bij ons. Eerst en vooral zitten de kerken hier bomvol, het is een mengeling van hele jonge kinderen tot hele oude mensen. Een koortje verwelkomt de gelovigen met hun gezang en dankzij een goeie beat zit de sfeer er vlug in.
Er zijn ook verschillende priesters die hun zegje doen. Veel hebben we er echter niet van verstaan want alles gebeurt in het Swahili.
We zijn er wel van overtuigd dat als je hier een priester bent je ook wel een beetje gek bent. We verschoten ons een bult wanneer de priester plots zijn keelgat opensperde en begon te roepen zodat zelfs de slechthorende in het publiek het heel goed gehoord hadden.
Vandaag was het ook wel een speciale dag voor the Southern Highland School. Er werd speciaal voor de school gebeden en geld ingezameld. Dit kwam omdat het de eerste zondag van het nieuwe schooljaar was. Op een bepaald moment werden alle aanwezige kinderen en leerkrachten naar voor geroepen om zichzelf voor te stellen. Daar wij nu ook tot het leerkrachtenteam behoren , werd ook aan ons de micro doorgegeven zodat wij ons konden voorstellen. We voelden de honderden ogen nog meer kijken naar ons.
Na 2 uur mis waren we eindelijk blij dat de dienst er op zat. Toen wisten we nog niet dat we nog een mis zouden moeten bijwonen.
We werden met de auto afgezet aan een andere mis. Toen we binnenkwamen voelden we ons net op een feestje. De hele kerk was aan het zingen en het dansen, toch het eerste uur van de mis.
We dansten mee maar na een uur hadden we het echt gehad. Dit kwam onder andere door de honger want we hadden niet ontbeten maar ook omdat de volgende 2 uren preken, gebeden en nog meer kerkelijk gedoe was. Ieder moment hoopten we op een hostie maar deze kwam niet.
Na 3 uur was het eindelijk afgelopen. We waren alle 4 – Emma was ook nog mee- kapot.
één ding weten we zeker het zal nog lange tijd duren vooraleer we nogmaals een mis zullen bijwonen.
Wanneer we terug aankwamen op school mochten we samen met mama Mungai eten. Ze was enorm vriendelijk en de tijd passeerde heel vlug door de lange gesprekken die we hadden met haar.
Voor de rest van de tijd bereiden we ons lessen voor de volgende dag voor. Want vanaf morgen vliegen we er eindelijk in! We zijn eens benieuwd.
zaterdag 23 januari 2010
Internet
Zoals jullie merken kunnen we ons vandaag de trotse eigenaars noemen van het worldwideweb. Joepi!! Vanaf nu zullen jullie niet zo lang meer moeten wachten om iets te horen van ons!
Veel leesplezier alvast!
Veel leesplezier alvast!
Zaterdag 23 januari
Vandaag komt Huruma ons halen om 9 uur. We zullen vandaag Iringa te bezoeken. Dit vooral om een kaartje voor internet te kopen en geld af te halen.
We zijn van plan om de bus te nemen maar dan stopt er plots een auto voor ons neus. Het is een andere neef van Huruma. Tegen een spotprijsje lenen we zijn auto. Na een uurtje komen we aan in Iringa. In vergelijking met Mafinga is Iringa echt wel groot. We hebben ook het gevoel dat we minder worden aangestaard omdat hier af en toe blanken passeren.
Eerst en vooral gaan we op zoek naar een internetcafé zodat we onze mails kunnen lezen en onze blog aanvullen. We kunnen maar een halfuurtje op internet en onze stick waarop de blog staat, wil niet werken op deze computers.
Dan brengen we een bezoekje aan de school waar Emma les geeft. Emma zit in het laatste jaar kleuteronderwijs aan de khbo en besloot net als ons om in Tanzania haar noord-zuidstage te doen. We nemen haar mee naar Mafinga, naar ons huisje. Ze is heel erg blij dat ze eindelijk eens Nederlands kan babbelen en dat ze ons ziet. Vanavond hebben we er dus nog een extra stem bij om onze zangstonde te vervolledigen!
We zijn van plan om de bus te nemen maar dan stopt er plots een auto voor ons neus. Het is een andere neef van Huruma. Tegen een spotprijsje lenen we zijn auto. Na een uurtje komen we aan in Iringa. In vergelijking met Mafinga is Iringa echt wel groot. We hebben ook het gevoel dat we minder worden aangestaard omdat hier af en toe blanken passeren.
Eerst en vooral gaan we op zoek naar een internetcafé zodat we onze mails kunnen lezen en onze blog aanvullen. We kunnen maar een halfuurtje op internet en onze stick waarop de blog staat, wil niet werken op deze computers.
Dan brengen we een bezoekje aan de school waar Emma les geeft. Emma zit in het laatste jaar kleuteronderwijs aan de khbo en besloot net als ons om in Tanzania haar noord-zuidstage te doen. We nemen haar mee naar Mafinga, naar ons huisje. Ze is heel erg blij dat ze eindelijk eens Nederlands kan babbelen en dat ze ons ziet. Vanavond hebben we er dus nog een extra stem bij om onze zangstonde te vervolledigen!
Vrijdag 22 januari
We kunnen wat uitslapen want de eerste les die we moeten observeren start pas om 9u20.
1 lesuur duurt hier 40 minuten wat voor de leerlingen lang genoeg is want de lessen zijn hier redelijk eentonig. De leerkracht geeft aan één stuk door les en de leerlingen moeten minstens een halfuur geconcentreerd luisteren. Daarna blijven er nog een 10tal minuten over om oefeningen te maken. De helft van de tijd zijn de leerlingen ook niet aan het luisteren omdat ze zodanig druk bezig zijn met het overschrijven van het bord. Enkel de leerkracht heeft een handboek waaruit hij of zij oefeningen haalt. Deze worden op het bord geschreven en door de leerlingen overgepend in een vakschrift. Het schrijfniveau is hier echt laag dus het tempo ook.
Na de observatie is het tijd voor het hoogtepunt van de dag … het stukje brood. Het smaakt ons enorm en voelen ons fit om er tegenaan te gaan.
Wanneer we in ons huisje zijn, wordt er plots op ons raam getikt. Het is de secretaresse – Tula- van de school die ons allerlei eten en materiaal brengt. We krijgen rijst, pasta, suiker, thee, boter en zelfs een waterkoker. Het eten is meer dan welkom en we bedanken Tula uitvoerig.
Na onze maaltijd – rijst met ananas- komt Huruma ons ‘verrassen’. Hij heeft onze Afrikaanse kledij mee. Wanneer we het passen komen we niet meer bij van het lachen. De kleedjes zijn heel erg mooi gemaakt maar over de stof hebben we toch onze twijfels. We voelen ons precies wandelende tafelkleedjes. Het doet al vlug de ronde dat we ons aan het inburgeren zijn en plots hebben we veel bekijks. Iedereen vindt onze kleedjes prachtig. Wij houden er een andere menig op na maar dit laten we niet merken.
Wanneer we alleen zijn, vormen we onze rok om tot een kleedje en maken er iets gala-achtig van. We voelen ons onmiddellijk veel vrouwelijker maar we beseffen dat we zo niet voor de klas kunnen staan.
Vandaag ontmoeten we ook Stephen. Dit is een taxichauffeur die ons de mooie plekjes rond Mafinga zal laten zien. Hij deed dit bij Ella en Jolien en staat er op om dit ook voor ons te doen. Ook stelt hij voor om ‘chips’ voor ons te maken. Wat het precies inhoudt, weten we niet maar het klinkt nu al overheerlijk.
De avondactiviteit verloopt iets minder rustig dan gisteren. Ondanks dat de leerlingen graag puzzelen valt het dit keer wat tegen. Er zijn te weinig puzzels voor iedereen waardoor ze moeten samenwerken, maar dit kennen ze hier niet echt waardoor er al vlug kleine ruzietjes ontstaan. Gelukkig kunnen we op tijd en stond de gemoederen bedaren en gaan we over tot spelletjes waarbij iedereen kan meespelen en waarbij ze de ander niet nodig hebben.
1 lesuur duurt hier 40 minuten wat voor de leerlingen lang genoeg is want de lessen zijn hier redelijk eentonig. De leerkracht geeft aan één stuk door les en de leerlingen moeten minstens een halfuur geconcentreerd luisteren. Daarna blijven er nog een 10tal minuten over om oefeningen te maken. De helft van de tijd zijn de leerlingen ook niet aan het luisteren omdat ze zodanig druk bezig zijn met het overschrijven van het bord. Enkel de leerkracht heeft een handboek waaruit hij of zij oefeningen haalt. Deze worden op het bord geschreven en door de leerlingen overgepend in een vakschrift. Het schrijfniveau is hier echt laag dus het tempo ook.
Na de observatie is het tijd voor het hoogtepunt van de dag … het stukje brood. Het smaakt ons enorm en voelen ons fit om er tegenaan te gaan.
Wanneer we in ons huisje zijn, wordt er plots op ons raam getikt. Het is de secretaresse – Tula- van de school die ons allerlei eten en materiaal brengt. We krijgen rijst, pasta, suiker, thee, boter en zelfs een waterkoker. Het eten is meer dan welkom en we bedanken Tula uitvoerig.
Na onze maaltijd – rijst met ananas- komt Huruma ons ‘verrassen’. Hij heeft onze Afrikaanse kledij mee. Wanneer we het passen komen we niet meer bij van het lachen. De kleedjes zijn heel erg mooi gemaakt maar over de stof hebben we toch onze twijfels. We voelen ons precies wandelende tafelkleedjes. Het doet al vlug de ronde dat we ons aan het inburgeren zijn en plots hebben we veel bekijks. Iedereen vindt onze kleedjes prachtig. Wij houden er een andere menig op na maar dit laten we niet merken.
Wanneer we alleen zijn, vormen we onze rok om tot een kleedje en maken er iets gala-achtig van. We voelen ons onmiddellijk veel vrouwelijker maar we beseffen dat we zo niet voor de klas kunnen staan.
Vandaag ontmoeten we ook Stephen. Dit is een taxichauffeur die ons de mooie plekjes rond Mafinga zal laten zien. Hij deed dit bij Ella en Jolien en staat er op om dit ook voor ons te doen. Ook stelt hij voor om ‘chips’ voor ons te maken. Wat het precies inhoudt, weten we niet maar het klinkt nu al overheerlijk.
De avondactiviteit verloopt iets minder rustig dan gisteren. Ondanks dat de leerlingen graag puzzelen valt het dit keer wat tegen. Er zijn te weinig puzzels voor iedereen waardoor ze moeten samenwerken, maar dit kennen ze hier niet echt waardoor er al vlug kleine ruzietjes ontstaan. Gelukkig kunnen we op tijd en stond de gemoederen bedaren en gaan we over tot spelletjes waarbij iedereen kan meespelen en waarbij ze de ander niet nodig hebben.
Donderdag 21 januari
We moeten vroeg op want we worden om 7u30 bij de academic teacher verwacht. Hij overhandigt ons de lessenroosters voor de volgende week zodat we weten waar en wanneer we les moeten geven. Ook willen het ontbijt meemaken. Niet dat we iets luxueus verwachten maar we willen toch het gevoel hebben dat we iets binnen hebben. Wanneer we de eetzaal binnen komen , zijn alle ogen op ons gericht. We voelen ons een beetje onwennig bij deze honderden blikken en eten vlug ons stukje brood op
Daarna gaan we naar de schoolbibliotheek om de boeken te ontlenen die we nodig hebben om onze Engelse les te kunnen voorbereiden. Deze handboeken zijn er in overvloed. De Franse handboeken daarentegen zijn nergens te vinden. Dat houdt dus in dat we onze lessen Frans volledig à l’improviste moeten voorbereiden. Gelukkig bracht Maaike enkele oude handboeken uit België mee waaruit we ideeën kunnen putten.
Dan is het tijd om een eerste les Engels te observeren.
Wanneer het tijd is om te eten besluiten we om samen met de kinderen in de grote zaal te eten. Wanneer we zien dat het alweer ugali met bonen is doet een veelzeggende blik van alle 3 ons terugkeren naar ons huisje. We besluiten om zelf de handen uit de mouwen te steken en te koken. We koken pasta, stoven een ajuintje, paprika’s en tomaten en gieten daarboven wat tomatensaus afgewerkt met wat kruiden. Het was voor ons een godenmaal. Het deed ons denken aan de spaghetti van thuis en het smaakte nog meer
Met een goed gevulde maag starten we de voorbereiding van onze avondactiviteit.
In het zonnetje maken we tekeningen die de leerlingen deze avond kunnen inkleuren. We gaan hierin zo op dat we vergeten dat onze Belgische huid niet zo bestemd is voor de Afrikaanse zon. Het gevolg een paar rode billen en armen. De tekeningen worden door de leerlingen echt gesmaakt en een uur lang kunnen ze geconcentreerd kleuren. Wie klaar is, krijgt van ons de opdracht om een stukje fruit te tekenen. We zijn versteld van de prachtige resultaten die er zijn. Het niveau van de leerlingen ligt hier blijkbaar erg hoog wat het muzische betreft.
Daarna gaan we naar de schoolbibliotheek om de boeken te ontlenen die we nodig hebben om onze Engelse les te kunnen voorbereiden. Deze handboeken zijn er in overvloed. De Franse handboeken daarentegen zijn nergens te vinden. Dat houdt dus in dat we onze lessen Frans volledig à l’improviste moeten voorbereiden. Gelukkig bracht Maaike enkele oude handboeken uit België mee waaruit we ideeën kunnen putten.
Dan is het tijd om een eerste les Engels te observeren.
Wanneer het tijd is om te eten besluiten we om samen met de kinderen in de grote zaal te eten. Wanneer we zien dat het alweer ugali met bonen is doet een veelzeggende blik van alle 3 ons terugkeren naar ons huisje. We besluiten om zelf de handen uit de mouwen te steken en te koken. We koken pasta, stoven een ajuintje, paprika’s en tomaten en gieten daarboven wat tomatensaus afgewerkt met wat kruiden. Het was voor ons een godenmaal. Het deed ons denken aan de spaghetti van thuis en het smaakte nog meer
Met een goed gevulde maag starten we de voorbereiding van onze avondactiviteit.
In het zonnetje maken we tekeningen die de leerlingen deze avond kunnen inkleuren. We gaan hierin zo op dat we vergeten dat onze Belgische huid niet zo bestemd is voor de Afrikaanse zon. Het gevolg een paar rode billen en armen. De tekeningen worden door de leerlingen echt gesmaakt en een uur lang kunnen ze geconcentreerd kleuren. Wie klaar is, krijgt van ons de opdracht om een stukje fruit te tekenen. We zijn versteld van de prachtige resultaten die er zijn. Het niveau van de leerlingen ligt hier blijkbaar erg hoog wat het muzische betreft.
Woensdag 20 januari
Onze eerste nacht in ons minihuisje verliep heel goed. Het slapen met 3 in 2 bedden verliep zelfs heel vlot. We mochten uitslapen wat natuurlijk betekende dat er al lang geen ontbijt meer was. Met een hongergevoel brengen we een bezoek aan de headteacher. Hij verwelkomt ons en legt wat meer uit over de school en hoe alles in zijn werk gaat. Daarna is het teatime – de speeltijd van bij ons- waar we alle leraars ontmoeten. Iedereen is erg vriendelijk en we zijn er meer dan welkom. Ook krijgen we een kopje thee en een overheerlijk stuk brood. Het brood wordt op school gemaakt en we weten nu al dit stukje brood onze lekkerste maaltijd van de dag zal worden.
In Tanzania kennen ze namelijk geen variatie wat eten betreft. Ofwel krijgen we rijst ofwel een soort pap van maïs en meel. Dit met bonen of een bepaald soort groente die hier typisch is. Na 5 dagen dit soort eten verlangen we nu al terug naar mama’s lekkere kost.
Om niet teveel te moeten denken aan het lekkere eten van thuis, besluiten we om naar ‘het dorp’ te gaan. Overal zijn winkeltjes die vanalles en nog wat verkopen. We kopen een emmer, een spiegel en heel wat eten zoals pasta, tomatensaus, cola koekjes, groeten en vooral veel water en fruit. We liggen voor dit alles aan een kleine 20 euro. Ook laten we een Afrikaans kleed op maat maken. Dit wordt blijkbaar erg geapprecieerd en is nodig om naar de kerk te gaan. Zaterdag mogen we er om, we zijn benieuwd.
Na een rondleiding in de school ontmoeten we Daniel – de academic teacher. Hij maakt voor ons het lessenrooster op. We staan in voor de lessen Frans, Engels en sport in het 5e, 6e en 7e jaar. Aan de jongere kinderen geven we tussen 19u30 en 20u30 ‘entertainment’. Dit houdt in dat we samen met hen knutselen, spelletjes spelen, dansen, muziek maken ….
Vanavond is voor ons al een eerste test. Daniel komt ons halen en zegt dat hij ons wil voorstellen aan de kinderen. Dit doet hij en laat ons dan alleen. We besluiten om enkele kleine spelletjes te spelen waaronder zakdoekje leggen maar dan een variant ervan.
Op het deuntje van ‘mama sé, mama saka boumba heupwiegen de leerlingen erop los. Ze genieten er duidelijk van. We voelen ons echt 3 sterren. Alle aandacht die we van de leerlingen krijgen is onbeschrijfelijk! Iedereen lacht naar ons en wil ons aanraken. De glimlach van de leerlingen doet ons echt smelten.
In Tanzania kennen ze namelijk geen variatie wat eten betreft. Ofwel krijgen we rijst ofwel een soort pap van maïs en meel. Dit met bonen of een bepaald soort groente die hier typisch is. Na 5 dagen dit soort eten verlangen we nu al terug naar mama’s lekkere kost.
Om niet teveel te moeten denken aan het lekkere eten van thuis, besluiten we om naar ‘het dorp’ te gaan. Overal zijn winkeltjes die vanalles en nog wat verkopen. We kopen een emmer, een spiegel en heel wat eten zoals pasta, tomatensaus, cola koekjes, groeten en vooral veel water en fruit. We liggen voor dit alles aan een kleine 20 euro. Ook laten we een Afrikaans kleed op maat maken. Dit wordt blijkbaar erg geapprecieerd en is nodig om naar de kerk te gaan. Zaterdag mogen we er om, we zijn benieuwd.
Na een rondleiding in de school ontmoeten we Daniel – de academic teacher. Hij maakt voor ons het lessenrooster op. We staan in voor de lessen Frans, Engels en sport in het 5e, 6e en 7e jaar. Aan de jongere kinderen geven we tussen 19u30 en 20u30 ‘entertainment’. Dit houdt in dat we samen met hen knutselen, spelletjes spelen, dansen, muziek maken ….
Vanavond is voor ons al een eerste test. Daniel komt ons halen en zegt dat hij ons wil voorstellen aan de kinderen. Dit doet hij en laat ons dan alleen. We besluiten om enkele kleine spelletjes te spelen waaronder zakdoekje leggen maar dan een variant ervan.
Op het deuntje van ‘mama sé, mama saka boumba heupwiegen de leerlingen erop los. Ze genieten er duidelijk van. We voelen ons echt 3 sterren. Alle aandacht die we van de leerlingen krijgen is onbeschrijfelijk! Iedereen lacht naar ons en wil ons aanraken. De glimlach van de leerlingen doet ons echt smelten.
Dinsdag 19 januari
6u15 het gerinkel van onze gsm doet ons wakker schudden. We moeten vroeg op want vandaag vertrekken we met de bus naar Mafinga. Om 7 uur worden we opgehaald door 2 vrienden van Huruma. Zij brengen ons met pak en zak naar het busstation.
Het is er heel erg druk. Iedereen lonkt ons en wil dat we hun bus nemen. We horen overal het woord ‘mzungu’ wat ‘blanke’ betekent. Ze zien in ons een wandelende geldboom en proberen ons allerlei te verkopen. We kopen wel wat drank en koekjes om onze 11uur durende busrit te doorstaan. Het lijkt een eeuwigheid maar dat is het niet. De schoonheid die we onderweg te zien krijgen doet ons de tijd vergeten. Het mag gezegd worden Tanzania is een mooi land!
Onderweg zien we ook onze eerste Afrikaanse dieren te zien. In volgorde passeren de giraffen, olifanten, zebra’s buffels, antilopen en zelfs een aapje. Soms zet of pikt de bus mensen op. Op die momenten spurten een bende mensen onze bus tegemoet. Ze willen ons vanalles verkopen gaande van nootjes tot kapstokken van 2 meter.
Wanneer we eindelijk aankomen in Mafinga is het donker, koud en regent het. Dit is echt een domper op de feestvreugde. We voelen ons terug in België en onze blije gezichten van daarnet veranderen nu als sneeuw voor de zon. Vrienden van Huruma pikken ons op aan een centraal punt en brengen ons naar de school. Eenmaal we binnen in huis zijn, verbetert ons humeur er niet op. De mensen geven een ongeïnteresseerde indruk. Ook mama Mungai, de directrice van de school was helemaal niet de typische vriendelijke Afrikaanse die we ons hadden voorgesteld integendeel. Na een maaltijd – voor de verandering bonen met rijst – worden we naar ons ‘verblijfje’ geleid. Het ziet er ongezellig uit, er hangt een geurtje en we moeten met 3 in 2 bedden slapen. De kamer, badkamer en keuken zijn vuil en stoffig. We dachten “Moeten we hier werkelijk 3 maand blijven?” We spreken onszelf moed in en besluiten om er het beste van te maken. Met wat muziek op de achtergrond legen we de valiezen en richten we de kamer wat in. Het ziet er plots veel gezelliger uit en we voelen ons ook al veel beter. Met een glimlach gaan we slapen en hopen dat we de eerste nacht overleven.
Het is er heel erg druk. Iedereen lonkt ons en wil dat we hun bus nemen. We horen overal het woord ‘mzungu’ wat ‘blanke’ betekent. Ze zien in ons een wandelende geldboom en proberen ons allerlei te verkopen. We kopen wel wat drank en koekjes om onze 11uur durende busrit te doorstaan. Het lijkt een eeuwigheid maar dat is het niet. De schoonheid die we onderweg te zien krijgen doet ons de tijd vergeten. Het mag gezegd worden Tanzania is een mooi land!
Onderweg zien we ook onze eerste Afrikaanse dieren te zien. In volgorde passeren de giraffen, olifanten, zebra’s buffels, antilopen en zelfs een aapje. Soms zet of pikt de bus mensen op. Op die momenten spurten een bende mensen onze bus tegemoet. Ze willen ons vanalles verkopen gaande van nootjes tot kapstokken van 2 meter.
Wanneer we eindelijk aankomen in Mafinga is het donker, koud en regent het. Dit is echt een domper op de feestvreugde. We voelen ons terug in België en onze blije gezichten van daarnet veranderen nu als sneeuw voor de zon. Vrienden van Huruma pikken ons op aan een centraal punt en brengen ons naar de school. Eenmaal we binnen in huis zijn, verbetert ons humeur er niet op. De mensen geven een ongeïnteresseerde indruk. Ook mama Mungai, de directrice van de school was helemaal niet de typische vriendelijke Afrikaanse die we ons hadden voorgesteld integendeel. Na een maaltijd – voor de verandering bonen met rijst – worden we naar ons ‘verblijfje’ geleid. Het ziet er ongezellig uit, er hangt een geurtje en we moeten met 3 in 2 bedden slapen. De kamer, badkamer en keuken zijn vuil en stoffig. We dachten “Moeten we hier werkelijk 3 maand blijven?” We spreken onszelf moed in en besluiten om er het beste van te maken. Met wat muziek op de achtergrond legen we de valiezen en richten we de kamer wat in. Het ziet er plots veel gezelliger uit en we voelen ons ook al veel beter. Met een glimlach gaan we slapen en hopen dat we de eerste nacht overleven.
maandag 18 januari
Vandaag is het onze 1e echte dag in Dar Es Salaam. We maken van de situatie gebruik om wat inkopen te doen. Samen met Huruma en Hidaya nemen we de ‘dada dala’. Dit zijn kleine busjes die ons overal naartoe brengen. In de stad kopen we een nieuwe SIMkaart zodat we een Afrikaans nummer hebben en goedkope sms’jes kunnen sturen naar het thuisfront.
Wie ons wil bereiken dit zijn onze nieuwe nummers:
Charlotte: +255756881864
Maaike : +255756881865
Ruth: +255756881867
Lot en mezelf hebben naast ons Afrikaans nummer ook nog ons eigen nummer dus als je de drang voelt om ons te sms’n kan je dit altijd doen naar ons normaal nummer.
Ook wisselen we onze euro’s in voor Tanzaniaanse Shilling. We voelen ons plots miljonair. De vele briefjes raken amper in onze portefeuille. Als je weet dat 1 euro 1850 T.S. is, kan je je er misschien iets bij voorstellen. ’s Avonds nemen we een ‘bajaje’. Dit is een soort 3wielige scooter waarin je kunt plaatsnemen met 3 à 4 mensen. Het is een leuk ritje en geeft ons een zekere kick.
De scooter zet ons af aan ‘Coco beach’ een prachtig strand waar we genieten van de pracht van de omgeving, het geluid van de zee en de wondermooie sterrenhemel. Eenmaal terug tuis kruipen we vroeg in bed want morgen belooft het een lange dag te worden.
Wie ons wil bereiken dit zijn onze nieuwe nummers:
Charlotte: +255756881864
Maaike : +255756881865
Ruth: +255756881867
Lot en mezelf hebben naast ons Afrikaans nummer ook nog ons eigen nummer dus als je de drang voelt om ons te sms’n kan je dit altijd doen naar ons normaal nummer.
Ook wisselen we onze euro’s in voor Tanzaniaanse Shilling. We voelen ons plots miljonair. De vele briefjes raken amper in onze portefeuille. Als je weet dat 1 euro 1850 T.S. is, kan je je er misschien iets bij voorstellen. ’s Avonds nemen we een ‘bajaje’. Dit is een soort 3wielige scooter waarin je kunt plaatsnemen met 3 à 4 mensen. Het is een leuk ritje en geeft ons een zekere kick.
De scooter zet ons af aan ‘Coco beach’ een prachtig strand waar we genieten van de pracht van de omgeving, het geluid van de zee en de wondermooie sterrenhemel. Eenmaal terug tuis kruipen we vroeg in bed want morgen belooft het een lange dag te worden.
Zondag 17 januari
7u10 Na een krappe, onconfortabele en bijna slaaploze nacht landen we in Ethiopië. We merken onmiddellijk dat we in Afrika zijn. Onze vlucht richting Tanzania moet normaal vertrekken om 10u15. Het vliegtuig heeft blijkbaar nog geen zin om op te stijgen dus moeten we nog maar een klein uurtje wachten. Dan worden we met een typisch luchthavenbusje naar het vliegtuig gebracht. Op dat moment ruiken we ook voor de 1e keer de Afrikaanse buitenlucht. We moeten toegeven het ruikt naar meer. Na dagen van vrieskou, sneeuw en andere winterse grillen voelen we ook voor de eerste de zon op ons snoetje, heerlijk! Wat het eten op het vliegtuig betreft, daar moeten we niet over naar huis schrijven. Misschien moet VTM eens nadenken over een nieuw tv-programma genaamd ‘de beste luchtkok’.
Om 14 uur plaatselijke tijd – voor jullie 12 uur – komen we aan in Dar Es Salaam. Een eerste hittegolf overvalt ons. Het aangename zonnetje van daarnet voelt nu aan als een warm deken in een hete sauna. Nadat we ons visum hebben gekregen, wat heel gemakkelijk verliep nemen we onze bagage. In de verte zien we een - tot dan toe nog- vreemde man uitbundig zwaaien. Dit blijkt Huruma te zijn, de neef van de directrice van onze school. Ook haar zoon William is mee. Voor ons zijn de 2 mannen een geschenk uit de hemel. Ze helpen ons met de bagage en voeren ons naar het huis van de directrice in D.E.S. We kunnen ons ogen bijna niet geloven. Een portier opent de poort voor ons en een enorme oprijlaan en groot huis verschijnen van tussen het vele groen. Dit huis ziet er gigantisch uit maar eenmaal we binnen zijn valt die luxe wel allemaal mee. De hele familie stelt zich voor en bij een eerste maaltijd –rijst met bonen- vertellen we over onszelf en de lange trip. We doen ons bewust voor als vegetariërs. Ella en Jolien hebben ons dit aangeraden. Hierop krijgen we de spontane reactie “zijn alle Belgen misschien vegetariër?” Ze zouden eens moeten weten…
Nadat we ons wat hebben opgefrist, neemt William ons mee naar een bar. In zijn vette car - een oude Mercedes - en een stevige beat voelen we ons net 3 girlies op weg met hun pimp. Onze eerste stop is een openluchtbar met overal palmbomen en strooien hutjes. Het is hier prachtig. Een vakantiegevoel overheerst zeker bij Maaike die als eerste het Tanzaniaanse bier proeft. En ze gaf met rode kaakjes aan dat het smaakte. Dan worden we meegenomen naar ‘de Mediterrano’ een hotel – restaurant – bar waar op dit moment geen woorden voor te vinden zijn. Het was er fenomenaal, een hemel op aarde, een paradijs. De tijd stond even stil voor ons. Hier leren we ook Tony en Ingrid kennen. Dit is een Belgisch koppel die nu 5 jaar in Tanzania woont. We krijgen heel wat nuttige info van hen en ze maken ons duidelijk dat we steeds bij hen terecht kunnen.
Het was een lange maar fantastische eerste dag op het vasteland, een dag vol geuren, kleuren smaken en grote glimlachen. Hopelijk volgen er nog veel van deze.
Om 14 uur plaatselijke tijd – voor jullie 12 uur – komen we aan in Dar Es Salaam. Een eerste hittegolf overvalt ons. Het aangename zonnetje van daarnet voelt nu aan als een warm deken in een hete sauna. Nadat we ons visum hebben gekregen, wat heel gemakkelijk verliep nemen we onze bagage. In de verte zien we een - tot dan toe nog- vreemde man uitbundig zwaaien. Dit blijkt Huruma te zijn, de neef van de directrice van onze school. Ook haar zoon William is mee. Voor ons zijn de 2 mannen een geschenk uit de hemel. Ze helpen ons met de bagage en voeren ons naar het huis van de directrice in D.E.S. We kunnen ons ogen bijna niet geloven. Een portier opent de poort voor ons en een enorme oprijlaan en groot huis verschijnen van tussen het vele groen. Dit huis ziet er gigantisch uit maar eenmaal we binnen zijn valt die luxe wel allemaal mee. De hele familie stelt zich voor en bij een eerste maaltijd –rijst met bonen- vertellen we over onszelf en de lange trip. We doen ons bewust voor als vegetariërs. Ella en Jolien hebben ons dit aangeraden. Hierop krijgen we de spontane reactie “zijn alle Belgen misschien vegetariër?” Ze zouden eens moeten weten…
Nadat we ons wat hebben opgefrist, neemt William ons mee naar een bar. In zijn vette car - een oude Mercedes - en een stevige beat voelen we ons net 3 girlies op weg met hun pimp. Onze eerste stop is een openluchtbar met overal palmbomen en strooien hutjes. Het is hier prachtig. Een vakantiegevoel overheerst zeker bij Maaike die als eerste het Tanzaniaanse bier proeft. En ze gaf met rode kaakjes aan dat het smaakte. Dan worden we meegenomen naar ‘de Mediterrano’ een hotel – restaurant – bar waar op dit moment geen woorden voor te vinden zijn. Het was er fenomenaal, een hemel op aarde, een paradijs. De tijd stond even stil voor ons. Hier leren we ook Tony en Ingrid kennen. Dit is een Belgisch koppel die nu 5 jaar in Tanzania woont. We krijgen heel wat nuttige info van hen en ze maken ons duidelijk dat we steeds bij hen terecht kunnen.
Het was een lange maar fantastische eerste dag op het vasteland, een dag vol geuren, kleuren smaken en grote glimlachen. Hopelijk volgen er nog veel van deze.
Zaterdag 16 januari
16 januari, voor de meeste een dag zoals een ander maar voor ons de start van iets groots, iets onvergetelijks, de start van een mooie ervaring. Maar ook het moment waarop we voor 3 maand afscheid moeten nemen van vrienden, geliefdes, familie en al diegene die ons zullen missen. Om 16u30 hebben we afgesproken op de luchthaven van Zaventem. We checken in en de bagage wordt afgegeven. De 46 kg die we mogen mee doen is voor Maaike en mezelf nipt voldoende. Lotje heeft iets minder mee maar dat zal dan ook aan haar kleinere kledingsmaat liggen. Dan is het tijd om onze mama’s, papa’s, broer, oma en liefje een laatste afscheidskus te geven-. Zelfs Axel Daeseleire is er bij om ons uit te zwaaien. Ook de bijhorende tranen zijn van de partij. Maar deze veranderen al heel vlug in vreugdesprongetjes eenmaal we de pasportcontrole gepasseerd zijn. Eindelijk is ons groot avontuur begonnen. In het vliegtuig zit de sfeer er al dik in. Dit onder andere door de goede muziek die uit onze koptelefoons druist. De bijhorende frisdrank die ons wordt aangeboden zorgt ervoor dat we ons nog even mogen wanen als luxebeestjes.
Eindelijk even internet
Hallo iedereen
ik weet dat jullie in volle spanning wachten om onze avonturen te horen maar op school hebben we geen internet. Nu zijn we in Iringa (1,5uur met de bus vanaf Mafinga) We kunnen hier maar een half uur op internet dus maken we van de gelegenheid gebruik om onze mails te checken. We hebben al pagina[s vol met onze avonturen alleen kunnen we deze nu nog niet online zetten wegens tijdsgebrek, sorry daarvoor.
Anders vatten we ons verblijf tot nu toe even samen
Het weer is hier echt zalig tot rond 4uur dan koelt het af en begint het meestal te regenen>
Het eten is hier verschrikkelijk , elke dag rijst met bonen of een andere soort groente, we hebben er nu al genoeg van. Maar in de plaatselijke supermarkt kochten we wat tomatensaus en groenten en pasta zodat we een soort spaghetti hadden, heerlijk
De leerlingen zijn super! we voelen ons echt geliefd =)
Voor de rest gaat alles super , we genieten van ieder moment!
Hopelijk tot vlug!
Kus Maaike, Charlotte en Ruth
ik weet dat jullie in volle spanning wachten om onze avonturen te horen maar op school hebben we geen internet. Nu zijn we in Iringa (1,5uur met de bus vanaf Mafinga) We kunnen hier maar een half uur op internet dus maken we van de gelegenheid gebruik om onze mails te checken. We hebben al pagina[s vol met onze avonturen alleen kunnen we deze nu nog niet online zetten wegens tijdsgebrek, sorry daarvoor.
Anders vatten we ons verblijf tot nu toe even samen
Het weer is hier echt zalig tot rond 4uur dan koelt het af en begint het meestal te regenen>
Het eten is hier verschrikkelijk , elke dag rijst met bonen of een andere soort groente, we hebben er nu al genoeg van. Maar in de plaatselijke supermarkt kochten we wat tomatensaus en groenten en pasta zodat we een soort spaghetti hadden, heerlijk
De leerlingen zijn super! we voelen ons echt geliefd =)
Voor de rest gaat alles super , we genieten van ieder moment!
Hopelijk tot vlug!
Kus Maaike, Charlotte en Ruth
Abonneren op:
Posts (Atom)
